Omdat zachte heelmeesters stinkende wonden maken, verwijderden wij 250 van de 254 zenders uit de zenderlijst

Mijn vader had een nieuwe televisie.

Wat een verbetering, zei ik.

Een ramp, zei hij, met tranen in de ogen.

Met de televisie op zich was niets mis – het was een mooie grote Samsung-flatscreen, een groot verschil met de oude beeldbuis met z’n vale kleuren die hij had. De ramp school in de afstandsbediening, een schitterend doosje van geborsteld staal met maar vijf stijlvolle, ingewerkte knopjes, dat op vele Vlaamse salontafels een grote meerwaarde zou vormen.

Mijn vader heeft een klauwhand. Van het zware werk dat hij deed, staan zijn kromme vingers vol met beenharde eelt. Bovendien is hij zeer slechtziend. Hij zat maar wat in het doosje te knijpen, maar op de tv bleef Ben Crabbé uit.

Waarom doen ze dat nu?, vroeg hij hopeloos.

Hij kan niet meer lezen. Ofschoon hij er vooral naar luistert, is televisie zijn voornaamste afleiding.

Mijn zus had een universele afstandsbediening gekocht, één met echte, voelbare knoppen. Ik maakte er uit plastic een hoesje voor, zodat enkel de aan/uit-knop, de volumetoetsen en de ­zenderkiezer indrukbaar bleven. Als een peuter met een vormenstoof ging hij ermee aan de slag.

Ik vind mijn posten niet meer, zei hij na een tijdje kwaad. Er staan veel te veel posten op.

Omdat zachte heelmeesters stinkende wonden maken, verwijderden wij 250 van de 254 zenders uit de zenderlijst, zodat alleen VTM, Eén, Canvas en TV Limburg overbleven.

Koffie drinkend in de keuken hoorden wij geen verdere klachten meer. Nu en dan veranderde de zender. Af en toe ging de televisie harder spelen, dan weer wat zachter. De vooruitgang werd stilzwijgend, nog steeds wat mokkend, geaccepteerd.

Waarom maken ze dat toch zo ingewikkeld? sprak hij nog even bij zichzelf, of tegen ons ma, die nooit meer antwoordt, toch niet als wij erbij zijn.

Uw vader is langzaam weer een boom aan het worden, zei mijn vrouw in de auto.

Aansluitend zetten wij vol verwachting koers naar Keerbergen, waar intussen de genaamde Boef is aangekomen, de boshond die wij deze winter in het Spaanse bergdorp leerden kennen en die nu onderdak heeft gekregen bij onze goede vrienden Marc en Isabelle. Wij waren allebei razend zenuwachtig – wij hadden het dier in afwachting van zijn laatste inentingen in het zuiden moeten achterlaten, en afwezigheid doet het hart sneller slaan, geloof mij. Ik had een pakje Pedigree DentaStix voor hem gekocht.

Ontroerd keken wij een tijdlang van achter het raam toe hoe hij in de mooie grote tuin aan het ravotten was met zijn nieuwe vrienden Filip en Picolino. Toen wij naar buiten stapten, reageerde hij eerst wat sceptisch maar na enkele minuten herkende hij ons en werd het een uitbundig weerzien. Er was quiche en Italiaanse wijn voor de mensen en DentaStix voor de honden, en even later lag Boef met zijn grote oren onder de tafel te trekkepoten, avonturen belevend waar wij voor eeuwig het raden naar zullen hebben.