Ruth Becquart en Mira Cole, moeder en dochter: ‘Ze heeft mijn onhandigheid én mijn overgevoeligheid ’

Mira

“Ja, ik heb flarden gezien van mijn moeder in Over water, maar ik blijf het toch allemaal vreemd vinden. In die serie speelt ze een drugsbarones, een beeld dat nogal moeilijk te rijmen valt met de moeder met wie ik ’s avonds aan de keukentafel zit. (lacht)

“Er zijn ook series waarin ze meespeelt die ik bewust uit de weg ga. In Chaussée d’Amour, dat net weer op televisie is, speelt ze bijvoorbeeld een prostituee. Twee afleveringen heb ik bekeken, en ik vond het niet om aan te zien. Ik zag mama plots seks hebben met andere mannen. Toen dacht ik: dit hoeft niet voor mij. Vroeger werd ik weleens aangesproken over de rollen die mama speelde, maar nu ik woordkunst-drama studeer, is dat gelukkig niet meer het geval. Vooral met haar rol in Chaussée d’Amour werd ik vroeger wel eens geplaagd.

“Ik werd al van jongs af aan meegesleurd naar de voorstellingen waarin mijn moeder meespeelde. Blijkbaar heb ik eens, een hele voorstelling lang, steentjes op het podium gegooid. (lacht) Mijn mama had dat al snel door, maar doordat ze op het podium stond, kon ze natuurlijk niet ingrijpen. Ook mijn papa is artistiek: hij maakt muziek voor films en televisie.

“Mijn ouders zullen ongetwijfeld wel enige invloed gehad hebben op mijn keuze om voor een kunst­richting te kiezen. Thuis staan ze in elk geval heel erg achter het idee dat ik me artistiek wil ontplooien. Welke richting ik precies uitga, kan ik nog niet zeggen. Ik zie mezelf nog wel dansen, om nadien osteopaat te worden. Al wil ik ook best schrijver worden, of theatermaker. Thuis proberen ze me geen bepaalde richting uit te sturen, ze laten me vrij.

“Mama en ik hebben altijd een goede band met elkaar gehad, maar enkele jaren geleden, toen ik in het eerste en tweede middelbaar zat, gedroeg ik me bij momenten toch als een echte puber. We hadden plots van die vreemde conflicten die eigenlijk nergens over gingen. Dat gebeurde bijvoorbeeld als ik weer eens een kledingstuk uit haar kast had gestolen. Gelukkig beseften we ergens halverwege het bekvechten wel dat we ons compleet aan het aanstellen waren, en dan schoten we allebei in de lach.

“Je hoort weleens dat de puberteit ouders en kinderen uit elkaar drijft, maar ik vind juist dat ik nu beter met mama kan praten dan vroeger. Omdat ze zelf artistiek bezig is, begrijpt ze ook beter wat ik later met mijn leven wil aanvangen.

“Wij hebben alle drie ook best wat tijd voor onszelf nodig. Soms zit mama in haar bureau, ik in mijn kamer en papa in zijn studio, en treffen we elkaar alleen ’s avonds tijdens het eten voor een babbeltje over de dag. Vooral mama en ik geraken snel overprikkeld door wat er tijdens de dag allemaal gebeurt. Ons even afzonderen is de enige manier om daarvan te bekomen.

“Tegenwoordig zien mama en ik elkaar in vlagen, afhankelijk van hoe druk ze het heeft. Ik ben ondertussen ook wel aan dat ritme gewend. Er zijn periodes waarin ze lange dagen moet draaien, en periodes waarin ze wekenlang thuis is. Wanneer ze het gevoel heeft dat we elkaar al even niet meer gesproken hebben, kan ze plots mijn kamer binnenkomen, wat ongemakkelijk ter plaatse staan draaien, om me dan stilzwijgend een knuffel te geven. En dan is ze weer weg.” (lacht)

Ruth

“Mira kan ongelooflijk goed zingen: ze heeft echt de stem van een oude jazz­zangeres. Op ons trouwfeest heeft ze opgetreden, en dat vond ze toen heel leuk. Maar of ze verder iets met dat talent wil doen, weet ze nog niet. Toen Mira geboren werd, wisten de verplegers al niet waar ze het hadden: wanneer ze begon te wenen, leek het alsof er iemand vermoord werd. Ze had een erg luide stem, zelfs toen al. (lacht)

“Vooral toen Mira nog klein was, had ik er soms moeite mee om haar voor langere periodes niet te zien. Kleine kinderen straffen je daarvoor af, hè. Destijds was ik met Toneelhuis op buitenlandse tournee, wat mijn schuldgevoel natuurlijk alleen maar aanwakkerde. Toen ik thuiskwam en eindelijk tijd met haar kon doorbrengen, duwde ze me weg. Dat duurde gelukkig nooit erg lang. Door ouder te worden begrijpt ze ook wel beter waarmee ik bezig ben.

“Mira is nu 17, en op die leeftijd gaan kinderen onvermijdelijk hun eigen weg. Echt moeilijk heb ik het daar niet mee; ik ben vooral ongelooflijk trots op haar, want de puberteit is eigenlijk toch een ellendige periode. Wat me heel erg geruststelt, is dat Mira een goede vriendenkring heeft die ik ten volste vertrouw. Dat sociaal vangnet maakt het gemakkelijker om haar stilaan los te laten.

“Mira heeft bovendien een ongelooflijk inzicht in mensen: zelfs als kind kon ze haar gevoelens al geweldig onder woorden brengen. Als ze kwaad werd, zei ze bijvoorbeeld: ‘Ik weet even met mezelf geen blijf, laat me maar doen.’ (lacht) Dat vond ik wel helder. Nog steeds kan Mira me als de beste een spiegel voorhouden. Als ik mijn kuren heb, kan ze plots zeggen: ‘Mama, je bent gewoon gestresseerd.’ Eigenlijk heeft Mira een oude ziel.

“Ik herken mezelf heel hard in mijn dochter, ze heeft zowel mijn onhandigheid als mijn overgevoeligheid meegekregen. Maar een kopie is ze natuurlijk ook niet. Onlangs vond ik een stapel oude video’s terug waarin een opgroeiende Mira te zien was, en plots viel het me op wat voor een vreemd kind ze eigenlijk was. (lacht) In die filmpjes zie je leeftijdsgenoten vredig samen spelen, en Mira zat meestal ergens alleen op de achtergrond zichzelf te entertainen. Ze was een beetje een eenzaat, ging liever op in haar eigen fantasiewereld.

“Een voorbeeld: ik moest Mira in het vijfde leerjaar nog opbiechten dat Sinterklaas niet bestond, terwijl de rest van de klas dat al lang had ontdekt. Toen ik haar dat vertelde, was ze natuurlijk ontgoocheld. Maar een paar weken later begon ze opniéúw in Sinterklaas te geloven. Pas toen ik het haar een tweede keer vertelde, trok ze helemaal bleek weg en zei ze: ‘Is het dan allemaal een leugen?’ Ik vond die naïviteit en die onschuld diep ontroerend. Ik herken het ook: mij kunnen ze nog steeds alles wijsmaken.

“Ik was pas 25 toen ik moeder werd, maar het was wel een heel bewuste keuze. Dat moederschap heeft ervoor gezorgd dat ik alleen maar meer voldoening uit mijn leven haal. Zelfs mijn job ben ik er liever door gaan doen. Het heeft voor een zekere balans in mijn leven gezorgd: overdag mag het allemaal chaos zijn, maar ‘s avonds weet ik dat er een gezin is waarnaar ik kan terugkeren.”