Direct naar artikelinhoud
Coronavirus

Leven in lockdown: Belgen in het buitenland spreken over hun corona-qurantaine

Leven in lockdown: Belgen in het buitenland spreken over hun corona-qurantaine
Beeld rv

Om het coronavirus in te dijken, trof ons land forse maatregelen. Hoe is het leven in de rest van de wereld? Wij vroegen het aan acht Belgen, van Italië tot Japan.

en

Zuid-Italië - ‘Ik hoor geen auto’s, wel fluitende vogels’

Piet Verwilligen (35), woont en werkt in Bari

Piet Verwilligen: ‘We spelen in huis met de kinderen, maar moeten het nog zeker drie weken volhouden.’Beeld rv

“Op straat is het stil. In plaats van toeterende auto’s hoor ik nu vogeltjes fluiten. Je mag nog gaan werken, maar liefst alleen als je geen andere keuze hebt, zoals kleine zelfstandigen die financieel totaal van hun winkel afhankelijk zijn. De super­markten en apotheken zijn open, net als de groente- en fruitwinkels en de doe-­het-­zelf­zaken. De viswinkel opende vanochtend ook zijn deur. De mensen staan buiten in de rij te wachten, netjes op een meter van elkaar. Kappers, kledingwinkels en nagel­salons zijn dicht.

“Mijn vrouw en ik werken nu thuis. Ik in de voormiddag; zij in de namiddag. We werken aan hetzelfde instituut. We hebben een zoontje van 4 en een dochtertje van 2. De crèche en de school zijn dicht. In de voormiddag zorgt mijn vrouw voor de kinderen; in de namiddag is het mijn beurt.

“We zitten sinds maandag in lockdown en zijn nog niet door onze voorraad voorleesboeken en duplo­blokken heen. We schilderen, tekenen, maken puzzels en spelen spelletjes. We hebben een klein terras waar ik met mijn zoontje af en toe ga boogschieten. Geen echte pijl en boog, voor alle duidelijkheid. (lacht)

“De kindjes helpen in de keuken, met koken en brood bakken. Voorlopig houden we de moed erin, maar we moeten het nog drie weken volhouden, tot 3 april. En waarschijnlijk wordt de lockdown daarna verlengd.

“Ik reis al twee weken niet meer met het openbaar vervoer. We vermijden ook plaatsen waar veel mensen samen zijn. Restaurants en cafés laten we even links liggen. Ons dochtertje had een beetje koorts en we hielden ons zoontje dan ook maar een paar dagen thuis van school. In de Whats­App-ouder­groep van de school werd daar meteen heel bezorgd door andere ouders op gereageerd. Een paar weken geleden was die ongerustheid er nog niet.

“Wij maakten ons toen wel al zorgen over de toestand in Noord-Italië. We besloten om met de kinderen niet meer naar de overdekte speeltuin te gaan. Want daar zijn altijd veel kinderen in een kleine ruimte. Andere ouders begrepen onze beslissing niet. Corona was voor hen een ver-­van-­mijn- ­bed­show. Dat is nu totaal veranderd.

“De meeste mensen zij nu bang dat Zuid-Italië hetzelfde te wachten staat als het noorden. Velen lopen rond met een mondmasker, terwijl hier in Bari niet zoveel besmettingen zijn. Ik draag dat niet, want ik weet dat dat toch niet veel zin heeft.” (JS)

---

Noord-Italië - ‘Toen er in ons dorp een dode viel, stopten de grappen’

Jelle De Bruyne (44), woont en werkt in Inzago

Jelle De Bruyne: ‘Als ik naar buiten wil, heb ik een speciaal certificaat nodig.’Beeld rv

“Restiamo a casa is het devies nu. Iedereen kent ondertussen de slogan. Ik werk met vluchtelingen en gisteren heeft onze organisatie besloten vanaf nu thuis te werken. Ik contacteer de vluchtelingen die wij begeleiden nu via WhatsApp. Daarnaast promoot ik ook Italiaanse muzikanten in België. Zelfs kleine jazz­concerten hebben we afgelast. Dat ligt niet voor de hand, maar iedereen is ervan overtuigd dat het broodnodig is.

