Vlaamse waarschuwt vanuit zwaarst getroffen streek van Italië: ‘Wat wij hier meemaken, wil je écht niet’

Al elf dagen zit Lotte Devolder in quarantaine, samen met haar Italiaanse echtgenoot en haar twee kinderen van zes en acht jaar oud. Ze wonen in Torre de’ Busi, een kleine gemeente op vijftien kilometer van Bergamo, de Italiaanse stad die veruit het hardst getroffen is door de uitbraak van Covid-19. “In het begin reageerde iedereen erg luchtig op de verspreiding van het coronavirus en op de strenge maatregelen van de overheid. Er werden grapjes gemaakt over de quarantaine en het leek fijn om een paar dagen met de kinderen te kunnen spelen. Ik zag die reacties ook in België de voorbije dagen. Maar ondertussen is de luchtigheid bij ons volledig verdwenen.” En dat heeft alles te maken met de snelheid waarmee de dood om zich heen grijpt in de streek.

“Ik woon vlakbij een drukke provinciale weg en zie de ambulances voortdurend heen en weer rijden tussen Bergamo en Lecco, de twee grootste steden in onze buurt. De lokale krant drukt dagelijks bijna tien bladzijden overlijdensberichten af, in de kerken worden de doden verzameld omdat er te weinig plaats is in de mortuaria en iedereen kent ondertussen wel iemand die besmet of gestorven is.” De lokale overheden zitten dan ook met de handen in het haar. “Men heeft hier echt nood aan verschillende hulpmiddelen: mondmaskers, beschermingsmateriaal, saturatiemeters (waarmee je het zuurstofgehalte in het bloed kan meten, red.),... Dat moet allemaal dringend naar hier gestuurd worden. Maar er is ook nood aan verpleegkundig personeel en artsen, want velen zijn zelf ziek geworden. Ook ambulanciers zijn nodig. Een kennis van ons moest een halfuur wachten op dringende hulp, omdat er simpelweg een tekort is aan ziekenwagens.” 

Mentaal zwaar

Het gewone leven in de streek is haast helemaal stilgevallen. “Wie op straat wil komen, moet een officieel document op zak hebben waarop hij of zij aangeeft wat de reden is. En dat wordt effectief gecontroleerd. Sinds kort moeten we ook aangeven of we al getest zijn.” Lotte heeft al drie weken geen voet meer buiten haar huis gezet. “Ik behoor tot een risicogroep en kan zeer makkelijk een longontsteking ontwikkelen, dus blijf ik thuis. Gelukkig hebben we hier een vrij groot domein en kan ik wat wandelen, maar voor mensen die in een appartementje wonen, is het moeilijk.” Tegelijk vindt Lotte dat iedereen even op de tanden moet bijten. “Het is mentaal zwaar om in quarantaine te blijven, maar we moeten het toch in perspectief plaatsen: er wordt ons niet gevraagd om ons leven te geven voor het vaderland. De overheid vraagt ons simpelweg om thuis in de zetel te blijven zitten. Dat is niet leuk, maar het is niet het einde van de wereld.”

Lotte hoopt vurig dat België gespaard blijft van een uitbraak zoals in de streek rond Bergamo. “Ik hoop vooral dat iedereen ondertussen beseft dat er niet mee te lachen valt. Wat wij hier meemaken, dat wil je écht niet meemaken in België. Ik kan dan ook maar één advies geven: blijf binnen en volg de regels goed op. Dat is een paar weken ongemakkelijk, maar het kan wel vermijden dat er straks ook in België voortdurend ambulances moeten uitrukken en dat er dagelijks honderden mensen sterven.”