De moord op de 76-jarige schippersweduwe Leopoldine De Decker was een roofmoord. Daar waren de Antwerpse speurders die op 18 mei 2013 in haar appartementje in de volkse wijk Den Dam stonden, vrij zeker van. De hele woning was doorzocht. Alle kasten waren opengetrokken, schilderijen verhangen. Maar naar wat waren de moordenaars op zoek geweest? De weduwe had het volgens haar familie niet breed. Ze had zelden meer dan 100 euro in huis, verstopt in een soepkom in de tv-kast.

Veertien maanden lang bleef de moord een raadsel. De camera van een nachtwinkel verderop in de Lange Lobroekstraat had de daders gefilmd terwijl ze voorbij wandelden, maar enkel op de rug. En ze hadden een capuchon over het hoofd getrokken, waardoor ze zo goed als onherkenbaar waren.

De vriend van de kleindochter van Leopoldine werd drie maanden lang door de speurders in een gevangeniscel gestopt, omdat hij volgens enkele kennissen op één van die mannen zou lijken. Pas na drie maanden bleek zijn onschuld.

De familie vreesde dat de moord nooit opgehelderd zou raken. Tot op 2 september 2014 een doodsbange cafébaas samen met zijn moeder een politiecommissariaat binnenwandelde. “Ik weet wie de moord op die vrouw heeft gepleegd”, zei Pieter Vermeersch. En ook: “Help mij.”

Kind aan huis

Samen met zijn kompaan Guus Wyns had de op dat moment 21-jarige Vermeersch een aantal cafés in de Antwerpse rand overgenomen. Hij was begonnen met een kippenkraam, maar dat was hem te weinig glamoureus. Het duo nam café Sint-Joris over in Duffel, en vervolgens ook kroegen in Kontich en Berchem.

Ogenschijnlijk ging het hen voor de wind. Ze waren zelfverzekerd, maar vooral ook overmoedig. Begin 2013 waren ze zo goed als bankroet. “Eigenlijk zouden al onze problemen opgelost zijn als mijn vorige werkgever me correct zou willen uitbetalen”, had Wyns op een avond aan de cafétoog uitgeroepen. Wyns had enkele jaren bij een schrijnwerker gewerkt, maar zijn laatste maanden waren niet uitbetaald toen die zaak failliet ging.

Wyns was kind aan huis geweest bij schrijnwerker Rudi Van Dyck. Volgens de geruchten onder het personeel had Van Dyck thuis bij zijn moeder – Leopoldine De Decker – een grote brandkast staan waar hij zijn zwart geld verstopte.

Wie uiteindelijk met het idee kwam, is onduidelijk. Vermeersch en Wyns wijzen na al die jaren nog altijd naar elkaar. Maar op een avond in april spraken ze aan de toog van café Sint-Joris S. P. (31) aan – ook al een horecaondernemer uit Duffel. Of hij geen mensen kende die zouden willen inbreken?

Gestikt in duct tape

Op 18 mei 2013 drongen twee bonkige kerels het huis van De Decker binnen. Vermeersch had hen het huis aangewezen. De afspraak: de helft van de brandkast was voor de inbrekers, de andere helft voor de cafébazen.

De oude vrouw, die ze in de woonkamer aantroffen, werd gekneveld met duct tape. Ze doorzochten daarna de hele woonst maar vonden geen brandkast. Volgens de autopsie stierf Leopoldine omdat haar adem werd afgesnoerd door de tape. Ze stikte.

“Om 22 uur stonden de twee Serviërs er terug. Ze waren woest”, vertelde Vermeersch aan de politie. “Een potje met wat kleingeld en een waardeloos kinderhorloge: dat was het enige wat ze gevonden hadden.”

Twee kale bonken

Vermeersch wees Branko Stankovski (25) en Daniël Florojkic (31) aan als de mannen die het huis waren binnengedrongen. Twee neven van Servische afkomst uit het Mechelse, de derde generatie in België. Florojkic had een strafblad met zeventien veroordelingen op, waaronder diefstallen en verboden wapenbezit.

De twee ontkennen tot vandaag dat zij iets met de moord te maken hebben, net zoals P. overigens. De neven zeggen dat Vermeersch zich vergist, en dat het om andere mannen moet gaan. Er is geen DNA-bewijs tegen het duo, en volgens één expert heeft Florojkic niet de lichaamsbouw van één van de mannen op de camerabeelden.

De twee kale bonken zouden volgens Vermeersch de daaropvolgende maanden te pas en te onpas zijn opgedoken in de cafés waar hij en Wyns achter de toog stonden. Ze vielen klanten lastig, en dronken op kosten van de cafébazen. Ze werden agressief, en deelden klappen uit. De twee eisten 25.000 euro, als compensatie voor de ontbrekende kluis.

“We leefden maandenlang in schrik”, vertelde Wyns. De portier van een café waar Vermeersch werkte, werd met een auto aangereden. Vermeersch zelf werd op straat klemgereden en in zijn auto in elkaar getimmerd. Het geweld hield weken aan, tot hij zo bang werd dat Vermeersch alles aan de politie opbiechtte.

(Lees verder onder de foto)

In de assisenzaal zitten de twee hoekige Serviërs naast de drie smalle cafébazen op de beschuldigdenbank. Alle vijf zijn ze al lang geleden vrijgelaten uit voorhechtenis. De twee Serviërs staan terecht voor roofmoord en de diefstal van het potje kleingeld en het horloge. Ze zullen zich bij de start van het proces aan de gevangenispoort moeten aanmelden. Ze riskeren een levenslange celstraf.

De drie opdrachtgevers zullen als een vrij man voor de volksjury verschijnen. Ze worden verdacht van medeplichtigheid bij de diefstal. De aanklager gaat ervan uit dat zij niet om de moord gevraagd hebben. Ze riskeren tot 30 jaar cel.

Het proces zal twee weken duren.

LEES OOK. Na negen uur in beraad: vier veroordelingen en één vrijspraak in roofmoord Leopoldine (76)

Beluister hier onze podcast over de zaak