Arbeidseconoom vindt ingreep Anderlecht niet solidair: “Typisch voetbal: sterkste schouders dragen minste lasten”

Paars-wit kiest ervoor een groot deel van zijn gewone werknemers op technische werkloosheid te plaatsen. Spelers en directie zullen een ‘aanzienlijke inspanning’ doen om de kosten te reduceren, meldde het perscommuniqué. Met als titel: ‘Anderlecht kiest voor soli­dariteit.’

“Maar hun actie getuigt net niét van soli­dariteit”, zegt arbeids­econoom en Anderlechtfan Stijn Baert van de UGent. Hij trekt al langer van leer tegen de beperkte RSZ-bijdragen die duurbetaalde voetballers moeten betalen. Die lijn wordt nu doorgetrokken. “De gewone werknemers, die lang niet zo veel zullen verdienen als de voetballers en bestuursleden, worden op de sociale zekerheid gezet. Terwijl de voetballers en de directie doorbetaald worden. Ook in coronatijden dragen de sterkste schouders de minste lasten. Typisch voetbal.”

Anderlecht stelt wel dat het bestuur en de spelers een ‘aanzienlijke inspanning’ zouden doen. “Een klassieke truc die ook in de politiek gebruikt wordt bij dergelijke crisissen. In de praktijk betekent dat dan misschien een toegift van 5 à 10 procent.” Navraag leert dat het ­inderdaad om één maandloon zou gaan – dus om zo’n toegift van 8,33 procent. “Terwijl de gewone werknemers terugvallen op 70 procent van hun basisloon, met nog eens aftrek van bedrijfsvoorheffing.”

Hij viseert ook niet enkel Anderlecht. “Ik snap wel dat de clubs hun spelers niet zomaar technisch werkloos kunnen zetten. Voetballers vertegenwoordigen het kapitaal van een voetbalploeg. Ik ­begrijp dat de clubs daar omzichtig mee moeten omspringen. Maar in deze moeilijke tijden is méér solidariteit wel op zijn plaats.”

Dus zou het signaal er ook vanuit de ­spelers zélf moeten komen. Niet van de jeugdproducten die een minimumloon verdienen. Maar wie meer dan 100.000 euro per jaar verdient, zou een signaal kunnen geven door een deel van zijn ­salaris af te staan aan andere werk­nemers – die daardoor gespaard kunnen blijven van werkloosheid. “In het buitenland gebeurt dat al bij bepaalde clubs. Misschien moet een delegatie van spelers en clubs eens de koppen bij ­elkaar steken om te zien wat ze kunnen doen. Want het signaal dat er nu vanuit het voetbal komt, is alweer hetzelfde: pakken wat er te pakken valt. Dat is ­zonde.”