"Hebben jullie het gevoel dat witte mensen goed integreren in Nederland?" Met die vraag trekt Bergman naar enkele blanke Amsterdammers op hun bootjes. "Hoezo moeten wij integereren? Witte mensen moeten toch niet integeren in Nederland", luidt het verbaasde antwoord.

Verderop in de documentaire worden nog enkele experimenten uitgevoerd. Kinderen die aanduiden welke pop het slimst of liefst is. De witte of de zwarte? Op één na kiezen alle kinderen de witte babypop. Zelfs de gekleurde kinderen denken er zo over.

"Sterkste beeld over ongelijkheid"

Eerder stond een hele groep Nederlanders van alle kleuren in een turnzaal op de middenlijn. "Ik heb geen privileges omdat ik wit ben", zeggen meerdere deelnemers. Maar dan komen de stellingen. Wie 'ja' zegt, zet een stap vooruit, wie 'nee' zegt moet naar achteren. "'Van jongs af aan vond men het vanzelfsprekend dat ik zou gaan studeren.''Van jongs af aan vond men het vanzelfsprekend dat ik zou gaan studeren", "Ik hoef niet bang te zijn dat ik slachtoffer word van seksuele intimidatie of verkrachting", "Mensen van mijn etniciteit komen veel en positief in beeld", enzovoort.

Het uiteindelijke beeld is pijnlijk. Witte Nederlanders staan vooraan, achter in de zaal staat een groep zwarte en islamitische Nederlanders. "Het sterkste beel over ongelijkheid dat ik tot dusver heb gezien", schrijft een columnist van De Volkskrant.

"Ongemakkelijk"

De documentaire leverde heel wat discussie op op sociale media. "Zou op alle middelbare scholen vertoond moeten worden", klinkt het. De ongemakkelijkheid die vele witte Nederlanders sinds gisteren voelen, nemen ze er maar bij.

Sommige Nederlanders vinden de documentaire echter maar niks. "Zet alleen maar aan tot meer haat", klinkt het.