Help, de optimistische productiviteit tijdens deze coronaquarantaine geeft me meer angst dan het virus zelf

Lieve Elke,

Ik tik deze column met vier A4-documentjes tegen het raam gekleefd waarop in het groot mijn telefoonnummer geschreven staat. Voor mijn overbuur. Niet zodat ik zijn boodschappen kan doen, wel omdat hij al voor de derde keer vandaag een setje push-ups doet (wij geloven hier niet in gordijnen). Over drie weken is die jongen gegarandeerd een machine, het soort strijder dat je maar wat graag in je team hebt wanneer je alsnog noodgedwongen de apocalyps moet tegemoetrijden. Bovendien belemmeren die papieren ook mijn zicht, zodat ik niet geconfronteerd moet worden met de zelfdiscipline die anderen zichzelf aan de dag weten te leggen in deze ­schrikbarende tijden.

Ik zit immers met hetzelfde probleem als jij. Heel mijn omgeving lijkt de corona­quarantaine te gebruiken om zichzelf en hun woning te transformeren. Ze leren een nieuwe taal op Duolingo, doen een maandje intensief yoga, volgen een online fotografiecursus en mesten daarnaast ook nog eens al hun kasten uit.

Ik snap het wel. Die plots vrijgekomen tijd is een ­onverwachts geschenk voor zij die deze uren niet moeten vullen met jengelende koters entertainen, voor de zieken en zwakkeren in de samen­leving zorgen of op een creatieve manier proberen om ­alsnog een inkomen bij elkaar te harken.

Toen de maatregelen afgekondigd werden en duidelijk werd dat ik mijn avonden en weekends niet meer kon vullen met excuses, ging er een alarm af in mijn hoofd. Er is immers zo veel dat ik kan doen. Moet doen. De stapel boeken lezen die naast mijn zetel stof ligt te vergaren. Mijn kleding die ik niet meer draag, fotograferen en op Vinted ­zetten. Mijn badkamertegels opnieuw voegen. Uitzoeken waarom mijn cloud zegt dat hij vol zit. Uitzoeken wat de cloud eigenlijk is. Of op z’n minst de extensieve lijst van de webshops van alle kleine zelfstandigen die ik ken op mijn social media delen. En eigenlijk zou ik me ook ­moeten vervelen! Zodat ik de mentale ruimte heb om mijn debuutroman te schrijven.

Ik noem het self-optima­lisation anxiety, en dat zorgt al dagen voor serieuze ademnood – niet handig wanneer dat net een van de symptomen is van de ziekte die ons ­binnenshuis houdt. Daarom heb ik besloten mijn to-dolijst te verscheuren. Onze gezondheid, fysiek en mentaal, is ons kostbaarste goed momenteel. Wij moeten ervoor zorgen dat anderen niet voor ons moeten zorgen. Wees dus niet te hard voor jezelf als jij je vrije momenten slijt met het ­herbekijken van Friends of het hersenloos scrollen langs ­dierenvideo’s.

Ik ben tevreden als ik heb gegeten, mijn handen veel­vuldig heb gewassen, anderen niet in gevaar heb gebracht en een gesprek heb gevoerd dat niet uit miauws bestaat. Dat leren skateboarden is voor een andere keer. Wanneer er wel nog plek is op de spoedafdeling.