Terminaal zieke mama (41) doet aangrijpende oproep: “Hoe zorg ik ervoor dat mijn kindjes mij niet vergeten?”

“Ik ga binnenkort dood door borstkanker”, klonk het maandag plots in de Facebookgroep Drukke mama’s, waar jonge ouders anders vooral kleertjes verkopen en allerhande opvoedingstips en hacks delen. “Dat betekent dat ik de tijd die mij nog rest moet verdelen tussen zelf leven, maar ook mijn eigen uitvaart regelen en (vind ik zelf) zoveel mogelijk herinneringen, zinvolle brieven, geschenkjes, adviezen, tekenen van liefde, ... achterlaten voor mijn lieve kindjes van nu 4 en 3 jaar. Ik heb al heel veel opgelijst van wat ik zeker nog wil doen voor de tijd daar is (kan heel snel gaan wegens zeer agressieve kanker). Maar misschien heeft iemand nog tips uit de praktijk van wat echt nuttig is gebleken voor de achtergebleven, opgroeiende kinderen?”

Het bericht was afkomstig van Tina Vandenbosch (41), een moeder van twee kinderen die begin augustus vorig jaar te horen kreeg dat ze borstkanker had. Ze deed donderdagochtend haar verhaal aan Sven & Anke op radiozender Joe.

“Aanvankelijk was er geen reden tot paniek: het was zo goed als zeker dat ik ervan zou genezen. Maar naarmate de onderzoeken verder gingen, bleek de situatie veel ernstiger dan gedacht”, vertelt ze. “Ik zat wel nog altijd in stadium III: ik was nog te genezen. Tot ik twee weken geleden op spoed terechtkwam met hevige pijn in mijn rechterzij. Toen bleek dat de kanker ondanks mijn zware behandelingen was beginnen uit te zaaien naar mijn lever. Plots bleek ik in stadium IV te zitten en was ik ongeneesbaar.” 

Inmiddels is de pijn onder controle en krijg ze chemotherapie om haar lever te doen ontzwellen. “De pijn kwam door de uitzaaiingen”, zegt ze. “De behandeling maakt dat die veel minder is. Maar dit is eigenlijk een vorm van palliatieve behandeling. Om me meer comfort te geven en om mijn leven te verlengen. Want de prognose is dat ik ga sterven. En vrij snel ook. Wanneer weten we niet exact, maar de artsen durven niet veel verder te kijken dan één jaar.”

Omdat ze haar kinderen niet zal zien opgroeien, heeft de moeder nu een aangrijpende oproep gedaan. “Enerzijds vond ik het idee dat ik vergeten zou worden heel erg, voor mezelf dan. Mijn kinderen zijn nog zo jong dat de kans groot is dat ze zich later weinig of niets zullen herinneren van mij. Anderzijds vond ik het ook heel erg voor hén, dat ze zich waarschijnlijk een leven lang 1.001 vragen zullen stellen op belangrijke momenten in hun leven. Hoe zou ons mama hierover gedacht hebben?”

Daarom wil Tina een nalatenschap maken. “Als je weet dat je gaat sterven, kan je je daar een beetje op voorbereiden. Ik wil hen dingen achterlaten, waardoor ze – als ze daar nood aan hebben – weten dat hun mama er toch nog is op belangrijke momenten in hun leven. Misschien niet fysiek, maar ze zullen dan toch weten dat ik aan hen gedacht heb. Zo kunnen ze me nog leren kennen.”

Ze heeft intussen al een heleboel tips gekregen, maar hoopt dat er nog veel meer volgen. “Ik was vooral op zoek naar raad van mensen die heel vroeg hun ouders zijn kwijtgeraakt”, vertelt ze. “Zij kunnen vanuit de praktijk zeggen hoe het gemis is. Ik kreeg onder meer te horen dat ik veel foto- en videomateriaal moet achterlaten. Iemand zei me dat ze een jaar van haar leven zou geven om gewoon de stem van haar moeder of vader nog eens te horen.”

Tina hoopt op een grote respons. Voor zichzelf en voor haar kindjes. Die laatste weten nog niet dat mama niet meer beter wordt. “Ze weten wel dat ik ziek ben”, klinkt het. “Maar omdat we nog niet weten wanneer ik precies zal gaan, willen we hen daar nog niet mee belasten. Zij leven nu in de wetenschap dat mama er is. Daar zijn ze blij mee. En dat willen we zo lang mogelijk zo houden.”

Bekijk hieronder het volledige gesprek bij Joe