“Mijn kindjes zijn nog zo jong. Ik wil dat ze weten wie hun mama is, en niet alleen uit verhalen van anderen.” Dat zei Tina Vandenbosch gisteren over Eben (4) en Amelia (3) in onze krant. Haar borstkanker is niet meer te genezen. “Hoeveel tijd ik nog precies heb, weten we niet. Maar de dokters durven niet verder te kijken dan een jaar.” Intussen doet ze er alles aan om in de tijd die haar nog rest zo veel mogelijk herinneringen te maken voor haar kinderen, en daarom deed ze dus die oproep.

Een afdruk van haar hand zodat haar kindjes haar later nog eens kunnen vastpakken, tipt de ene. Een brief voor elke belangrijke gebeurtenis in het leven van haar kinderen, zodat ze op die momenten de raad van hun mama kunnen horen, suggereert de ander. Of haar favoriete parfum in een herinneringsdoosje steken zodat ze hun mama nog eens kunnen ruiken wanneer ze dat willen, zegt nog iemand. “Honderden berichten” met dergelijk advies kreeg Tina al binnen, zegt ze een dag later. “Zo veel dat ik ze zelfs nog niet allemaal kon lezen. Ik denk dat ik daar weken voor zal nodig hebben. Mijn telefoon staat gewoon niet stil.”

“Niet verwacht”

“Veel mensen bieden een fotoshoot aan voor ons gezin, en een student videografie wil een reportage maken over de alledaagse dingen in ons leven, waar de kinderen later naar kunnen terugkijken”, zegt ze. Veel anderen willen voor haar en de kinderen iets maken, zoals bijvoorbeeld een herinneringsdeken of -knuffel. “Mocht ik op alles ingaan, dan werd ons huis een museum”, zegt ze al lachend. “De komende weken zal ik door alle berichten gaan om te zien wat ik zelf nuttig vind. Ik had nooit verwacht dat er zoveel zouden zijn. Hartverwarmend is het.”