‘De pandemie van seksueel geweld is veel erger dan het coronavirus’

Eén op de vijf vrouwen in ons land is een slachtoffer van verkrachting. Ook 14 procent van de mannen zegt zelf ooit verkracht te zijn. Dat blijkt uit een nieuwe online bevraging van Amnesty International bij 2.300 Belgen tussen de 15 en 75 jaar. Maar ook andere cijfers liggen erg hoog en tonen aan dat het probleem wijdverspreid is. Elke twaalf minuten doet er iemand aangifte voor partnergeweld in ons land. Twee vrouwen per maand worden vermoord door hun partner of ex-partner. Honderdvijftig moorden per jaar worden gerelateerd aan stalking. Er zijn op jaarbasis 22.000 klachten bij de politie over stalking. 

Seksueel geweld is een heuse pandemie in onze samenleving, veel erger dan het coronavirus. Wanneer gaan we die pandemie van seksueel geweld eindelijk ernstig nemen? In uw kot blijven lost dan niks op. Speak out.

Het pijnlijke is zelfs dat veel daders altijd gekend zijn bij de politie. Daders van seksueel geweld zijn vaak tijdbommen; ze beginnen rustig, maar ze worden steeds gewelddadiger. En dan weerklinkt altijd luid dat we daders streng moeten straffen. Daarom heb ik ook al een wetsvoorstel ingediend om de wet rond aanranding en verkrachting nog te verscherpen. Ook wanneer er geen geweld of bedreiging aan te pas komt, moet het aanranden van personen ouder dan 16 jaar strafbaar worden gemaakt. Wanneer een dader het slachtoffer drugs, verdovende middelen of drank heeft toegediend om het slachtoffer willoos of minder bewust te maken, dan moet de rechter daar rekening mee kunnen houden en een zwaardere straf kunnen opleggen.

Voorkomen

Repressie dus. Maar dat is wanneer het al te laat is. Delinquenten leggen vaak een traject af van groter wordend misbruik. We moeten het ook hebben over preventie: hoe voorkomen we dat vrouwen of mannen slachtoffer worden van seksueel misbruik? In Nederland worden daders die een eerste misstap begaan meteen bij hun nekvel gepakt en zorgvuldig opgevolgd. Ze moeten zich verplicht laten behandelen. Waarom kan dat hier niet? 

Het is tijd dat we een versnelling hoger schakelen. En dan zijn er maatregelen nodig. Daarom organiseer ik ook binnenkort een Symposium over Seksueel Geweld in het Federaal Parlement waar alle politieke partijen op uitgenodigd zijn, zodat we de pandemie van seksueel geweld eindelijk ernstig nemen, zodat de politiek eindelijk een krachtig signaal uitstuurt dat dit niet meer kan, over de partijgrenzen heen. Onze samenleving mag dit niet meer tolereren. Dit aanpakken is voor mij altijd één van de redenen waarom ik in de politiek ben gestapt. Of ik nu politica, presentatrice, of good will ambassadrice ben, ik blijf activiste.

Bij het grondig en dus preventief aanpakken van seksueel geweld hoort ook emancipatie. Van mannen én vrouwen. Want mannen zijn net zo goed slachtoffer van een gebrek aan emancipatie. Dat moet al beginnen in de kleuterschool. Leer al bij kleutertjes hoe ze hun grenzen aangeven, en grijp tegelijk bij de kleinste tekenen van seksueel grensoverschrijdend gedrag streng in.

A propos, kunnen we ook stoppen met vrouwen of mannen de schuld te geven wanneer ze verkracht worden? Mijn bloed ging aan het koken toen ik na de moord op Julie Van Espen las dat Julie ‘op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was’. Als er één iemand op dat ogenblik ergens anders hoorde te zijn was het de moordenaar. In de cel, voor vele jaren, want tot twee keer toe veroordeeld voor verkrachting. Met het noodlot of met brute pech had dit niets te maken. Dat zelfs maar suggereren, is het zoveelste voorbeeld van victim blaming, waarbij slachtoffers de schuld krijgen omdat sommige mensen hun poten niet kunnen thuishouden.