De doodzieke Dirk Van Duppen krijgt op het einde van zijn leven de multimediale erehaag die hij verdient

Sire, er zijn geen Belgen meer, de hartenkreet die Jules Destrée honderd jaar geleden uitstiet, is actueler dan ooit. Wie in België het compromis verwerpt, verwerpt de democratie, zei Jean-Luc Dehaene ooit, maar zijn woorden zijn weggewaaid in de wind.

Politiek is een spelletje geworden waarbij zij die het langst niet met hun oogleden knipperen winnen.

Er zijn, daarentegen, sire, nog wel helden. Tenminste: daar zijn we volop naar op zoek.

Afgelopen week waren er twee die kans maken op die status in het land: de schrijvende filosoof Harari en de zingende filosoof Cave.

Wij werpen onze kommer niet langer op de heer maar op de bestsellende medemens.

Kerken worden omgebouwd tot supermarkten, en in ruil zijn de nieuwe kerken de Sportpaleizen, in het geval van Harari afgehuurd ter meerdere eer en glorie van een nieuw tijdschrift, waaraan ook een eredoctoraat werd gekoppeld.

Optimale inzet van mensen en middelen: daar kan men in deze tijden niets tegen hebben.

Dat Herman Van Goethem aan het onderhandelen is met de Carré om de eredoctoraten van de UA meer luister bij te zetten tijdens een Bonzai-fuif met Reggie kon bij het ter perse gaan niet bevestigd worden.

De appreciatie van de passage van Harari liep parallel met de prijs die men betaald had voor een ticket: zij met de duurste plaatsen in de intellectuele moshpit vonden het veel beter dan de sukkelaars op de zeventiende rij.

En de kwaliteit van de vragen die aan de arme eredoctor gesteld werden bleek dikwijls omgekeerd evenredig met de lengte van de vraagstelling en de sérieux waarmee ze geponeerd werden.

Dat fenomeen deed zich ook bij de passage van de sacrosancte selder Nick Cave voor, als je de recensies mag geloven: Cave was OK, het publiek, dat zoals bekend sinds kort ook vragen mag stellen aan de Australische messias, was dat minder.

Wat een goed idee leek wordt door de herhaling uitgehold.

Of misschien zijn alle vragen beantwoord en moet men het verder maar zelf uitzoeken?

Ondertussen is een echte held bezig aan een indrukwekkende afscheidstournee in alle media: de doodzieke Dirk Van Duppen krijgt op het einde van zijn leven de multimediale erehaag die hij verdient. Misschien is het ook omdat hij zo ziek is dat hij die egards krijgt, want zo zijn wij, cynische bastaarden van de media, wel.

Wat er ook van zij: Van Duppen verdient alle lof voor een leven ten dienste van zijn zieke medemens, als dokter bij Geneeskunde voor het volk.

Het boek dat hij samen met Thomas Blommaert maakte leest als de Canto General van Pablo Neruda, maar dan wel de Kempische versie: een leven vol engagement, met een zelden geziene overgave en een levenslange onbaatzuchtigheid.

Er zijn weinig echte helden, maar Dirk Van Duppen is er een. Zeker van.

Ik neem in grote eerbied mijn hoed voor hem af.