De gezonde gewoontes van Joke Devynck: “Ik probeer elke dag verse groenten op tafel te zetten, maar dat wordt door mijn 3 pubers niet altijd geapprecieerd”

“Gezonde voeding werd me met de paplepel ingegeven. Mijn ouders hadden vroeger een grote moestuin en we aten altijd biologisch. Ze kochten amper voorbereide voeding, maar maakten alles zelf. Als je een cake koopt in de supermarkt en naar de ingrediënten kijkt, zie je dat hij bewaarmiddelen, kleurstoffen en nog een hele hoop andere rommel bevat. Terwijl je eigenlijk maar vier ingrediënten nodig hebt om er eentje te bakken. Ik heb drie kinderen. Tita is zeventien, Jona en Cosmo zestien. Toen ze kleiner waren, was ik heel streng voor hen op vlak van eten. Zo kocht ik nooit snoep, maar zorgde ik er wel voor dat alle ingrediënten in huis waren om zélf lekkere dingen te maken. Ik probeerde hen te leren hoe ze iets moesten maken, en ook wat eten kost. Nu ze ouder zijn, moet ik er vrede mee nemen dat ze rommel eten. Hun school is tegenover een supermarkt waar een zak chips maar een halve euro kost. Om een beetje tegengewicht te bieden, probeer ik elke dag verse groenten op tafel te zetten. Ik doe dus mijn best, maar dat wordt niet altijd geapprecieerd. (lacht)”

“In het begin kocht ik bio omdat ik dan geen keuzestress had. In een gewone supermarkt vind je véél van alles, bij een biowinkel had je dat tot enkele jaren geleden minder. Daar voelde ik me erg comfortabel bij. Ondertussen is bio ook een hele industrie geworden, en heb je in een biowinkel bijna net zoveel keuze als in een andere winkel. Vroeger, toen ik nog in Schellebelle woonde, had ik mijn eigen groentetuin. Nu niet meer, want met mijn job en drie kinderen heb ik het razend druk, en groenten en fruit kweken vraagt tijd. Maar ooit – als ik ouder ben en veel van dat laatste heb – wil ik weer zelf gaan tuinieren.”

“Ik sport graag en wissel veel af. Er was een periode waarin ik regelmatig ging lopen, en een tijd dat ik vaak lange wandelingen maakte. Maar de voorbije vier jaar is yoga een constante. Ik leerde het als kind kennen dankzij mijn vader, die het elke ochtend deed. Toen al, ja. Nu is yoga hip, maar vroeger deden mensen dat niet. Behalve mijn vader, dus. (lacht) Er bestond in die tijd welgeteld één westers boek over yoga. Dat had hij in huis gehaald en elke ochtend deed hij trouw zijn oefeningen.”

“Wat ik zo heerlijk vind aan yoga, is dat je er niet voor hoeft buiten te komen en er ook niks voor hoeft te kopen. Ik probeer het elke ochtend te doen, omdat ik merk dat het voor een ander begin van mijn dag zorgt. Daarnaast volg ik regelmatig lessen, bij twee tachtigers uit Aalst. Je betaalt er zeventig euro voor een jaarabonnement, omdat zij vinden dat yoga toegankelijk moet zijn voor iedereen. Ze beoefenen een heel pure vorm en vertellen bij elke oefening voor welke organen ze goed is. Je hebt tegenwoordig duizend verschillende vormen van yoga, maar zij willen gewoon hart en geest verbinden.”

“Sinds enkele jaren beoefen ik transcendente meditatie. In een ideale wereld doe ik dat twee keer per dag, gedurende twintig minuutjes, maar ook dat komt er niet altijd van. Het leuke is dat je het o-ver-al kan doen. Tijdens het wachten bij de dokter, op de trein … Het enige wat je nodig hebt, is een stoel. Of zelfs niet, want je kan net zo goed tegen een muur leunen. Een grote misvatting is dat je tijdens mediteren aan niks mag denken. Dat bestaat niet, want als mens denk je nu eenmaal constant na. Mediteren is telkens als er een gedachte in je opkomt, aan je mantra denken en zo de boel in je hoofd opkuisen. En ik merk dat er steeds meer mensen zijn die behoefte hebben aan zingeving en aan rust. Gisteren nog volgde ik een groepsmeditatie. Twee maanden geleden waren we daar met vijftig mensen, gisteren met minstens honderdtwintig. Met zoveel mensen twee keer twintig minuten stil zijn … het heeft iets spiritueels.”

“Vroeger vond ik zwemmen megasaai. Mijn vader nam mijn drie broers en mij regelmatig mee naar het zwembad in Knokke, waar hij dan baantjes trok. Ik snapte niet wat hij daar zo leuk aan vond, maar toch raakte ik als dertiger zelf verknocht. De aanleiding was de verfilming van het boek The Unbearable Lightness of Being, met Juliette Binoche in de hoofdrol. In de film trekt ze altijd baantjes in haar hotel, en die beelden zorgden ervoor dat ik weer ging verlangen naar dat zwemmen.”

“Onder water heb ik het gevoel dat ik in een andere wereld zit. Het is er stil en tijdens het zwemmen raak ik in een soort van trance. Als mijn hoofd echt vol zit en ik ga baantjes trekken, merk ik al heel snel dat ik rustig word. Een heerlijke gewaarwording. Jammer genoeg kan ik het niet altijd doen. Ik moet namelijk een duikbril dragen, en als ik aan het filmen ben, is dat geen optie, omdat je de rand van die bril in mijn gezicht blijft zien. Ik heb al vaak gezocht naar duikbrillen die geen harde rand hebben, maar voorlopig zonder resultaat.”

“Of ik ook ga zwemmen om in vorm te blijven? Natuurlijk! Al moet ik daaraan toevoegen dat ik absoluut niet fanatiek ben. In geen enkele sport, trouwens. Toen ik liep, was het ook nooit mijn doel om pakweg een marathon te lopen. Ik bewonder mensen die zichzelf een doel stellen, maar voor mij hoeft dat niet per se. Ik hoef niets af te vinken. Er af en toe van dromen volstaat. (lacht)”

Mijn favoriete gezonde eetadres: 

“De Appelier, een vegetarisch restaurant in Gent.”

Mijn meest ongezonde gewoontes:
“Koffie en alcohol drinken. Met koffie ben ik al fel geminderd, en ook op mijn alcoholgebruik probeer ik te letten, maar het helemaal laten lukt niet. Het belangrijkste is denk ik dat je je gezond verstand gebruikt. En dus doe ik alles met mate.”

Ochtend- of avondmens?
“Ik ben een ochtendmens, en met mijn beroep is dat heel kak. (lacht)”

Mijn zwakke plek op vlak van gezondheid:
“Mijn lever. Ik heb het syndroom van Gilbert, een chronische leverziekte. Het is gelukkig vrij onschuldig, maar als ik te weinig slaap of te veel drink, voel ik dat wel meteen.”

Dit EHBO-middeltje zit altijd in mijn handtas:
“Arnica of valkruid, om op onder andere builen en blauwe plekken te smeren.”