De vijf boeken die het leven van Frank Deboosere hebben veranderd

Een van de vroegste boekenherinneringen van Frank Deboosere is de gigantische bruine uitgave van de Winkler Prins encyclopedieën. “Ik hield ervan om in die boeken te grasduinen. Ook in stukken die ik eigenlijk niet mocht lezen, over hoe het menselijk lichaam in elkaar zat”, herinnert hij zich lachend. “Het was mijn internet avant la lettre.”

Vandaag verzamelt hij informatie op andere manieren. Op weg naar het werk luistert hij bijvoorbeeld graag naar podcasts van Lieven Scheire of Nature. En anders haalt hij zijn e-reader wel boven: “Nog voor ze echt populair werden had ik al een e-reader gekocht. Ik kan zelfs de dikste kleppers overal meenemen, en die passieve schermen houden het lezen aangenaam. Een zalige uitvinding!”

Deboosere haalde zijn kandidatuur in de natuurwetenschappen en zijn regentaat Nederlands, Engels en geschiedenis, en die combinatie blijft nog altijd werken voor hem: “Als een boek erin slaagt om wetenschappen, geschiedenis en een mooie schrijfstijl te combineren, dan ben ik verkocht!”

Daar slaagt het derde boek in deze lijst volgens hem met verve in. Maar eerst gaan we terug naar de schrijver die ervoor heeft gezorgd dat Frank Deboosere al 33 jaar het weerbericht presenteert.

Als kind nam Deboosere regelmatig deel aan voordrachtwedstrijden. Teksten van Annie M.G. Schmidt, Hubert Lampo en Johan Daisne leerde hij vanbuiten, en dat leverde weleens prijzen op. Het resultaat: een rijkelijk gevulde boekenkast: “Een auteur van wie we vaak boeken in de bus kregen, was Jules Verne. Ik was een jongen van zo’n jaar of elf en het avontuur in zijn verhalen sprak mij natuurlijk erg aan.”

“Jules Verne heeft mij naar boven leren kijken, verder dan mijn neus lang is. Ik probeerde door zijn boeken aan een telescoop te geraken, en van het een kwam het ander”, lacht Deboosere. “Hij heeft er mee voor gezorgd dat ik nu weerman ben!”

Vooral de combinatie van avontuur en wetenschap maakte veel los bij de jonge Deboosere. “Verne was visionair. Hij had ongetwijfeld een telescoop en een maanatlas ter beschikking, want de beschrijving die hij geeft van het maanlandschap in “De reis naar de maan” is erg exact. Met een zware kogel afgeschoten worden om er te geraken, dat raad ik wel af”. (lacht)

Waar wetenschap en avontuur hand in hand gaan bij Verne, doen wetenschap en kunst dat bij Marcel Minnaert. In zijn driedelige reeks “De natuurkunde van ’t vrije veld” legt hij alledaagse natuurverschijnselen uit, maar niet op een droge, wetenschappelijke manier.

“Op een bepaald moment staat Minnaert bij een waterval,” vertelt Deboosere, “en hoort hij bepaalde grondtonen. “Weet u wie dat ook gehoord heeft? Ludwig van Beethoven”, schrijft Minnaert dan. De thema’s in de “Pastorale” van Beethoven komen dus rechtstreeks uit de natuur. Zulke weetjes vind ik geweldig.”

“Minnaert maakt een mooie brug tussen de kritische wetenschap en de verwondering die je als mens kan voelen als je naar de natuur kijkt." Dat is waarom de boeken uit de jaren 30 van de vorige eeuw de tand des tijds kunnen doorstaan volgens Deboosere. “De nieuwsgierigheid is menselijk en herkenbaar. De boeken blijven boeiend, ze hebben iets universeels.” 

“Als ik bezig ben in een spannend boek, dan móét dat uit. Niets aan te doen”, vertelt Deboosere. “In mijn 33 jaar als weerman is het mij al vaak overkomen dat ik tot een kot in de nacht zit te lezen om te weten hoe een roman afloopt. Dan verschijn ik met kleine oogjes op televisie.” 

“De naam van de roos” is zo’n boek dat Deboosere slapeloze nachten heeft bezorgd. De Italiaanse auteur Umberto Eco neemt zijn lezers mee naar een abdij in de 14e eeuw, op de grens van de middeleeuwen en de renaissance.

“Mensen beginnen zich vragen te stellen bij de oppermachtige kerk in een tijdperk met veel wetenschappelijke vooruitgang. Heel interessant!"

“Eigenlijk klopt alles bij Eco. Hij combineert een detectivethriller met wetenschap én geschiedenis. Daar moet zoveel voorbereiding bij komen kijken. Toch passen alle puzzelstukjes in elkaar. Ik kan alleen maar nederig mijn petje afnemen voor mensen die zoiets kunnen”, besluit Deboosere. Dat kunnen Jeroen Meus en Johan Op de Beeck volmondig beamen, ook zij zijn fan.

“Ik heb de term “boeken” breed geïnterpreteerd,”, verontschuldigt Deboosere zich, “want deze boeken bestaan niet uit 26 letters, maar uit zeven noten.” 

De weerman speelt zelf een beetje piano: “Meestal evolueer je na een tijdje naar de grote meesters, maar om de “Appassionata” van Beethoven te spelen heb je op z’n minst 20 vingers nodig. Een Hongaarse pianist, Denes Agay, heeft de partituren van die meesterwerken vereenvoudigd in zijn reeks boeken “The joy of…”. “The joy of first year piano”, bijvoorbeeld, of “The joy of romantic piano”. Zo kan een simpele ziel als Frank Deboosere die ook spelen!”

“Een heleboel muziekfanaten zullen steigeren als ze die makkelijke versies horen, maar Agay beseft dat plezier op de eerste plaats moet komen in de muziek”, meent Deboosere. 

De Vereniging van Sterrenkunde publiceert jaarlijks “De hemelkalender”, een overzicht van wat we dat jaar aan de sterrenhemel kunnen verwachten. Die houdt de weerman natuurlijk graag bij: “Die van 1999 vind ik heel speciaal, omdat er op 11 augustus dat jaar een totale zonsverduistering was. Ik herinner mij dat ik daar als jongen in de jaren 70 over fantaseerde en ik dacht “Zot, ik zal dan al 41 jaar zijn!”” (lacht)

De man achter “De hemelkalender” is Jean Meeus. “We verschillen sterk van mening over het klimaat, maar hij is wel een van de beste astronomische rekenaars ter wereld. Hij heeft zelfs een eigen klein planeetje aan de hemel.”

“Ik vind het oprecht mooi hoe universeel dat is, dat naar boven kijken” , besluit Deboosere. “Iedereen doet het, of het nu vanuit het oude Griekenland van zoveel eeuwen geleden is, vanuit het kapotgeschoten Irak of hier, vanuit België. Daarin kunnen we elkaar allemaal misschien wel vinden.”