China-correspondent Leen Vervaeke moet voor de tweede keer in quarantaine. Hoe is dat?

Je hebt in België ervaren hoe het is om twee weken in quarantaine te zitten. Hoe werkt dat in Peking? Word je voortdurend gecontroleerd?

“Ik heb van tevoren contact gehad met mijn wijkcomité. Die gaat hierover. Voor je een stad binnenkomt, word je overal gevraagd om je te registreren: op snelwegen, op luchthavens. Een app brengt je reisgeschiedenis in kaart, of je eventuele symptomen hebt. Dan wordt bepaald of je in quarantaine moet. Maar iedereen die naar Peking gaat, moet verplicht in quarantaine. Voor buitenlanders is er een uitzondering, maar ik reisde eerst naar Hongkong en Zuid-China, dus ik val onder de regel die ook voor Chinezen geldt.”

‘Van mijn wijkcomité moest ik een contract tekenen. Hierin staat onder meer dat je ze bij koorts inlicht en dat je dan naar het ziekenhuis gaat om je te laten testen. Ook mag ik maar af en toe eten bestellen. Dat moet je dan ophalen, met een mondkap op, bij de poort. Verder kreeg ik te horen dat ik dagelijks zal worden gebeld voor het opmeten van mijn temperatuur.”

Hoe is daar nu, op de dertiende verdieping van je flat?

“Het valt nog mee, dit is pas de tweede dag. Ik heb nog niet het gevoel dat ik zit opgesloten. Ik ga wat verhalen uitwerken en rust nemen. Het was een drukke periode. Ik ben toch blij om weer terug te zijn. Dat gevoel van opgesloten zitten, zal natuurlijk wel komen. Dat ervoer ik ook tijdens mijn quarantaine in België. Ik heb mij voorgenomen om veel te gaan bewegen op mijn hometrainer.”

“Ik had gehoopt dat ik in deze twee weken wel naar de binnentuin van de flat mocht, maar zelfs dat mag niet. Ik woon in een gebied met tien flats, dat omheind is. Er is een binnentuin met een speelplaats. De vier uitgangen worden bewaakt, drie zijn zelfs gesloten. Alleen met een pasje mag je als bewoner naar buiten. Maar ik heb geen pasje. Het wordt dus werken, koken, lezen en films kijken.”

Hoe is het leven nu in Peking, een miljoenenstad waar het normaal altijd druk is?

“Ik schrok toen ik aankwam. Veel winkels, restaurants en bars zijn gesloten. Als een bar open is, mag je alleen naar binnen met een mondkapje op. En je mag alleen met z’n tweeën aan een tafel zitten. Het is uniek om Peking zo te zien. Het leven is raar nu, niet aangenaam.”

“Vanuit mijn keukenraam kijk ik onder andere uit op een snelweg. Het is nu vier uur ’s middags en ik zie maar twee auto’s. Normaal is het hier dag en nacht druk. Ik mis dus niet veel door thuis te zitten. Alleen een frisse neus halen zal ik gaan missen. Terwijl de lucht er goed uitziet. Omdat de economie maar op halve kracht draait, is er namelijk veel minder luchtverontreiniging.”

Als de quarantaine voorbij is, ga je dan weer de straat op? De coronacrisis is nog altijd niet voorbij.

“Het is een moeilijke tijd om plannen te maken. Ik zie wel als het zover is. Volgens de officiële cijfers daalt het aantal nieuwe besmettingen. Gisteren waren er in heel China 119 nieuwe gevallen, waarvan 115 in Hubei, de provincie waar het allemaal begon. Maar je merkt toch dat de mensen de officiële cijfers met een korrel zout nemen. In China zijn officiële cijfers niet altijd betrouwbaar. Maar als ze kloppen, dan hoop ik dat de situatie over twee tot drie weken beter is.”

“Toen ik gisteren van Shenzhen naar Peking vloog, merkte ik dat lang niet iedereen de officiële informatie vertrouwt. Van de passagiers hadden er twee een veiligheidspak aan, een tiental droeg een veiligheidsbril. Terwijl dat volgens de regering niet nodig is. Deze mensen schatten het risico op besmetting nog hoog in. Het vliegtuig was overigens maar voor een derde vol.”

Je bent niet bang om straks weer naar buiten te gaan?

“Nee. Ik draag een mondkapje dat je mond goed afsluit. Het is een zwaarder, officieel mondkapje dat ik heb gekregen toen ik in het militair hospitaal in België in quarantaine zat. Dus ik neem aan dat het heel goed is. Verder probeer ik afstand te houden van andere bewoners. Anderen doen dat ook, dus dat maakt het allemaal makkelijker. Mensen geven elkaar geen hand. De situatie hier is anders dan in Wuhan.”

“Af en toe word je er wel op gewezen dat je op je hoede moet zijn. Zo verbleef ik, voor ik naar Peking kwam, in een hotel bij Shenzhen, een stad op zo’n 2.200 kilometer van de hoofdstad. Plotseling zag ik mannen in witte pakken het gebouw naast mijn hotel binnengaan. Volgens mijn chauffeur waren er besmette personen ontdekt. Het hotel ontkende dat. Dat zei dat het pand werd voorbereid op het onderbrengen van personen uit het buitenland die in quarantaine moesten.”