Direct naar artikelinhoud
Tv-recensie

‘GR5’: genoeg mysterie, of toch de belofte daarvan ★★★☆☆

‘GR5’: genoeg mysterie, of toch de belofte daarvan ★★★☆☆
Beeld VRT

Ketnet had school gemaakt, merkte ik, want het duurde net iets te lang eer ik doorhad dat er in de titel van ‘GR5’ dan toch geen bijdehante woordspeling huisde. Het verklaarde alleszins waarom ze zich ook na luide herhaling - in Nederlands, Frans én Duits - maar niet liet ontdekken. 

De GR5 in kwestie bleek dan ook een befaamde wandelroute die Rotterdam met de Franse Rivièra verbindt, en die al doende het decor vormt van de gelijknamige fictiereeks: die uitleg stemde ook mijn ontstemde huisgenote gerust, die bij mijn prevelen al halfweg het noodnummer zat voor ze wilde aannemen dat er vooralsnog niet in tongen gepraat werd. Alle begin is moeilijk, dat zou ook ‘GR5’ aantonen.

De eerste aflevering was dan wel niet van die aard dat ze zich zonder bedenkingen liet bekijken, waarover later meer, maar het openingsbeeld, het establishing shot - ik waagde me nu toch al aan meertalige communicatie - was er wel één waarmee uitgepakt kon worden, wat ook gebeurde. Het betrof een langdurig luchtbeeld van de Vogezen, gesluierd in een van mysterie zwangere mist, dat culmineerde in een tafereel waarbij iemand tegen een panoramisch vergezicht en met onmiskenbaar kwade intenties van een klif geduwd werd. Weelderige kadrering die een aflevering lang zou aanhouden.

‘GR5’ had zich laten aankondigen als een psychologische thrillerreeks, wat doorgaans betekent dat je er donder op kan zeggen dat iemand het op een verwoed hallucineren zal zetten. Hier was het al zover: voor het personage van Violet Braeckman van ‘r klif kukelde, werd ze aangesproken door de onstoffelijke verschijning van Lisa, die vijf jaar eerder tijdens het afwandelen van de GR5 in rook was opgegaan, en wier verdwijning de spil was in deze reeks. Om Lisa te herdenken, hadden haar vrienden het niet onprettige idee opgevat om haar wandeltocht in groep over te doen: zoiets zal, daar kan je vanop aan, tot heibel leiden, en dat één van die vrienden, vertolkt door Boris van Severen, een camera meezeulde om de tocht te documenteren, zal dan ook geheid leiden tot een paar onstabiele, handgedraaide beelden dicht op het vel.

Dat een ander personage van een hoorapparaat voorzien was en dat detail uitgebreid etaleerde, zal wellicht op eenzelfde manier niet zonder gevolgen blijven. In reeksen als ‘GR5’ wordt de oogst veelal nogal opzichtig gezaaid. Zo ook in de dialogen, die op hun beurt al weinig hielpen om de aanvankelijk nog houterige vertolkingen enigszins te versoepelen. 

Wie personages opscheept met frasen als ‘Ik wil geen voetnoot in iemands leven zijn’, lijkt hoe dan ook moeite te hebben om van z’n blad los te komen. Los daarvan school, las ik, genoeg mysterie, of toch belofte daarvan, in ‘GR5’ om richting de tweede aflevering te blikken, al was het maar omdat mijn burgerzin, waarop dezer dagen graag een beroep wordt gedaan, me aldoor influisterde dat ik de komende zondagavonden toch niets beters uit te vreten zou hebben. Zo kreeg ‘GR5’, analoog met z’n beginscène, toch nog een duwtje in de rug.