“Ons dorp ligt op zo’n 20 kilometer van Milaan en dat is echt een spookstad geworden. Ik zag in de krant beelden van lege straten. Enkel Deliveroo-bestellers komen er nog buiten. Sommige van de vluchtelingen voor wie wij werken, doen dat als job en we vragen hen toch op te passen. ‘Zet de pizza aan de deur en scheer je weg’, zeg ik hen.

“Ondertussen mogen wij ook hier in het dorp niet zomaar meer op straat. Ik heb een speciaal certificaat om mee te nemen als ik naar buiten ga. Je moet goeie redenen hebben, zoals een medische controle of toch nog naar je werk moeten. Om te gaan winkelen neem ik het straks ook maar mee. De supermarkten zijn nog open, maar we mogen maar per vier of vijf mensen binnen en iedereen moet afstand houden. Als ik nog in de winkel raak. Momenteel rijdt de lokale politie rond en roepen ze door een megafoon dat we binnen moeten blijven.

“Aanvankelijk deed ik ook lacherig over dat corona­gedoe en er zijn heel wat grappen uitgewisseld. Maar dat is nu echt wel voorbij. Sinds ik vernam dat een oude man in ons dorp stierf, drong echt door hoe serieus dit is. Ik heb nu ook voor het eerst een tv gekocht, want onze drie kinderen van 5, 9 en 12 zijn al drie weken thuis en dan blijkt dat toch een noodzaak. Ook toen ik op het nieuws zag hoe verschrikkelijk de situatie is in sommige ziekenhuizen die nu overbelast zijn, wist ik dat het lachen moest stoppen.

“Op Facebook postte ik voor mijn vrienden in België daarom ook de boodschap om echt thuis te blijven en dit serieus te nemen. Ik weet wel dat de situatie bij jullie nu niet is zoals hier, maar schijn kan bedriegen. Italië heeft vooral heel veel mensen getest. Nu nog schamper doen over de nood­decreten hier is misplaatst. Het kan in België ook snel gaan nu en hier in Lombardije hadden ze die strengere regels vroeger moeten invoeren.

“Met de kinderen gaat het redelijk goed. Ze krijgen huiswerk om te downloaden en nu ze niet meer naar de sportclub kunnen, post de leraar karate­video’s met oefeningen. Iedereen is inventief. Je kunt nu ook al online naar een museum. En er zijn nu overdag goeie films op tv. Het enige nadeel is dat het internet hapert omdat iedereen nu massaal thuis online zit.

“De oudste is wel ongerust. Hij ziet de maskers die mensen dragen, de extra desinfecterings­middelen. Via zijn smartphone komt ook veel fake news binnen. Dus we praten er veel over en ik kijk niet naar het nieuws met hen. Het is te indrukwekkend. En het aantal besmettingen blijft maar toenemen. Zeker mocht een jongere sterven, zouden de kinderen het erg moeilijk krijgen. Nu doet de jeugd nog stoer en zeggen ze: ‘Dit is iets wat oude mensen treft.’ In ons dorpje zitten we nu sinds drie weken ook met hang­jongeren. Zelf ga ik met mijn kinderen één keer per dag naar het park. De politie vraagt nu wel om niet allemaal tegelijk te gaan.

