Mabel in de Botanique: werk aan de winkel ★★☆☆☆

Mabel kent u van de radio, de afspeellijst van Albert Heijn en de Joepie-poster aan de slaapkamermuur van uw puber. Met ‘Don’t Call Me Up’ heeft de Britse zangeres bewezen dat ze op de hoogte is dat heupen het best verleid worden met een hinnikend ritme en een refrein dat zich diep in de hersenpan nestelt. Ook ‘Mad Love’ valt met recht en reden in de categorie ‘hit’.

Voor iemand met het lef een tournee tot ‘High Expectations Tour’ te dopen, bleef Mabel in de Botanique onder de verwachtingen. Je koopt een ticket in de veronderstelling een vijfsterrenshow te krijgen, maar Mabel Alabama Pearl McVey – kunnen mensen echt nooit normaal doen? – trakteerde in Brussel op een concert met meer oneffenheden dan het brokkenparcours van Tanja Dexters.

Lees het interview met hitwonder Mabel: ‘Ik wou gewoon normaal zijn, in een hokje passen’

Ze opende nochtans goed met ‘Mad Love’, een stalker van een song – het soort nummer waarop u vloekt omdat het u blijft achtervolgen. Zonder woorden legde ze de spelregels van de avond uit: zij zou zingen, maar nu ook niet te veel, want popartiesten houden ervan dat het publiek het vuile werk opknapt. Het moet gezegd: de innerlijke nachtegalen in de Botanique fladderden enthousiast rond.

Mabel was verder in het gezelschap van een driekoppige band en twee danseressen – enerzijds om u op te hitsen, anderzijds om de aandacht af te leiden naar het showaspect, zodat u er niet zou achter komen dat de songs wel errug inwisselbaar waren. ‘Selfish Love’ had de songfestivalinzending van Litouwen kunnen zijn. ‘We Don’t Say’ ook. ‘Trouble’ – leuk meezingmoment! – was hot als het coronavirus: iedereen wilde er ooit een stukje van, maar zo speciaal is het intussen ook niet meer.

Aan het begin en aan het eind van de set liet Mabel horen dat ze arena’s mag ambiëren. Voor ‘Finders Keepers’ heeft Dua Lipa haar wenkbrauwen veil, met ‘Bad Behaviour’ zou Aya Nakamura wel raad weten. En dan was er ook het slotakkoord, bestaande uit ‘God Is A Dancer’, ‘Ring Ring’ – hits die ze voor respectievelijk Tiësto en Jax Jones heeft ingezongen – en ‘Don’t Call Me Up’. Daarmee kan je een concertzaal, groot of klein, laten ontploffen.

Mabel liet het vooral elders afweten. Twee keer speelde de band een loungy intermezzo. Het eerste was saai, maar viel mee van duur. Het tweede was saai én lang en bezorgde mij heimwee naar een obscuur massagesalon in Ubud, Bali waar een wildvreemde mijn bilnaad bewerkte. En wachtkamermuziek is nu ook niet meteen waarop je zit te wachten als je naar een popconcert gaat.

Dat het tweede intermezzo eeuwenlang duurde, had zo zijn reden. “I’m having a really bad day”, snikte Mabel, tranen in de ogen. “Ik wilde eerst niet terugkomen, maar dit nummer gaat mij beter doen voelen. This is about my struggle with anxiety and depression. It’s about being okay with everything you are.” Ze méénde het, je gelóófde haar. Het is bewonderenswaardig dat ze er vrijuit over durft te spreken, iets wat ze soms, maar lang niet altijd, in haar songs doet.

Dat aandoenlijke moment was mooi en puur, maar wist niet te verdoezelen dat de songs die erop volgde wel héél mager waren. ‘Come Over’, ‘Thinking Of You’, ‘Put Your Name On It’: liever een set die een halfuur minder lang duurt dan een fletse uitvoering van songs die, welja, niet goed genoeg zijn om 650 mensen te boeien. Vooral als je weet dat er thuis een nieuwe aflevering van Echte verhalen: De buurtpolitie lag te wachten.

Alles samen opgeteld presteerde Mabel onregelmatig. Bij momenten zag je dat het ooit kan gebeuren, een headlineshow in de Lotto Arena, maar voorlopig houden we het bij de raad die de coach van KFC Duffel B, troosteloos laatste in 4de Provinciale C, week na week blijft geven: “Hard blijven werken, dat is de boodschap.”