De week van Nuria uit ‘Blind Getrouwd’: “Nu pas besef ik hoeveel mantelzorgers doorgaans doen”

Zoals in alle Vlaamse gezinnen heeft het coronavirus ook op mijn leven een heel zware impact. Als zorgkundige in een woonzorgcentrum in Kortrijk maak ik me grote zorgen. Gelukkig sloeg het coronavirus in het rusthuis nog niet toe, maar samen met mijn collega’s is het bang afwachten. Het virus kan altijd binnendringen. Théodore en Victor gaan soms naar de crèche en dus moet ik ook heel waakzaam blijven. Ik ben als de dood dat ik het virus zou oplopen zonder dat ik het in de gaten heb. Stijn en ik hebben getwijfeld of we tijdelijk apart moeten slapen, maar voorlopig laten we dat plan varen. Ik probeer wel minder zoentjes uit te delen, ook aan onze kinderen.

Als ik de horrorverhalen vanuit Italië hoor, hou ik mijn hart vast. Dat beeld van die Italiaanse verpleegster die uitgeput boven haar toetsenbord slaapt: zo schrijnend… De verzorgingssector is sowieso al onderbemand, maar we mogen niet klagen, want iedereen heeft ons nodig. Ik weet perfect hoe het is om een stervende persoon te zien, en geloof me: dat is geen pretje. Op het werk geldt de regel: als je je onwel voelt, gebruik je gezond verstand. Vorige week had ik een koortsblaas en voelde ik me niet zo lekker, dus droeg ik een mondmasker. Maar leg maar eens aan dementerende mensen uit waarom je dat doet. Ze begrijpen niet eens wat het coronavirus is. Dus zeg ik hun gewoon dat de griep in het land is.

Wij, zorgverleners, houden ons absoluut aan de regels, maar ik heb me serieus boos gemaakt op de coronatoeristen die vlak voor de verstrengde maatregelen nog massaal naar Nederland trokken. Als je weet dat er iemand sterft omdat een ander de richtlijnen niet heeft gevolgd, sta je als hulpverlener zo machteloos. Sorry voor mijn uitspraak – en ik trap waarschijnlijk op vele zere tenen – maar die coronatoeristen waren zo dom! Iets doen wat niet mag, is altijd veel plezanter, maar het is echt onverstandig. En wat is enkele weken ‘huisarrest’ als we er mensenlevens mee kunnen redden? Er is kritiek omdat we bij de gewone griep zulke maatregelen niet opgelegd krijgen, maar vergeet niet dat de meest kwetsbare populatie wel gevaccineerd is tegen de griep, maar niet tegen het coronavirus.

Petje af voor alle mensen die nu in ziekenhuizen moeten werken, maar mantelzorgers en vrijwilligers verdienen ook een pluim voor alles wat ze al gepresteerd hebben. Door de coronacrisis mogen deze mensen het rusthuis niet meer binnen. Dan besef je pas hoeveel werk zij verrichten. Het wegvallen van hun hulp weegt op iedereen in het rusthuis. Vergelijk het met een groot gezin: daar is altijd leven in de brouwerij. Maar die gezellige drukte is er nu niet meer… Het is als een domino­spel dat uit elkaar valt. Wij als zorgverleners moeten een tandje bijsteken. Het is nu aan ons om de rusthuisbewoners af en toe te laten facetimen met hun familie, zodat ze toch een beetje warmte kunnen voelen. Maar begrijp me niet verkeerd: ik sta volledig achter de beslissing om rusthuizen af te sluiten van de buitenwereld.

Thuis is het intussen ook alle hens aan dek! Als mama van twee kleine kinderen is het allesbehalve makkelijk om hen vijf weken lang – minstens – te entertainen. Ik ben daar heel eerlijk in: het is momenteel een ramp. Stijn en ik kiezen er bewust voor om Victor en Théodore niet altijd naar de crèche te sturen. Het is vooral Stijn die de kinderen opvangt en dat is niet evident. De jongste slaapt nog veel, maar Victor is een activiteit na vijf minuten al beu. En dus gebruikt Stijn soms niet-opvoedkundige oplossingen zoals de televisie of iPad om toch een beetje thuis te kunnen werken. ’s Avonds moet hij sowieso veel werk inhalen omdat de kinderen overdag veel aandacht vragen.

_{(Lees verder onder de foto.)}

Als Victor en Théodore toch naar de crèche moeten, vraagt dat een hele organisatie: kinderen mogen niet langer door hun grootouders naar de crèche gebracht worden. Mijn mama – die in een keuken in een rusthuis werkt – ziet Victor en Théodore normaal dagelijks, maar voortaan beperkt ons contact zich tot whatsappen en facetimen. Maar ik blijf positief. Ik ben al heel blij dat we nog een wandeling mogen maken in het park. Op die manier hebben we toch een beetje het gevoel dat we niet helemaal opgesloten zijn. Ik mag er niet aan denken dat ons gezin besmet geraakt en we met z’n vieren constant moeten thuisblijven. Dat zou een feest worden!

Sporten zit er momenteel niet meer in. Stijn en ik waren twee maanden geleden begonnen met spinninglessen. Elke donderdagavond schakelden we een babysit in om wat qualitytime te hebben, maar voorlopig moet ze niet meer komen. Stijn vond een sportprogramma op het internet zodat we thuis kunnen bewegen, maar we moeten nog in gang schieten…

Voor wie op Instagram mijn filmpje heeft gezien van Victor die zogezegd in een super­markt aan het hamsteren is: dat is voor alle duidelijkheid een grap. Wij hamsteren niet, dat is nergens voor nodig. De coronacrisis heeft trouwens ook een positieve kant: meer dan ooit beseffen we wat belangrijk is: onze familie. Als we – hopelijk – deze zomer samen op een terrasje zitten te genieten zullen we dat nog méér waarderen. Ik droom stiekem al van ons eerste weekendje weg naar Cap Gris Nez in Frankrijk na het coronatijdperk. Of wie weet trekken we naar de Belgische Ardennen om onze eigen economie te steunen… Maar dan moet iedereen nu wel op zijn tanden bijten. Afgesproken?