“Wat ik vooral hoop, is dat mensen hier iets van gaan leren. Enkele weken geleden nog was het in Italië zoals altijd vooral politiek gebekvecht, verdeeldheid en agressie naar vluchtelingen die de toon zetten. Nu is er een soort noodgedwongen eenheid. Dat daar iets mag van overblijven, denk ik dan. En dat iedereen thuis het plezier kan ontdekken van gewoon eens thuis zijn, koken, boeken lezen, films kijken. Alles waar we nooit tijd voor hebben.” (BDB)

---

Noord-Italië  - ‘Om de haverklap volgt een strengere maatregel’

Cathérine Vancaenegem (41), runt een zaak in Zola Predosa

Cathérine Vancaenegem: ‘Dit is een zware klap. Wij hebben 70 mensen in dienst en de meesten zijn al technisch werkloos’Beeld rv/Roberto Fusco

“Eerst leek er weinig aan de hand, maar plots ging het heel snel. Ons dorpje ligt niet ver van Bologna en tot voor kort dachten wij dat wij buiten de getroffen zone zouden blijven. Maar dat was niet zo; ook wij hoorden algauw bij de regio’s in quarantaine. Het sociale leven is voorbij. Uiteten met vrienden, gaan sporten of een film meepikken is verboden. Wij hebben twee jonge kinderen die al drie weken niet naar school kunnen omdat die dicht is. De groot­ouders kunnen niet voor hen zorgen want die mogen ons stadje niet in.

“De hele gemeente is stil, maar er is geen paniek. Wie op straat loopt, houdt afstand. De meesten zitten thuis en buiten het dorp mogen we niet meer komen. De politie staat op straat te controleren. Gaan wandelen is ongeveer het enige wat nog mag en gelukkig is er mooie natuur vlakbij. Zonet gingen we naar het bos en daar kwamen we dorps­genoten tegen. We steken dan van ver de hand op naar elkaar. Absurd.

“Mijn man en ik zijn vooral gefrustreerd en bezorgd, want wij runnen een eigen zaak: Sfoglia Rina, met enkele restaurants en een winkel. We hebben telkens elke nieuwe maatregel opgevolgd. Eén meter afstand voorzien tussen de gasten. Specifieke hygiëne­regels voor het personeel. Striktere openings­uren. Maar gister­avond (woensdagavond, red.) laat is alweer een nieuw nood­decreet uitgevaardigd waardoor nu ook alle winkels dicht moeten behalve voedings­zaken, krantenwinkels en apothekers. Ik vrees dat dat een zware klap wordt voor ons. Wij hebben zeventig mensen in dienst en de meesten zijn al technisch werkloos. Onze winkel is wel een voedingszaak, maar er zijn geen klanten meer, dus het zit er dik in dat we binnenkort sluiten.

“Ik probeer optimistisch te blijven, maar dat is niet eenvoudig. Wij hebben jaren gezwoegd om deze zaak uit de grond te stampen en nu gooit dat virus roet in het eten. Tot nu toe was het heel druk om alle nieuwe regels op te volgen en de zaak te herorganiseren, maar nu valt de boel stil.

“Ik wil niet te veel piekeren. Het lastigste is dat je aan oplossingen wilt beginnen werken. Hoe krabbelen we weer recht? Hoe gaan we dat organiseren? Maar het grote probleem daarbij is dat niemand kan zeggen hoelang dit gaat duren.” (BDB)

---

Tsjechië - ‘De winkelkarren liggen vol wc-papier en conservenblikken’

Thibault Tuerlinckx (21), stagiair in Praag

“Drie maanden lang werk ik in Praag als stagiair. Ik heb een geheimhoudingsverklaring getekend en kan niet zeggen wat ik hier precies doe. Ik mag ook niet met mijn foto in de krant. Sorry.

“Donderdagnamiddag, 15 uur, riep de Tsjechische regering naar aanleiding van corona de noodtoestand uit. Dat was best heftig. Elke bijeenkomst met meer dan dertig mensen wordt afgeraden. Bioscopen, toneelvoorstellingen en concerten zijn voortaan uit den boze. Restaurants en cafés moeten een maand lang vanaf 20 uur ’s avonds tot 6 uur ’s morgens dicht. Op straat praat iedereen over die maatregelen. Ook mijn collega’s kunnen er niet over zwijgen. Tot voor een paar dagen werd er nog lacherig gedaan over corona. Dat is voltooid verleden tijd.

