Zaterdagochtend… Naar goede gewoonte doorblader ik, met een koffie in de hand, de weekendeditie van Het Belang van Limburg. Groot is mijn ontsteltenis wanneer mijn oog 3 overlijdensberichten kruist met 3 voor mij vertrouwde namen: allemaal overleden enkele dagen geleden… allemaal overleden in het Sint-Trudoziekenhuis te Sint-Truiden… allemaal werden ze door mij enkele dagen geleden bezocht in hetgeen enkel als een coronastorm kan verwoord worden.

Dé coronastorm, zo mooi en terecht recent verwoord door collega-dokter Jochen Nijs op sociale media en televisie, moeilijk maar gelukkig ook niet volledig oncontroleerbaar hoewel deze storm (9 jaar na de locoregionale Pukkelpopstorm) ons Haspengouws hart weer genadeloos treft.

Hoe onbegrijpbaar en genadeloos het ook mag aanvoelen, de solidariteit is groot: zowel bij de burgers en patiënten als bij het volledige hulpverlend personeel.

Het stadsbestuur was voorbereid en de lessen uit landen zoals Italië en China waren getrokken. Best wel tijdig genoeg werd ons leven 'on hold' gezet om de eerste lading aan zieken op te vangen en verdere verspreiding van de ziekte in te dijken. Jammer genoeg botsten we, ondanks goede voorbereiding die vaak met argusogen werd aanschouwd, al snel op de limieten van ons zorgsysteem.

Maar… meer bedden werden vrijgemaakt… meer capaciteit werd gecreëerd en er werd nog harder op de bereidwilligheid van het voltallige zorgpersoneel gerekend. Een bereidwilligheid die, en waarvoor onze oprechte dank, hartelijk beloond werd met uw applaus, uw getoeter en uw witte spandoeken. Onze spoedgevallen draaien 200%, onze anesthesisten, intensivisten, pneumologen en andere sleutelfiguren slapen 'en masse' in het ziekenhuis, nabij hun letterlijk naar adem happende doodzieke patiënten. Ons verpleegkundig, zorgkundig, technisch, administratief en ondersteunend personeel doet meer dan wat mogelijk is.

Desnondanks blijven de opnames toestromen, de beademingsnood wordt hoger en er wordt geflirt met de aanwezige zorgcapaciteit: geflirt maar ze wordt dankzij de solidariteit tussen de ziekenhuizen nog niet overschreden. Ook berichten van ontslagen (weliswaar niet genezen!) patiënten bereiken onze oren. We worden hoopvol, angstig maar hoopvol en we hopen die zogenaamde “virale curve” te bedwingen …. . We hopen ze af te vlakken om de verzadiging van onze zorgcapaciteit uit te stellen.

Zaterdagmiddag…. Na een vermoeide werkweek waar ik als chirurg buiten mijn comfortzone moest treden, na het lezen van de pijnlijke overlijdensberichten en na het aanschuiven in de rij om proviand voor de komende dagen in te slaan dringt een korte ontspannende bloesemwandeling zich op. Een wandeling in het kleurrijk wordende Haspengouw, mooi en correct binnen de door de overheid gevraagde perimeter rond mijn woning. Een wandeling in een streek die nu duizenden toeristen zou beginnen aantrekken maar die nu eenzaam, stil en verlaten oogt… En het besef overrompelt me: onze streek met bloesemende bomen dreigt de zuurstofnood niet aan te kunnen.

Blijf binnen! Vlak die curve af zodat er zorgcapaciteit beschikbaar is als u ze nodig hebt. Volg de adviezen van de virusexperten op die de overheid bijstaan en dijk de verspreiding hopelijk verder in. Koppel feit en fictie los en laat de verdoemde complottheorieën achterwege die ons werk enkel maar bemoeilijken. Behoud uw, reeds goed aanwezige en voor ons dankbaar voelbare solidariteit.

Hoe egocentrisch de mens is, doe het misschien niet alleen voor de andere maar doe het vooral voor uzelf. Dan doet u het waarschijnlijk zeker en kan u snel weer van de bloesempracht en de zuurstof genieten!