Gestrande Vlamingen getuigen vanuit het buitenland: "Vliegtuigen vertrekken met dertig tot veertig lege plaatsen"

Dieter zit in Kaapstad, en kan doorvliegen naar Dubai, hij hoopt daarna richting Londen te gaan: "Het is hier op het vliegveld enorm hectisch. Lange wachttijden, en lange rijen. De luchtvaartmaatschappijen kunnen zo’n crisis duidelijk niet aan. Er is hier amper personeel aan de helpdesks. Gelukkig zijn wij aan tickets geraakt richting Dubai. Hopelijk kunnen we van daaruit door naar Londen. De luchthaven van Dubai zou sluiten binnen 48 uur, dus normaal halen we onze vlucht nog voor de luchthaven op slot gaat. Dan zijn we toch al in West-Europa. En dan zien we wel."

Rani en Ayla lopen stage in Cuzco, Peru, maar moeten van hun school terug naar België komen. Al verloopt dat niet gemakkelijk: "Onze touroperator probeert ons een vlucht te regelen, maar voorlopig gaat dat niet. Ook de Belgische ambassade en Buitenlandse Zaken hebben ons tot nu toe niet kunnen helpen. We hebben via Facebook een berichtje gepost, en daarop hebben we heel wat tips gekregen van mensen, dingen die we konden proberen. Maar voorlopig zitten we hier dus nog. De luchthaven van Lima is dicht, enkel repatriëringsvluchten mogen nog vertrekken. Maar Cuzco ligt 20 uur van de luchthaven. Aangezien alle verkeer hier opgeschort is, is naar de luchthaven geraken op zich al een probleem. "

"Onze ouders staan er machteloos bij. Ze proberen vanuit België wel zaken in beweging te brengen, maar dat gaat ook niet gemakkelijk. Ook onze stage loopt voorlopig niet verder. We lopen stage bij Chaska, zij voorzien naschoolse opvang voor meisjes in armoede, om hen financieel en educatief te ondersteunen. Wij werkten vooral met ouders en we hebben schrik dat ze niet meer naar onze initiatieven zullen komen door het coronavirus. De schrik tegenover Europeanen zit er door het virus goed in."

Colette Merlier vertrok in januari naar Zuid-Amerika om te gaan backpacken, en zit nu vast in Honduras: "Alles ligt hier stil, er zijn hier geen bussen meer. Normaal moest ik vandaag in Guatemala mijn vlucht naar Zaventem halen, maar ik geraak niet meer over de grens, laat staan tot aan het vliegveld. De enige auto’s die je hier nog ziet rijden zijn mensen die naar winkels gaan om eten in te slaan. De kleine winkeltjes hebben het hier moeilijk om bevoorraad te blijven. Ik verblijf zelf nu in een backpackershostel, maar heb voorlopig geen zicht op wanneer ik hier weg geraak. Gelukkig kan ik nog elke dag een foto posten op sociale media van mijn reis, van voor de lockdown inging, en daar krijg ik dan van het thuisfront reactie op."

Yannick zit met zijn ouders en vriendin vast op het eiland Boracay in de Filipijnen, en raakt daar voorlopig niet weg: "We proberen hier al dagen weg te raken, maar voorlopig zonder succes. Het departement Toerisme hier schrijft onze naam op en belooft later contact op te nemen, maar tot nu toe hebben we van hen weinig gehoord. De verantwoordelijke van het departement, waar we volgens Buitenlandse Zaken contact mee moeten opnemen, neemt haar telefoon niet op, en loopt weg als er toeristen met vragen komen."

"En dat is enkel nog maar om van het eiland Boracay af te raken. We moeten naar de hoofdstad Manila, om van daaruit een vlucht naar België te krijgen. Alle resorts en hotels op Boracay moeten trouwens sluiten van de overheid. Gelukkig verzet het hotel waar wij verblijven zich voorlopig tegen die maatregel, want als dat hotel dicht gaat staan we op straat. Er vertrekken hier elke dag vluchten naar de hoofdstad, en sommige vluchten vertrekken met dertig tot veertig lege plaatsen."

"Die lege plaatsen zijn er omdat er voorrang werd gegeven aan de mensen die ouder zijn, ziek zijn, en gezinnen met kinderen. Maar velen hebben hun vlucht niet gehaald, waardoor het vliegtuig met veel lege plaatsen is vertrokken. Ondertussen zitten wij hier, net als vele anderen, nog wel vast."

Ook Sophie Vangheel zit vast, met twee collega's in Haïti: "We geraken hier het land niet meer uit. We waren ons amper bewust van de ernst van de situatie in België. Er is hier in Haïti een Belg met het virus aangekomen, en sindsdien worden de Belgen hier geviseerd. In het hotel waar we nu zitten mogen we zeker niet zeggen dat we Belg zijn. We zitten hier vast."

Veel Belgen die nog vast zitten in het buitenland dus. Maar er is hoop, dat bewijst Michael Van Bossuyt, hij zat tot enkele dagen geleden vast in Marokko. Ondertussen is hij terug in België: "Onze luchtvaartmaatschappij, Transavia, heeft ons in de steek gelaten. We kregen het bericht dat onze vlucht was geannuleerd, en dan later kregen we te horen dat we konden inchecken op die geannuleerde vlucht. Aan de luchthaven stonden heel wat mensen met dezelfde vraag: gaat de vlucht nu door of niet? Uiteindelijk niet dus."

"Met hulp van de Belgische ambassade hebben we een dag later een vlucht kunnen krijgen naar Luxemburg. Via Luxemburg zijn we per taxi naar Maastricht gegaan, dat was de duurste taxirit van mijn leven. In Maastricht hebben we de vroegste trein naar Schiphol gehaald, en zo met de auto vanuit Schiphol terug naar België gereden. Ik was wel onder de indruk van de Belgische ambassade. Ze heeft ons goed op de hoogte gehouden van de situatie, en antwoordde op alle vragen. Transavia daarentegen heeft deze week een standaardemail gestuurd waarin staat dat het hen spijt dat ze nog niet hebben kunnen antwoorden op mijn mail. Die mail heb ik een week eerder vanuit Marrakech gestuurd.”