“Ik was daarnet in een giga­grote supermarkt en het was er vreselijk druk. Ik stond zeker een kwartier aan de kassa aan te schuiven. De winkelkarren lagen vol wc-papier en conserven. Veel Tsjechen zijn ongerust over de toekomst.

“Het aantal besmettingen in Tsjechië valt mee, maar het virus breidt zich wel razend­snel uit. Er heerst niet echt paniek, maar wel grote ongerustheid. ’s Avonds mag ik voortaan geen pint meer met vrienden gaan drinken, maar overdag kan dat nog wel. Ik vind dat eerlijk gezegd zeer bizar. Op het werk zouden we binnenkort bezoek van externen moeten krijgen, alleen gaat dat niet meer door. En reizigers uit landen die tot hoge risico­zones behoren, wordt de toegang tot Tsjechië ontzegd.

“We mogen voorlopig nog gewoon elke dag gaan werken. Al hoor ik wel steeds meer stemmen die thuiswerk willen invoeren. Ikzelf maak me nog niet te veel zorgen. Maar ik ben wel heel alert. Ik let goed op de hygiëne en was regelmatig mijn handen, want ik zou niet graag een kwetsbare bejaarde medemens besmetten.

“Vroeger moest je in Praag op een knop drukken om de deuren van de tram te openen. Nu gaan die vanzelf open, ‘dankzij’ corona. Ik stap elke dag op de tram, want anders raak ik niet op het werk. Ik pas wel op en ga niet naast iemand zitten die ostentatief zit te hoesten. Mensen met mondmaskers lopen hier niet rond; de voorbije week zag ik er amper twee. Gelukkig, want dat jaagt pas echt schrik aan.

“Voorlopig blijf ik hier. Als corona echt een ravage begint aan te richten, zal ik overwegen om naar België terug te keren. Eerlijk gezegd geniet ik nu ontzettend van mijn verblijf in Praag. Het is een fantastische stad. Dankzij corona zijn er minder toeristen. Dat is mooi meegenomen.” (JS)

---

Japan - ‘Een mondmasker? Daar doe ik bewust niet aan mee’

Axelle Lenaerts (24), passeert op rondreis in Ibaraki

“Ik ben bezig aan een rondreis door Japan. Nu ben ik in Ibaraki, een uur rijden van Tokio. Iedereen draagt hier op straat een masker. Wie zonder loopt, wordt scheef bekeken. Handschoenen dragen ze niet. Dat is ook niet nodig, want Japanners raken elkaar zelden aan. De voorbije weken nam ik enkele binnenlandse vluchten. Die vliegtuigen waren vaak vrij leeg en de passagiers zaten ver uiteen. Bussen en treinen rijden dan weer normaal.

“Een paar weken geleden was ik in de stad Sapporo en daar lagen de straten er griezelig verlaten bij. De scholen zijn nog steeds over het hele land dicht. Besmette mensen moeten verplicht in quarantaine. Overal staan er handpompjes met desinfecterende zeep.

“Alle musea zijn dicht. Vervelend, want de toegangs­tickets die ik op voorhand gekocht had, zijn waardeloos. Op twee plekken mocht ik niet binnen omdat ik geen mondmasker droeg. Maar je kunt die dingen nergens meer kopen. Zonder mond­masker val ik erg op. Sommige westerlingen dragen het; ik doe er bewust niet aan mee. Zo’n ding voor mijn neus vind ik maar raar.

“Er worden nog steeds feestjes georganiseerd. Een vriend zei me: ‘Je moet er eens op letten, wie ’s avonds uitgaat, draagt overdag geen mondmasker.’ Hij heeft gelijk. Dat zijn de rebellen. Misschien behoor ik daar nu ook wel een beetje toe. (lacht)

“Het gebeurt wel eens dat de eigenaar van een restaurant zegt: ‘Wow, straf dat je durft buiten te komen. Pas toch maar op dat je niet ziek wordt.’ Toch is het ergste hier wel voorbij. Als ik mijn vrienden in Europa hoor, is het alsof daar de apocalyps voor de deur staat. Over tien dagen vlieg ik terug naar België. Nu lijkt dat nog te lukken, al vraag ik me af hoe het met al die snel veranderende maatregelen dan zal zijn.

