Christophe uit ‘Blind Getrouwd’ openhartig over huwelijksreis: “Hoe vaak krijgen we niet de vraag of we toch geen aparte bedden nodig hebben”

“De huwelijksreis is het moment voor het gelukkige paar om te bekomen van alle emoties”, schrijft Christophe in zijn nieuwste column voor Zizo. “Eindelijk was er tijd voor ons twee, maar als het huwelijk jouw eerste date is, dan is op reis gaan zonder het vangnet van familie en vrienden om je heen even wennen. Daar sta je dan plots met z’n tweeën in een ver land.”

Dat verre land bleek Mexico te zijn. Een hele opluchting voor Christophe en zijn echtgenoot Nick, gaf hij toe. “Wereldwijd zijn er 69 landen waar homoseksualiteit nog altijd strafbaar is en je het risico loopt op een gevangenisstraf, enkel en alleen omdat je iemand liefhebt”, klinkt het. “Landen zoals Saudi-Arabië en Iran zijn geen optie om het prille huwelijk tussen twee mannen te vieren, maar zij staan sowieso niet bekend als bestemmingen voor de perfecte huwelijksreis met parelwitte stranden en cocktails. Ook Kenia, Bali en Thailand – de drie andere bestemmingen voor de blind getrouwde koppels – zijn niet bepaald grote voorvechters voor LGBT+-rechten. Dat maakt de keuze van een reisbestemming voor holebikoppels moeilijker, want uiteindelijk willen we onszelf zijn op vakantie en dat is niet altijd vanzelfsprekend als je voor iemand van hetzelfde geslacht valt.”

In grote delen van Mexico is het holebihuwelijk gelegaliseerd, schrijft Christophe. “We trokken richting Yucatan waar er duidelijk verschil zit op die mogelijkheid om te trouwen en dus ook in de aanvaarding. Gelukkig hebben wij daar gedurende de reis niets van gemerkt. Niemand keek ons vreemd aan of had een rare reactie, al zijn Nick en ik niet meteen de personen om hand in hand over straat te lopen of op het centraal plein een tong te draaien. Als we een reactie kregen dan was het omdat we een cameraploeg in ons kielzog hadden, dat helpt blijkbaar om de aandacht af te leiden.”

Toch hadden ze de perceptie tegen. “Op meerdere locaties heerste er duidelijk de verwachting dat er een bruid en bruidegom zouden verschijnen”, vertelt Christophe. “De verplichte rozenblaadjes, kaarsen en hartvormpjes horen bij een honeymoonsuite, maar het is pas bij de handdoeken in zwanenvorm dat het opvalt: een van de zwanen had een sluier en roze bloemetjes aangemeten gekregen. Ook bij aankomst zie je de verwarring bij de receptie. Daar staat plots een ploeg van zes personen met twee vrouwen en vier mannen, maar wie is nu het gelukkige paar? Een keer was de (positieve) verbazing letterlijk van het gezicht af te lezen, maar over het algemeen bleef het bij eens voorzichtig polsen en niet al te verbaasd opkijken. Uiteraard zijn onthaalmedewerkers daar op getraind, maar ook wij zijn het als LGBTI+ gewoon geworden om duidelijk te maken dat we een holebikoppel zijn.”

“Hoe vaak krijgen we niet de vraag of we toch geen aparte bedden nodig hebben”, stelt hij. “Hoe vaak ontstaat er twijfel als er maar een handtekening vereist is en men ervan uitgaat dat de man de papieren tekent. Wat eveneens vertrekt vanuit een klassiek rollenpatroon alsof een vrouw haar handtekening niet kan zetten. Hoe vaak krijgen we de vraag of we als vrienden op reis zijn alsof partners geen optie is.”

“Op reis gaan naar verre bestemmingen blijft een beetje opnieuw uit de kast komen", besluit Christophe. 

De volledige column lees je op de website van Zizo. 

Laatste aflevering gemist? Bekijk nu ‘Blind Getrouwd’ op VTM GO