De week van Kim Van Oncen: “Mijn meisjesfiguur is veranderd in een moederlijf. En ik mis het sporten.”

Vorige week mocht ik nog de nieuwjaarswensen ontvangen van de bijna 8-jarige Giulia - mijn metekindje en de dochter van mijn beste vriendin. Altijd leuk om te zien hoe fier ze op zo’n moment is. Én tijd om nog eens even stil te staan bij mijn goede voornemen voor 2020: opnieuw meer bewegen!

Hoe hard ik ook geniet van sporten, sinds de zwangerschap van Stella heb ik geen halter meer aangeraakt. Alleen al door te kijken naar een gymtoestel vreesde ik dat er complicaties zouden volgen. Hoe sterk ik ook was, de vroeggeboorte van Jack en doodgeboorte van Pippa hebben mentale sporen nagelaten. De gezondheid van onze mini was me dierbaarder dan gelijk welke strakke buik. En de laatste twee maanden van mijn zwangerschap moest ik sowieso platliggen door voorweeën en het verliezen van mijn slijmprop - en ja, dat ziet eruit zoals het klinkt...

Ook na mijn bevalling had ik amper tijd voor mezelf, wat perfect normaal is als kersverse moeder. Maar stilaan mis ik het sporten: zowel voor het ontspannende effect als voor het sociaal contact. Het is bovendien confronterend om te merken hoe snel mijn conditie erop achteruitgaat. Als ik de trap neem, voel ik dat het niet meer is wat het geweest is. En ik vraag me af of het überhaupt ooit weer zal worden wat het was. Ik ben wel weer bijna op mijn oude gewicht, maar mijn buik ziet er na drie zwangerschappen uit als pudding. Mijn meisjesfiguur is veranderd in een moederlijf, dat valt niet te ontkennen.

Ik snap evenwel niet waarom je na twee maanden alweer de oude zou moeten zijn. Je bént zwanger geweest, je hébt een nieuwe persoon gemaakt en hébt misschien ook borstvoeding gegeven. Op zich een enorme prestatie van ons lichaam waar we onszelf en anderen soms minder voor lijken te complimenteren dan dat we na een maand alweer in maatje 36 passen. Ik heb gelukkig een goed metabolisme en val snel weer af en ook daar wil ik me niet voor schamen. Maar ook ik ontsnap niet aan vel dat losser zit na drie zwangerschappen.

Vanaf volgende maand gaat ­Stella naar de crèche, dan hoop ik de sportieve draad weer op te pikken. Ik wil in elk geval wel een gezonde en fitte mama zijn voor onze twee kiddies. Zij zorgen voor zoveel geluk... en dat is niet vanzelfsprekend. Elk jaar komen er dingen op je pad die je niet voorziet, maar ongevraagd toch te dragen krijgt. Zo werd er twee jaar geleden bij papa een zeldzame kanker ontdekt. Dat is best hard. Zulke momenten probeer ik vol moed, mildheid en sterkte het hoofd te bieden. Hopelijk vindt het geluk je vanzelf dan weer, wat de omstandigheden ook zijn.