De halsstarrige minderheid: "Niemand gaat mij zeggen waar ik moet gaan of staan"

Niemand gaat mij zeggen waar ik mag gaan of staan. Voor alle duidelijkheid: zo denk ik er niet over. Het is de uitspraak van een mens in mijn Kempisch dorp. Hij stond afgelopen zaterdag in zijn voortuin tegen een gebuur of een passant te peroreren. De aangesprokene stond er ongemakkelijk bij. Deed een stap achteruit, telkens wanneer de asociale “vrijheidsstrijder” er een vooruit zette. Ik ben niet blijven staan en heb zijn argumentatie niet gehoord. Ik kon me er iets bij voorstellen. Ik betwijfel overigens sterk of hij in zijn opgenaaide toestand vatbaar was voor tegenargumentatie, voor de onweerlegbare feiten. Argumenten en feiten zijn niet meer in de aanbieding.

Wat moet je met zulke mensen?

Wat moet je met de diehards die zich ’s avonds laat niet meer kunnen bedwingen, op hun motor klimmen en over de verlaten steenweg scheuren, zich als vanouds beklagend over de hinderlijke verkeersremmers? Wat moet je met de eigenaars van SUV’s en boomcars die zichzelf eveneens het onvervreemdbare recht toe eigenen om te gaan cruisen in achterafstraatjes, die niet eens wachten tot het donker is, omdat ze het machtige gebrul van hun pk-monster en het gedreun van de bassen niet kunnen missen?

Wat moet je met de winkeleigenaar die officieel wel gesloten is maar die toch stiekem opendoet voor klanten. Ze stoppen in hun bestelwagen voor de deur, grijpen naar hun gsm en even later gaat het rolluik omhoog en stapt de klant schichtig om zich heen kijkend naar binnen. Klant is koning. De lockdown doet pijn aan de portemonnee, wie zal dat ontkennen? Maar er is toch een grens die je niet overschrijdt? De grens van het redelijke.

Wat moet je als je een huis ziet waarvoor op een zonnige zondagnamiddag vijf auto’s geparkeerd staan en de overgordijnen zorgvuldig zijn gesloten zodat een voorbijganger zeker niet naar binnen zou kunnen kijken en zien dat er toch familie bijeenkomt, want dat is nu eenmaal de vaste gewoonte, coronacrisis of niet. Familie is belangrijk, jazeker, en net daarom zou je het zondagse bezoek moeten opschorten. Maar leg dat eens uit aan wie lijdt aan “allenigheid”, die niet kan leven met armzalig zwaaien vanachter het raam.

Ik ga ervanuit dat het om uitzonderingen gaat. Dat de overgrote meerderheid van de mensen het nut van de lockdown en de quarantainemaatregelen wel degelijk inziet en ernaar leeft. En als ze dat niet uit zichzelf doen, dat ze dan plooien onder de druk van kinderen en kleinkinderen. Kinderen zijn belangrijk in deze crisis. Ze zijn nog niet cynisch, ze weten nog niet van samenzweringstheorieën. Ze kijken naar het journaal, ze geloven Marc Van Ranst nog. Ze drukken hun ouders en grootouders met de neus op de feiten.

Straks zitten we drie weken collectief “opgesloten”. Het vloekt met onze aard. Ondanks alles zijn we nog steeds sociale dieren, dat ontdekken we nu opnieuw.

Ik maakte een avondwandeling en liep aan de begraafplaats een oude dame (ouder dan ik, haha) tegen het lijf. “Het is stil op straat”, zei ze, en ik zag dat het haar geweldig veel genoegen deed om dat enige zinnetje tegen een levende mens te kunnen vertellen.