“Mijn rondreis door Japan staat in het teken van de natuur. Corona gooit niet zoveel roet in het eten. Maar ik heb toeristen ontmoet die speciaal voor de cultuur dit land bezochten. Ze wilden musea zien, boekten evenementen en stonden voor gesloten deuren. Zij komen toch een beetje van een kale reis terug.” (JS)

---

Libanon - ‘Libanezen, anders zo lichamelijk, raken elkaar niet meer aan’

Hubert Cooreman (57), Belgisch ambassadeur in Beiroet

Hubert Cooreman: 'Mensen met latex handschoenen op straat zien lopen, dat is toch een bizar zicht.’Beeld RV

“Het dagelijkse leven is hier nog niet stilgevallen, maar de Libanese regering heeft wel een paar ernstige maatregelen genomen om de verspreiding van het corona­virus in te dijken. Qua besmetting valt het hier nog best mee, maar de overheid wil tijdig ingrijpen. Zo zijn alle cafés dicht en zijn grote concerten en publieks­evenementen afgeblazen. Voor de zeer sociale Libanezen is dat niet vanzelfsprekend. Ze begroeten elkaar graag met een kus en een handdruk en zijn zeer lichamelijk. Ze raken elkaar nu niet meer aan, en je merkt dat ze zich daar erg ongemakkelijk bij voelen.

“We moeten ons niet opsluiten, al krijgen mensen met symptomen wel de dringende raad thuis te blijven. Er wordt ook een beetje gehamsterd. Maar al bij al leiden de Libanezen nog een vrij normaal leven. Ook hier is corona nu gespreks­onder­werp nummer één. De Libanezen reageren net als de Belgen. Al worden hier op straat wel veel mondmaskers en latex handschoenen gedragen. Dat is een bizar zicht, voelt vreemd aan. Toen ik mensen met die handschoenen gisteren in de supermarkt zag lopen, besefte ik dat er iets groots aan de hand is.

“De ambassade staat dagelijks in contact met de Belgen in Libanon, maar we worden niet overstelpt met vragen. De overgrote meerderheid van de Belgische gemeenschap heeft de dubbele nationaliteit: ze zijn zowel Libanees als Belg. Als dit land in totale lockdown gaat, hebben velen hier een plek om te verblijven tot ze weer mogen reizen.

“Of Belgische ambassadeurs door de corona­crisis hun post niet meer mogen verlaten? Dat is nooit uitdrukkelijk zo gesteld. (lacht) Er wordt wel gevraagd dat de ambassades bemand zijn en dat we onze verantwoordelijkheid nemen. Natuurlijk wil dat dan ook zeggen dat de ambassadeur op post blijft. Ik hoef daarvoor geen richtlijn uit Brussel te krijgen. Corona is nu onze prioriteit nummer één. We proberen op de hoogte te blijven en de Belgische gemeenschap tijdig te informeren. Ze weten dat ze altijd bij ons terechtkunnen.” (JS) 

---

Verenigde Staten - ‘Onze kinderen aan de universiteit krijgen online les’

Katja Coppens (45), werkt in Silicon Valley, Palo Alto

Katja Coppens: ‘Aanvankelijk dachten we: ‘Dit waait wel over.’ Nu annuleert mijn man zijn zakenreizen.’Beeld rv

“Mijn man en ik werken nu wel thuis, maar het blijft erg druk, zoals altijd. Ik werk voor een cyber­veiligheids­bedrijf hier in Silicon Valley, hij werkt in de biotech. Meetings gaan gewoon door, maar dan online.

“Iedereen handelt naar eigen inzicht en voorlopig is er niet één strategie opgelegd vanuit de staat Californië. Mijn bedrijf heeft wel het overheids­advies gevolgd om aan preventie te doen. Daarom zijn twee kantoren nu dicht en werd voorlopig thuiswerk aangemoedigd tot 20 maart. En toen na een conferentie in San Francisco vorige week bleek dat iemand besmet was, is meteen iedereen die daar was opgedragen thuis te blijven.

