Eerste Belgische WorldTour-zege van 2020: Devenyns wint Great Ocean Road Race na straffe finale

De wind speelde een hele dag een cruciale rol. Al vroeg sloegen drie vluchters de handen in elkaar: Connor Leahy, Rudy Porter en Carter Turnbull, maar meer dan 1:15 kregen ze nooit van het peloton, waar de snelheid hoog lag.

Toen Ineos een eerste keer aan de boom schudde, brak het peloton en kregen we nog zo’n 90 renners op kop, de vluchters waren intussen ingerekend. Alles werd evenwel weer te herdoen toen de wind draaide. Een peloton dus, een nieuwe kopgroep werd gevormd op 140 km van het eind, met opnieuw Schultz en Turnbull. Ze reden een bonus van ruim zes minuten bij elkaar.

In het peloton werkten Bora, Cofidis, Lotto-Soudal en Deceuninck-Quick.Step. Ook Ineos stak een handje toe en de vluchters leken vogels voor de kat met nog slechts 15 tellen bonus. Tot het tempo weer zakte en ze weer wat uitliepen. Op de tweede beklimming van Challambra Crescent moest Schultz er af, wat later maakten Jonas Rutsch (EF Pro Cycling), Falian Lienhard (Groupama-FDJ), Alexander Cataford (Israel Start-Up Nation), Kiel Reijnen (Trek-Segafredo) en Geoffrey Bouchard (AG2R) de oversteek naar Turnbull in de afdaling.

Maar ook deze groep zou het niet tot het eind uitzingen. Finaal zou een kopgroep van zeventien renners wegrijden uit wat overbleef van het peloton. Mitchelton-Scott voerde de forcing voor Daryl Impey en Simon Yates, ook Sivakov en snelle mannen Ewan, Viviani en Nathan Haas schoven mee, net zoals Jens Keukeleire, Dries Devenyns en Jay McCarthy. Op de laatste beklimming van Challambra Crescent versnelde Yates. De sprinters moesten er af, vijf renners sloten nog aan: Keukeleire, McCarthy, Daryl Impey, Sivakov en Devenyns.

In de laatste kilometers regende het aanvallen, Sivakov sprong weg op een hellend stuk, op 5 km van het eind en alleen Devenyns wist het kloofje te overbruggen. Na een lepe finale snelde hij naar de zege. Het was geleden van 2016 dat Devenyns nog eens mocht juichen, in een rit in de Ronde van Wallonië. Op de erelijst in Geelong is hij de opvolger van de Italiaan Elia Viviani.

Devenyns is geen veelwinnaar. In 2009 won hij een rit in de Ronde van Oostenrijk, daarna moest hij zeven jaar wachten op zijn volgende overwinning. Dat werd de GP La Marseillaise in januari 2016, waarna dat jaar nog vier zeges volgden: een rit en de eindwinst in de Baloise Belgium Tour en een rit en de eindwinst in de Ronde van Wallonië. “Dit is een heel speciale dag voor mij”, liet hij optekenen door zijn team Deceuninck-Quick.Step. “Ik hou heel veel van deze wedstrijd, ik hou van koersen in Australië en ik voel me hier altijd goed. Dat ik nu net hier mag juichen na een paar goede resultaten in het verleden (vierde in 2018, red) doet echt veel deugd. Het is niet alleen de overwinning die me plezier doet, maar ook het feit dat ik geschiedenis schrijf voor de ploeg maakt het speciaal: de 750ste officiële zege sinds de oprichting van de ploeg in 2003.”

“Het was echt een agressieve wedstrijd van bij de start”, vertelde hij nog. “Het peloton brak al vroeg in stukken en ik zat achteraan. Ik bleef kalm, het was nog vroeg en ik wist wel dat er een hergroepering zou volgen. Dat gebeurde en op twee ronden van het eind brak het opnieuw en zat ik wel vooraan. Daar was ik in de minderheid, als enige renner van de ploeg. Mitchelton-Scott had nog vijf renners in de eerste groep en ook Team Ineos had nog twee mannetjes. Maar ik had goede benen en vertrouwen in mezelf. Ja, het ging hard op die klim, maar ik bleef vooraan en toen Sivakov aanviel, sprong ik mee en gaf ik alles wat ik in me had. Ik was niet helemaal zeker, aangezien ik niet wist hoe snel Sivakov is in een sprint. Gelukkig had ik nog iets in de benen en pak ik de zege.”