Voor heftruckchauffeur Marianne (61) is de geldprijs van ‘1 Jaar Gratis’ zeer welkom: “Ik zal ’t moeten rooien met een pensioentje van 540 euro...”

“Deze quiz is zo onvoorspelbaar, je hebt echt geen idee wie het zal halen”, zegt ­Marianne. In de finale nu zaterdag neemt ze het in ‘1 Jaar Gratis’ op tegen Maty, Iben en Sara. Een compleet onverhoopt succes, want Marianne schreef zich niet eens zelf in. Dat deed haar man André, met wie ze bijna 42 jaar is getrouwd.

“Ik hoopte vooral dat ik er niet al in de eerste aflevering uit zou liggen”, zegt ze. “En daar ben ik ruimschoots in geslaagd. (lacht) Ik heb onder de kandidaten ook alleen maar warmte en vriendschap gevoeld. Er wordt vaak gezegd dat mensen hun waarden verliezen eens er geld mee gemoeid is, maar daar heb ik in ‘1 Jaar Gratis’ totaal niets van gemerkt.”

Ik ga eerlijk zijn: ik zou dat geld heel goed kunnen gebruiken. Want hoewel ik al sinds mijn veertiende werk, al 47 jaar dus, aanvaardt de overheid een groot deel van mijn loopbaan niet. Ik was meer dan dertig jaar ingeschreven als meewerkende echtgenote, en die tellen blijkbaar niet mee als werkende jaren.

Ik kan daardoor van geen énkel privilege genieten. Voor mij geen viervijfde- job, tijdskrediet of een ­landingsbaan. Mijn pensioen zal heel magertjes zijn. Ik heb het berekend: werk ik tot mijn 65ste, dan zal ik het moeten rooien met ­amper 540 euro per maand.

En hard gewerkt, hé! Dus ja, die 70.000 euro is meer dan welkom. Ik zou er een flink stuk van opzijzetten, maar toch ook mijn lang gekoesterde droom waarmaken: op reis gaan naar Ecuador om er de prachtige flora te gaan bewonderen. Ik heb een passie voor bloemen. Ik heb een serre met honderden orchideeën. Het zijn mijn baby’s.

’t Voelde als een kind afgeven. Maar achteraf gezien was het de juiste keuze. Wij kweekten begonia’s en azalea’s, en het werd steeds moeilijker om daarvan te leven. En geen van onze drie kinderen, Robin (40), Margo (38) en Jochen (36), zag het zitten om de fakkel over te nemen. André is dan zonnepanelen gaan verkopen, maar is intussen met pensioen. Ik was 50 en ging bij Volvo aan de slag. Sinds drie jaar ben ik er heftruckchauffeur.

Waardoor ik veel assertiever ben geworden. Ik heb moeten leren om van mij af te bijten. Maar ik doe mijn job graag, hoor. En ik heb heel fijne collega’s! Ik doe de nachtshift.

Ja. Aanvankelijk omdat André en ik maar één auto hebben. Overdag gebruikte hij onze wagen en ’s avonds reed ik ermee naar de fabriek. Het was wat wennen, dat nachtwerk, maar ik ben er gaandeweg van gaan houden.

Ik heb tot vorige week maandag moeten werken. Toch lang gezien de omstandigheden. Bij Volvo is het een mierennest van mensen. De schrik zit er nu goed in om mijn moeder van 88 te bezoeken. Door de lange incubatietijd weet ik niet of ik besmet ben of niet. En voor mezelf ben ik toch wat bang, want als zestigplusser behoor ik tot de risicogroep.

Ja, ik ben de trotse oma van Jonas (13), Aaron (13), Iris (11), Maxime (11), Anaïs (9), Oona (9), de tweeling Lenn en Nore (6), Alixe (6) en de jongste Matthias (1). Jammer dat ik hen nu niet mag zien door dat coronavirus. Ik hoop dat we snel weer de draad van het normale leven kunnen oppikken!