“Twee van onze drie kinderen zitten aan de universiteit en zij krijgen nu online les. Maar ondertussen is de high school van de jongste wel nog open, terwijl ze ziet dat anderen al dicht zijn. Het is dus niet zo duidelijk. Wij volgen het nieuws in elk geval op de voet.

“Aanvankelijk dachten we: dit waait wel over. We vonden het wat gek dat mensen alle toiletpapier en rijst aan het opkopen waren. De supermarkten geven een geplunderde aanblik. Maar nu merk ik dat het niet zomaar overwaait. Als president Trump een inreis­verbod vanuit Europa aankondigt, dan weet je dat het erg serieus moet zijn. Dit doen ze echt niet zomaar, want het heeft een zware impact. Ik ga straks in de winkel toch ook nog wat extra cornflakes inslaan.

“Ook mijn echtgenoot is er niet langer gerust in. Aanvankelijk zou hij twee zakenreizen gewoon laten doorgaan, maar die heeft hij vandaag alsnog geannuleerd. Wij hopen dat men het virus snel onder controle krijgt, want wij hebben vaak gasten uit Europa en in de zomer willen we zoals altijd op vakantie naar Europa. Zal dat nog kunnen?” (BDB) 

--- 

Verenigde Staten - ‘De kans is reëel dat mijn bedrijf dit niet overleeft’

Patrick van Rosendaal (43), stadsgids in New York

Patrick van Rosendaal: 'Het verbod op vluchten vanuit Europa is een geschifte, angst­aanjagende maatregel.’Beeld RV/robert caplin

“Ik verdien mijn brood als stads­gids in New York. Mijn klanten zijn Belgen. De ban op vluchten uit Europa door president Trump kwam totaal onverwacht en sloeg in als een bom. Op voorhand was er geen enkel overleg met vliegtuigmaatschappijen of reisorganisaties. We zijn koud gepakt.

“Februari en maart is voor ons laag­seizoen; de paasvakantie is hoog­seizoen. Dat ligt nu totaal aan diggelen. De klap is gigantisch en bezorgt me slapeloze nachten. Vanmorgen kreeg ik een vriendelijke telefoon van de grote baas van reis­organisatie Connections. De CEO bood me hulp aan voor het vinden van oplossingen. Hij stelde voor om reizen te verplaatsen naar een latere datum. Ik apprecieer dat heel erg, maar de ban blijft een vreselijk slag.

“Het is een totaal absurde maatregel, want voor vluchten uit het Verenigd Koninkrijk geldt er geen ban. Trump noemt corona ‘een buitenlands virus’. Blijkbaar heeft dat nu ook een nationaliteit. Het enige positieve aan corona is dat het misschien de ondergang inluidt van Trump en hem zijn herverkiezing kost.

“De kans is reëel dat mijn bedrijf dit niet overleeft. Dit is Amerika en niet België. Ik krijg zo goed als geen steun. The cost of living is hier toren­hoog.

“Ik heb drie mensen vast in dienst en mijn gezin leeft van het toerisme. Voor de maand april hadden we meer dan 870 boekingen. Ik krijg nu veel mails van Belgische klanten die me een hart onder de riem steken: ‘We komen later zeker naar New York.’ Dat doet echt veel deugd. Alleen lossen die sympathieke berichten het inreisverbod niet op. Het is een compleet geschifte, angst­aanjagende maatregel.

“Tot hiertoe was er in New York weinig van corona te merken. Ik zat vlak voor de ban nog op een overvolle metro tussen medepassagiers met niet al te veel mondmaskers. De avond ervoor dronk ik op café samen met Björn Soenens een pint. De sfeer was gemoedelijk en het café zat stampvol. Tot die boodschap van Trump de ether inging: een donderslag bij heldere hemel.” (JS)