Direct naar artikelinhoud
StandpuntBart Eeckhout

Bij elke verstrenging van de corona-aanpak loopt de Belg er de kantjes van af. Dat moet stoppen. Nu

Bij elke verstrenging van de corona-aanpak loopt de Belg er de kantjes van af. Dat moet stoppen. Nu
Beeld DM

Bart Eeckhout is hoofdredacteur van De Morgen.

Aan aangrijpende verhalen is er – helaas – geen gebrek in de strijd tegen de verraderlijke Covid-19-pandemie. Verhalen bijvoorbeeld van Italianen die liggen te creperen op een veldbed in een bijzaal van een hospitaal.

Telkens is er die vraag in het achterhoofd: zal het bij ons ook zo gaan? Het eerlijke antwoord is: mogelijk wel. In een open brief verwoordt Wim Derave, professor geneeskunde aan de UGent, het zo: “Er komt een drama op ons af. Als we de huidige maatregelen strikt opvolgen, dan zal het hels zijn, maar misschien nog niet catastrofaal.”

Een van de meest alarmerende berichten in de krant komt uit de thuiszorg. Nu al raken de beschermingsmiddelen van thuisverplegers uitgeput. Dat is niet minder dan een kleine ramp. Thuisverplegers zijn bij uitstek de frontsoldaten in de strijd tegen corona. Als zij hun werk niet meer kunnen doen, kan die kleine ramp snel een zeer grote ramp worden.

De vooruitzichten zijn niet bemoedigend. Een overheidsaankoop van mondmaskertjes die de regering in zeven haasten nog probeerde te regelen dreigt te eindigen in fraude en geritsel. Ondertussen proberen sjacheraars op tweedehandssites mondmaskertjes door te verkopen voor een schandalige prijs.

De strijd tegen Covid-19 heeft ons al bemoedigende blijken van spontane solidariteit en creativiteit gegeven, maar het is duidelijk dat de crisis niet alleen het beste in de mens bovenhaalt.

Wat dachten die onverantwoordelijke feestneuzen eigenlijk die nog vlug even de grens over wipten om een dagje extra te kunnen vieren? Ons kan niets overkomen? Wel we hebben slecht nieuws voor hen, en misschien ook voor hun ouders, hun grootouders, hun vrienden, hun collega’s of hun buren en voor iedereen die met die mensen in aanraking komt.

Covid-19 plaatst onze samenleving misschien wel voor de grootste schok sinds de Tweede Wereldoorlog. De prille hoop dat dat besef de grote politieke krachten in het land kon verenigen in een regering die deze ramp coördineert, de zorg garandeert en het land heropstart heeft alweer flinke builen opgelopen.

We kunnen er uren en dagen over discussiëren wiens schuld dat precies is. Maar bon, na een weekend waarbij de Wetstraat bipolair kantelde van prille hoop over hervonden eendracht naar bitter cynisme over alweer dominante en destructieve tactiekjes over en weer, eindigt het land alsnog met een regering die bij volmacht volheid van bestuur zal krijgen.

De volmachten zullen nodig zijn. Nu al is er een roep om nog strengere maatregelen uit te vaardigen. Terecht, zo valt te vrezen. Bij elke verstrenging schijnt menig landgenoot er de kantjes toch van af te willen lopen. Dat heeft er natuurlijk ook mee te maken dat elke regel toch weer zo wordt uitgelegd dat het lijkt alsof het allemaal niet uitmaakt.

Dat moet ophouden. Nu. Desnoods met volmachten.