Tiener zijn in deze coronatijden: laten we deze kans grijpen om de wereld een beetje mooier te maken

Ik heb me redelijk lang kunnen verweren tegen de paniek die de wereld aan het zaaien was. Maar vanaf dat de beslissing was genomen om de lessen op te schorten, kwam de realiteit hard binnen. Dit zou niet zomaar een verlengde paasvakantie worden om tot rust te komen en met vrienden af te spreken.

De onwetendheid over de leerstof zorgde voor angst en paniek. Leerkrachten kunnen ons nog steeds geen duidelijke antwoorden geven. Dat zorgt niet alleen voor een knagende onwetendheid maar ook voor verveling. Dagelijkse routines vallen stukje bij stukje weg. Al snel begint Netflix me ook te vervelen. En zo begint het piekeren. 

Al meerdere keren zag ik het even niet meer zitten en rolden de tranen over mijn wangen. Wanhoop en gemis leidden tot veel verdriet. Dit dilemma zorgt voor een tweestrijd. Het is kiezen met je hoofd of met je hart. Het is kiezen voor je lichamelijke gezondheid of voor je mentale gezondheid. Het is kiezen om mensen tijdelijk uit je leven te bannen. En dat doet pijn. Hoelang houden we dit nog vol? 

Zo zien we maar dat sociale isolatie heel veel negatieve effecten kan hebben. Slechtere slaap, minder beweging, meer stress en angst, een verhoogd agressief gedrag, depressie enzovoort. En ja, mensen nemen even een pauze van de ratrace waar onze maatschappij de laatste tijd in leeft. En dat is goed. Maar totale afzondering van sociale contacten en affectie kan zware gevolgen hebben.

Mijn ultieme onbeantwoorde vraag luidt dan ook als volgt: “Hoelang houden we dit nog vol?” 

Ik denk dat het wel eens gezond is voor onze maatschappij om op de pauzeknop te drukken. We zouden vaker tijd voor onszelf moeten nemen. Platte rust kan je energiebron opnieuw aanwakkeren. Zelf merk ik dat ik veel creatiever ben geworden de laatste weken. Ik neem de tijd om nieuwe dingen te ontdekken. Ik hoop dat de maatschappij hieruit zal leren. Leren dat we onze rust verdienen. Dit zou een oplossing kunnen zijn tegen de mensen die eruit vallen wegens depressie, burn-out en bore-out. 

Mensen leren in deze tijden van elkaar te houden. Je ziet veel meer liefde op straat en op sociale media. We zijn solidair en verdraagzaam. We helpen elkaar waar dat kan, zoals boodschappen doen of koekjes bakken. Hopelijk houden we de superkracht om voor elkaar te zorgen en lief te zijn.

Zelf heb ik geleerd dat het oké is om ook eens niet oké te zijn. Een dagje eens gewoon niets doen en rust nemen, doet wonderen. Alles op je eigen tempo doen en veel buiten komen en wandelen. Ik hoop dat ik al die goede gewoonten behoud wanneer de ratrace van de maatschappij opnieuw begint. 

Mijn grootste angst is momenteel toch ons onderwijs. Voor zowel kleuters, lagereschoolkinderen, jongeren als oudere studenten. Zoveel kansen om bij te leren worden weggesmeten dit jaar. Dit zal ongetwijfeld effect hebben op veel scholieren. Daarom hoop ik ook dat scholen, leerkrachten en leerlingenbegeleiders mentale en fysieke gezondheid op de eerste plaats zetten.

In een situatie als deze is intellectuele sprongen maken minder belangrijk. Het is onmogelijk om te doen alsof er niets is gebeurd en terug te vallen in het systeem zoals hiervoor. Leerkrachten moeten beseffen dat dit iets doet met leerlingen. Sommige leerlingen zitten volledig onder de stress, waarschijnlijk ook vele leerkrachten. Daarom hoop ik oprecht dat leerkrachten dit als een kans zien om alternatieven te bedenken in plaats van alles puntengericht te bekijken. We moeten meer kijken naar talenten en minder naar quoteringen. Alsjeblieft, overspoel leerlingen niet met alle leerstof die we gemist hebben. 

Hopelijk onthouden de mensen dit en leren ze hier iets uit. Alle positieve effecten van deze vreselijke situatie moeten we behouden. Het milieu is een pak beter en we verbruiken minder. Laten we hierdoor onze levensstijl toch een beetje proberen te veranderen. Laten we deze kans grijpen om de wereld een beetje mooier te maken voor iedereen.