“Werken bij de politie is heftig. Iedere agent weet dat zodra hij of zij bij de politie solliciteert”, steekt Ton van wal op Facebook. “Uit een onderzoek blijkt dat een agent in een week meer meemaakt dan een gemiddeld persoon in een heel leven.”

De interventie die het meeste indruk op hem heeft nagelaten, is zonder twijfel die waarbij een man zich heeft verhangen. “We rennen naar binnen en zien dat een man zichzelf heeft opgehangen aan het traphekje bovenaan de trap. Het is een waar horrorbeeld waar we als politie inmiddels helaas gewend aan zijn geraakt. Ik zal niet beschrijven hoe iemand eruit ziet als hij zichzelf heeft opgehangen, maar ik kan u garanderen dat het, zelfs bij ons, een grote indruk achterlaat. Alsof je rondloopt op de set van een dramatische horrorfilm”, schrijft hij.

Dan merkt Ton plots het zoontje op dat zijn vader heeft gevonden. “Het kind is nog jong en staat keihard te huilen. Opeens kijkt het jochie mij met grote, betraande ogen aan. ‘Agent, is papa dood?’, vraagt hij.”

Nadat het jongetje is gestopt met huilen en recht voor zich uit zit te staren, bedenkt Ton dat hij wel wat afleiding kan gebruiken. Hij vraagt aan de buren of ze wat papier en kleurpotloden hebben. Ondertussen gaat Ton een kijkje nemen bij zijn collega’s hoe de reanimatie verloopt. De man blijkt ondertussen overleden. De mama van het kindje woont uren verderop. Na overleg wordt besloten dat Ton, die al contact had met het jongetje, het nieuws aan hem zal vertellen.

“Mijn hersenen moeten opnieuw opstarten”

“Op de politieacademie hebben we uitgebreid geoefend hoe je het beste dit kan overbrengen, maar nooit heb ik geleerd hoe je dit het beste aan een kind kan vertellen. Het jochie is nog steeds aan het tekenen. Ik zie dat hij zijn vader heeft getekend. Het lijkt alsof mijn hersenen opnieuw moeten opstarten. Ik ga naast het jongetje zitten. Nog nooit was politiewerk zo moeilijk”, beschrijft hij zijn aartsmoeilijke opdracht.

“Mijn hersenen draaien op volle toeren hoe ik het beste het nieuws kan overbrengen. Ik noem de naam van het jongetje. Tranen branden achter mijn ogen. Hij reageert niet. Ik noem nog een keer de naam van het jongetje en leg mijn hand op zijn schouder. Hij stopt met tekenen en kijkt strak naar het papier. ‘De beste agenten en ambulance-mensen hebben alles gedaan wat ze konden. Er is zelfs een ambulance-helikopter gekomen om jouw papa te helpen. Maar ik heb slecht nieuws. Papa wordt niet meer wakker. Papa is dood.’ Het jochie begint keihard te huilen. De buren houden het niet meer en lopen de kamer uit. Ik leg een arm om de schouders, waarna hij mij direct omhelst en keihard huilt.”

Ton blijft uiteindelijk bij het jongetje tot de hulpverleners ter plaatse zijn. “Politiewerk kan enorm heftig zijn”, besluit hij.