‘Influencers’ ontbeerde iemand die daadkrachtig ‘Cut!’ durfde te roepen ★★☆☆☆
‘Influencers’, een sketchprogramma waar Bart De Pauw een regisserende hand in zou hebben, toonde aanvankelijk symptomen van dezelfde uitgekiende knulligheid die ook in ‘Willy’s en Marjetten’ zat, de gelegenheidsentente tussen hem en Neveneffecten. Er school destijds een geijkt anarchisme in ‘Willy’s en Marjetten’, waardoor het zoals zoveel anarchisme vergooid was aan het grote publiek, dat op zondagavond en in primetime wel wat anders dan ontregeling aan z’n hoofd had.
Waar ‘Willy’s en Marjetten’ zich echter vrolijk maakte over de Vlaming, een kuddedier dat graag prat gaat op de eigen volksaard, maar waar je niettemin alle kanten mee uit kunt, behandelde ‘Influencers’ een nog kleinere biotoop: lui die op het internet het eigen bestaan proberen te vermarkten en daar een aanzienlijk gevolg aan overhouden. De aanstellerigheid die zulke figuren daarbij aan de dag leggen, is ook de verbindende factor tussen de typetjes in ‘Influencers’ – hen personages noemen lijkt een stap te ver. Het echtpaar Tom Audenaert en Eva Binon, dat ‘Tjörvens World’ beheerde, leek door hun dadendrang niet in de smiezen te hebben dat de Tjörven in kwestie, tevens hun zoon, inmiddels dreumes af was, en nu volgroeid liep te balen van zijn ouders, die door de zoeker aldoor belust waren op klikkenswaardige taferelen.
Het echtpaar volgde hun hoofdrolspeler van eigen vlees en bloed op schoolreis naar de dierentuin. Dat decor leek me er één waar je als scenarist doorgaans pas naar teruggrijpt als je de mogelijkheden van je typetjes hebt uitgeput, waarop je ze dan maar op goed geluk overlevert aan drieste situatiehumor. Misschien hadden ook de dienstdoende pennen achter ‘Influencers’ door dat het hun typetjes net aan zulke exploiteerbare mogelijkheden leek te ontbreken: al snel kreeg ik de indruk dat de opgevoerde richtinglozen te vaak variaties waren van eenzelfde archetype, dat zich wellicht ook zonder overacting te kakken had laten zetten. De grap had telkens dezelfde pointe: de lelijke val die op de overmoed volgt.
‘Influencers’ ontbeerde ook iemand die daadkrachtig ‘Cut!’ durfde te roepen als de mop er naar schatting op zat. Dat Bart De Pauw zich daar tegenwoordig en plein public niet meer aan waagt, is begrijpelijk, maar het resultaat was navenant. Vooral in een sketchprogramma is timing meer dan weten wanneer je op antenne gaat, en beknoptheid lijkt me er nog meer dan gewoonlijk een deugd.
Twee typetjes konden met wisselend succes hun mal ontgroeien: een straatgoochelaar van het soort dat voorbijgangers lastigvalt met speelkaarten, en daarbij op de ene na de andere onaangepaste forens stootte, en de zogeheten BV-volger, die met zijn nostalgische smaak onvrijwillig de Man van Melle in herinnering bracht. In beide gevallen speelde Rik Verheye een bepalende rol.
Als veelspeler in ‘Influencers’ geeft hij ook met opzienbarend gemak gestalte aan de bomma, een kreng van gevorderde leeftijd dat het ten behoeve van het internet op een breed beduvelen van haar omgeving heeft gezet. Het plezier waarmee Verheye zich steunkousen had laten aanmeten, was zichtbaar, maar ik vroeg me niettemin af of de houdbaarheid van de bomma wel die van ‘Influencers’ kon evenaren, laat staan overstijgen. Na één aflevering, die ondanks een beperkte looptijd toch al te lang leek, had ik het gevoel alles al uit ‘Influencers’ gehaald te hebben wat eruit te halen viel.