Fransen blijven kussen en handen schudden, maar kaas en wijn zijn uitverkocht: zo beleeft Frankrijk de coronacrisis 

Gisteren heb ik hout gezaagd in de tuin. Flinke blokken voor de haard. En ik heb wat met hond gespeeld. Tijd zat. Buren heb ik niet gezien. Mijn vrouw is het levende epicentrum van mijn huidige bestaan.

Vanochtend zat ik voor de televisie. Ik keek hoe BFM en LCI, de nieuwszenders hier, verslag deden van de gemeenteraadsverkiezingen. Want ik heb besloten om zelf niet de stembureaus in te gaan, om als journalist kiezers te interviewen. Uit voorzorg, ja.

Iedereen adviseert iedereen om binnen te blijven en om sociale contacten te mijden. Houd afstand!, zegt de regering. Kinderen brengen het virus over!, is de boodschap.

Dan lijkt het mij vragen om problemen als je een klaslokaal binnenloopt dat is ingericht als stemlokaal, waar vrijdag nog vrolijke kleuters met snottebellen speelden. En daar staat dan een menigte onbekenden die ongetwijfeld alle treurige Franse hygiënische gewoonten in ere houden. Bijna de helft van de senioren gaat hier niet eens dagelijks onder de douche!

Ik probeer mijn leven aan te passen aan de roerige tijden van het Corona-virus. Dat betekent niet dat ik me als een monnik gedraag, maar ik pas wel op. 

Vanuit Italië kwamen er toen noodkreten. Een grote groep Franse journalisten in Rome plaatste een open brief in de Franse krant Libération. Hun hartenkreet: "Fransen, realiseer je nou eindelijk eens hoe gevaarlijk het is!"

Er was die hartverscheurende audiobijdrage van de huilende Italiaanse verpleegster die vertelde over hoe zij en haar collega’s moeten besluiten wie van de patiënten sterft of niet, bij gebrek aan materiaal en personeel.

De boodschap was duidelijk: Frankrijk, dit is jullie voorland. Bij de Franse omroep werd het zelfs gestaafd met artsen, wetenschappers en cijfers: u heeft nog acht dagen, dan is het in Frankrijk ook zo ver. 

Tel dat allemaal bij elkaar op en het voelde een beetje alsof me werd verteld dat ik op de Titanic zat. En de afloop werd ook meteen verklapt. Rond dat zelfde moment sloten het Louvre, Disneyland Parijs en zelfs de Moulin Rouge hun deuren. Een virus dat de Mona Lisa, Mickey Mouse en de cancan stil krijgt: petje af.

Maar daarna liep ik op een avond door de straten van Parijs en wat zag ik? De terrassen zaten vol: propvol. Mensen zaten dicht op elkaar. Op straat werden massaal (wellicht vieze) handen geschud en er werden links en rechts (met bespeekselde lippen) kussen uitgedeeld.

Een paar weken geleden genoot ik ervan. Nu was ik verbaasd. Dus daarom heb ik mijn gedrag aangepast. 

Herbekijk de reportage in "Het Journaal" over de situatie in Frankrijk: (lees verder onder de video)

Uit peilingen mag dezer dagen dan wel blijken dat Fransen hun gedrag hebben veranderd, maar wat betekent dat? Zo’n 27 procent zegt "minder naar het restaurant te gaan". Tja. 

Nee, 66 procent van de Fransen zegt gewoon nog steeds bekenden te kussen en 61 procent zegt vrolijk handen te schudden. Slechts de helft van de Fransen is bezorgd over Corona. 

Dat moeten dan de mensen zijn zonder Libération, zonder internet en zonder televisie, denk ik. Of is dat ‘te journalistiek’ gedacht?

Hoe ik me dan aanpas? Nou, je hebt hier overal drive in-supermarkten. Je bestelt thuis online, stapt in de auto en net als bij die hamburgergigant krijg je een zak met boodschappen. Met nóg minder fysiek contact boodschappen doen is onmogelijk. 

Die Franse boodschappenwebsites bieden overigens een prima inkijkje in de Franse volksziel. Je kan werkelijk van alles kopen, en dat dóen de Fransen dan ook als ware hamsteraars. 

Maar wat was er in onze online-winkel uitverkocht toen wij onze slag wilden slaan? Kaas, wijn en champagne. Want we mogen dan op de Titanic zitten: het orkest speelt gewoon door.