Kinderlevens in ruil voor kleding: onderzoek laakt slavernij in kledingindustrie

Vooral meisjes tussen 14 en 18 jaar, soms ook jonger, zijn hier het slachtoffer. Zij werken lange dagen en in sommige gevallen tot 60 uur per week. Daarnaast zijn zij de dupe van seksuele intimidatie en pesterijen en verdienen minder dan het minimumloon.

85 % van de werknemers in de kledingindustrie is een vrouw. Het zijn dan ook vooral meisjes die het slachtoffer worden van seksuele intimidatie en pesterijen in zulke "sweatshops" (werkplekken waar er in erbarmelijke omstandigheden mensen worden uitgebuit). Daarbovenop verdienen zij doorgaans minder dan het minimumloon. Gemiddeld verdienen arbeiders per maand 100 euro netto. Dat is bijna een derde van een leefbaar loon in India. Volgens Asia Floor Wage zou 257 euro per maand een leefbaar loon zijn.

30 procent van het Indiase garen gaat naar binnenlandse fabrieken die kleding produceren voor de export van westerse merken zoals C&A, H&M, Primark en Zara. Maar ook Suitsupply en Scotch&Soda worden schuldig bevonden. Naar schatting gaat ongeveer 20 procent rechtstreeks naar kledingfabrieken in China en Bangladesh en zij leveren dan weer kleding aan fabrieken die exporteren naar de bekende ketens.

Volgens SchoneKlerenCampagne zijn de resultaten van het onderzoek representatief voor de arbeidsomstandigheden in heel India. Alle merken die in India kleding laten maken krijgen te maken met de beschreven problemen.

Ook al staat er op uw kledinglabel "Made in...", dan wil dat nog niet zeggen dat de stof om het kledingstuk te maken ook effectief daar is gemaakt. Het label wordt gebruikt om aan te duiden waar het product is afgemaakt. Het kan dus zijn dat delen van het kledingstuk uit andere landen of zelfs continenten komen dan die die op het label staan. Als een T-shirt in China is gemaakt, hoeft dat niet te gelden voor het garen.

Het is niet de eerste keer dat er aan de alarmbel wordt getrokken als het gaat over kinderarbeid in de kledingindustrie. Er is al vaker bericht over slavernij in kledingfabrieken die leveren aan (goedkope) westerse merken. Maar het is een primeur dat een grootschalig onderzoek bewijst dat ook de garen van onze kledij niet altijd op een correcte manier worden geproduceerd.

De Belgische regering heeft geen overkoepelende organisatie die erop toeziet dat bedrijven hun productieketen zo ethisch mogelijk houden. Grote ketens proberen op eigen houtje de loopbaan van hun product, van producent tot consument, in de gaten te houden. Via CSR's (Corporate Social Responsibility Managers) controleren zij de werking van (buitenlandse) leveranciers.

Of via bindende en langdurige contracten, zo vertelt de woordvoerster van H&M aan onze redactie. Marianne Nerinckx: “Door het ondertekenen van onze "code of conduct" garanderen leveranciers dat zij onze algemene voorwaarden respecteren en naleven. Zoals brandveiligheid van gebouwen, minimumloon, betaalde overuren, etc.”

Op de vraag hoe het dan komt dat H&M samen met andere merken in dit rapport wordt genoemd, antwoordt Nerinckx: “Wij proberen alles zo goed mogelijk onder controle te houden. Als dit waar is, gaan wij hier sowieso actie tegen ondernemen. Ik geef deze informatie onmiddellijk door aan het hoofdkantoor in Zweden.”

Lees hier het volledige rapport: http://www.indianet.nl/pdf/FabricOfSlavery.pdf