Rob De Nijs over zijn Parkinson-diagnose: “Mijn zoontje van acht weet perfect wat er gaat gebeuren”

“Over het algemeen gaat het heel goed. Zo lang ik maar kan zingen”, zegt hij optimistisch. “Het heeft veel met je mindset te maken. Hoe je jezelf voelt. Muziek is gewoon het beste medicijn dat er is. Maar het blijft natuurlijk een rotziekte. Het is elke keer maar afwachten: hoe lang gaat het nog duren?”

Zijn diagnose kreeg hij nadat hij merkte dat hij trilde op het podium. “Ik had het in het begin zelf niet in de gaten. Mensen zeiden me: maar je hand trilt zo, hoe komt dat? Vooral als ik een emotionele ballad moest zingen, bijvoorbeeld, had ik er meer last van. Ik zag dat pas wanneer zoiets werd uitgezonden, niet op het moment zelf. Ik legde ook nooit de link met de ziekte van Parkinson. Ik had al zoveel meegemaakt dat ik gewoon dacht: dit overleef ik ook wel weer. En dat doe ik natuurlijk ook. Maar ik had nooit gedacht dat het dit was, nee.” 

Na een tijdje ging hij echter harder trillen. Hij begon begon bovendien ook iets stijver te lopen. Zijn houding veranderde... “Om dat tegen te gaan moet ik veel bewegen”, klinkt het. “Niet bepaald mijn hobby. (lacht) Alleen op het podium kan ik wat meer.” 

Hij overwoog het nochtans een tijdje om ermee te stoppen. “Je pakt een schrik, natuurlijk. Ik dacht inderdaad dat ik ermee op ging houden. Ik ben een paar keer zwaar gevallen en daar was ik door getraumatiseerd.” Omdat er een video circuleerde waarop te zien was dat Rob van een podium viel, besloot hij om met het nieuws naar buiten te komen. “Eerder dan ik gewild had”, geeft hij toe. “Omdat ik niet wilde dat men dacht dat ik aan de drank zat. Maar die schrik om terug op te treden, daar raak je overheen. Ik hou veel te veel van muziek en zingen. Het enige probleem is dat ik sneller vermoeid raak. Ik heb echt ál mijn energie nodig voor zo’n concert. Maar sinds de mensen weten wat ik heb, ben ik rustiger. Ik kan veel meer in een song stoppen dan vroeger.”

Zijn vrouw, Henriëtte, was ook van de partij. Zij staat volledig achter Robs beslissing om nog voluit voor zijn passie te gaan. “Ik besef heel goed dat hij op een podium thuishoort”, zegt ze. “Onze rollen worden onderling wel wat anders. We hebben het soms al over mantelzorg, want we zijn er bewust van dat we op dat punt gaan komen. Maar wij houden van elkaar en dat zal altijd zo blijven. Ook onze zoon, Julius, wordt bij die gesprekken betrokken. Hij is net acht geworden. Hij is altijd bezorgd om Rob, maar we leggen hem alles uit en hij weet perfect wat er aan de hand is. Je moet zoiets met je kind delen, want dat hoort bij het leven.”

“Hij waarschuwt me als er iets op de grond ligt”, lacht Rob. “’Papa, pas op!’, zegt hij dan. Misschien denkt hij ondertussen dat de rollen omgedraaid zijn: dat ik het kind ben en hij de ouder!” 

Rob blijft optreden tot volgend jaar. Dan neemt hij definitief afscheid van zijn Vlaamse fans, tijdens een optreden in het Sportpaleis.