Na vijf seizoenen ‘De Mol’ is zwijgen de tweede natuur geworden van Gilles De Coster: “Sommige mensen hopen dat ik na een extra pintje loslippiger word”

Gilles De Coster is al aan zijn vijfde Mol-avontuur toe. “Na een maandenlange voorbereiding en draaiperiode blijft het spannend om ons kindje aan de wereld te laten zien”, zegt hij. “Elk seizoen kent zijn uitdagingen. Uit de trailer die we net gelost hebben, blijkt bijvoorbeeld dat het spel dit keer al begonnen is nog voor de kandidaten er zelf erg in hebben. In Griekenland zien ze elkaar voor het eerst, maar één van hen heeft de rest al eerder ontmoet en vrij snel wordt duidelijk wat daarvan de gevolgen zijn. De Mol is dus al in actie geschoten nog voor de start van de reis, net het omgekeerde van vorig jaar dus. Iedereen zal al snel worden gedwongen om kleur te bekennen.”

O nee. Het is een perfect mol-land. Cultureel en historisch roept het enorm veel op waarmee we aan de slag kunnen en vooral: het eerste criterium is dat het verrassend is. Als iedereen denkt dat we naar Australië of Patagonië gaan, gaan wij gewoon naar Griekenland (lacht). Het stond trouwens al lang op ons verlanglijstje, want mijn allereerste editie zou oorspronkelijk in Griekenland plaatsvinden. Doordat de draaiperiode veranderd werd, zijn we toen uiteindelijk naar Argentinië getrokken.

Ja, en ik vond het een geweldig land om te ontdekken. Het is ook ongelooflijk divers. Soms waan je je in Californië, dan weer op Ibiza. Ik heb echt mijn ogen uitgekeken. Bovendien blijven we voor het grootste deel weg van de grote hotspots.

Ik ga nog niet te veel verklappen, maar het Griekse gevoel zal zeker doorheen de reeks verweven zitten.

Ik vrees dat het na vijf jaar een tweede natuur is geworden om te zwijgen. Ik moet natuurlijk altijd uitkijken wat ik zeg, maar ik heb er steeds meer plezier in om dingen te weten die anderen niet weten en eens goed met hun voeten te kunnen rammelen (lacht). Dat gaat mij goed af, en mijn gewaardeerde redactievrienden ook.

Iedereen die een vraag stelt, weet dat het geen zin heeft – en toch blijven ze proberen. Grappig.

Goeie vraag. Wat een goede tactiek zou kunnen zijn – maar ik ken die intussen natuurlijk wel – is vragen welke kandidaat ik het tofste vond. Als ik dan een naam zeg, concluderen ze al snel dat die bewuste persoon er dus lang in blijft. Het is ook al gebeurd dat mensen een extra pintje aanbieden zodat ik wat losloppiger zou worden, maar dat is tot nu toe altijd al ijdele hoop gebleken.

Het kan zijn dat het er ooit van komt, maar ik ben daar niet echt een groot voorstander van. Het ligt zeker nog niet op tafel. Ik vind dat wij iets heel unieks hebben doordat iedereen het gevoel heeft dat hij of zij kan meedoen. Er zijn al genoeg programma’s waaraan BV’s kunnen deelnemen.

Niet zo heel veel. Als mijn broertje en ik elkaar zien, praten we over andere dingen en amuseren we ons. Ik ben wel superblij dat ‘Dertigers’ zo goed scoort. Ik ben zelf een superfan, ik heb de hele reeks ­gebingewatcht.

Hij heeft nog nooit gezegd wie hij verdacht. Wat zou kunnen betekenen dat hij niet kijkt, nu je het zegt (lacht). Ik moet het hem eigenlijk eens vragen. Onze andere broer is alleszins de slechtste mollenjager ooit. Elk jaar zit hij er elke week compleet naast.

Ach, wij zijn daar niet zo mee bezig. Wij zitten hier druk bezig in onze montagecellen en hebben er geen vat op wanneer wat wordt uitgezonden. Voor ons verandert de opdracht hoe dan ook nooit: het best mogelijke programma maken.