Ze perste de voorbije jaren haar kapotte lichaam nog wat meer uit, en de beloning was zo zoet: Ann Wauters (39) kon zich geen mooier afscheid wensen dan de zomer in Tokio 2020. En toen kwam corona langs. Is het nu over en out voor de ouderdomsdeken van Team Belgium? ‘Hoeveel pijn mijn knieën ook doen, ik kan nu niet zeggen: ik stop.’

In de benedenverdieping van haar woning beult ze zich dezer dagen af, meer dan ze zelf zou willen. Normaal gezien zou ze naar het Eilandje in Antwerpen trekken voor haar work-outs met de bekende kinesist Lieven Maesschalck. Of naar Namen, voor de ploegtrainingen met bondscoach/clubcoach Philip Mestdagh. ‘Gelukkig heb ik, toen we onze woning lieten bouwen, ook een privéfitnesszaaltje laten installeren. Ik kan me behelpen.’

We spreken haar een dag voor de Spelen officieel werden uitgesteld. Wauters zei toen: ‘Ik hoop nog altijd dat de Spelen deze zomer kunnen doorgaan zoals gepland. De situatie verbetert nu toch in China, Japan en Zuid-Korea. Maar ik besef ook wel dat je moeilijk Europeanen, Amerikanen, Afrikanen naar Tokio kunt brengen als de situatie niet wereldwijd onder controle is. Het menselijke leed gaat voor op de Spelen. Geen Spelen in 2020 zou wel enorm pijnlijk zijn. We hebben daar zó hard voor gewerkt, ik hoopte zo op dat olympische afscheid.’

Wordt dit, net zoals olympisch vicekampioen op 100m vrije slag Pieter Timmers afgelopen weekend aangaf, de kroniek van een onaangekondigd/ongewild afscheid, verknoeid door corona? Wauters: ‘Ik laat de beslissing van het Internationaal Olympisch Comité op mij afkomen en zal alles op een rijtje zetten. Ik ga niet zoals Timmers zeggen: boeken toe, het is gedaan. Ik heb veel respect en begrip voor zijn beslissing, maar hij zit in een individuele sport, ik benader het vanuit de ploeg. Ik kan het niet over mijn hart krijgen om na een mogelijk uitstel te zeggen: en nu stop ik.’

Heeft ze dan nog fut, energie en doorzettingsvermogen om nóg een jaar door te gaan? ‘In juli, augustus dit jaar zal al duidelijk worden of de clubcompetities stilaan worden opgestart of niet. Als die beginnen, brei ik er misschien toch nog een seizoen aan en probeer ik door te trekken tot volgend jaar en kan ik daar hopelijk afscheid nemen.’

In 2021 zal ze een veertiger zijn in een fysiek veeleisende sport, die een aanslag op de gewrichten is die nu al om zeep zijn. ’Ssst, zwijg over tram vier. (lacht) Het moeilijkste om te aanvaarden is dat mijn geest nog wil, maar mijn lichaam steeds minder kan. Maar hoeveel pijn mijn knieën ook doen, ik zie een afscheid nu niet zitten.’

Misschien komt deze gedwongen periode zonder competities de ploegsporters niet eens zo slecht uit, zegt ze. ‘Het is anders voor ons dan voor Nafi Thiam of Nina Derwael, die jaren naar dat doel toewerken en geen week na week matchen of competities hebben. Wij ploegsporters kunnen nu door die noodgedwongen break een paar maanden ons lichaam wat laten rusten, kleine blessuurtjes laten helen, trainen op kleine details…’

HOE KEKEN ANDERE BELGISCHE DERTIGERS NAAR DREIGEND UITSTEL?

• De Borlées (32 jaar) Kevin twijfelt, Jonathan bereid om door te gaan

De Belgian Tornados zijn onlosmakelijk verbonden met de tweeling Kevin en Jonathan Borlée, dertigers intussen en allang aan de top in een slopende discipline als de 400m. ’Als de Spelen pas in 2021 zouden plaatsvinden, zou dat voor mij een harde klap zijn. Ik weet niet of ik er dan nog bij zal zijn’, zegt Kevin. ‘Op dit moment kan ik dat heel moeilijk zeggen. De voorbereiding die we nu meemaken, is in elk geval mentaal bijzonder zwaar.’

Jonathan, een jonge vader, twijfelde aanvankelijk of Tokio 2020 meteen ook zijn adieu zou zijn. Stel dat de Spelen in 2021 zouden plaatsvinden? ‘Mogelijk waren deze Spelen mijn afscheid’, zegt hij. ‘Maar als de Spelen een jaar worden uitgesteld, dan zal mijn carrière nog een jaar langer duren, dat is zeker.’ Versta: hij wil doorgaan.

• Pieter Timmers (32 jaar) ‘Ik kan me niet nog een jaar opladen‘

Alsof enkele klaplongen, een hersenvliesontsteking, gehavende nachten (door een slechtslapend dochtertje) en een ongelukkige voetblessure (door een trap in een schroef) nog niet volstonden, moet Pieter Timmers in zijn nadagen nog het hoofd bieden aan een pandemie van Bijbelse omvang. ‘Ik kan en wil me niet nog eens meer dan een jaar opladen’, verklaarde hij.

In Londen 2012 veroorzaakte Timmers met een straffe chrono in de reeksen een eerste rimpel – Who the hell is Pieter Timmers?, vroeg de BBC zich toen af – in het internationale zwemmen. Vier jaar later in Rio knalde de Limburger naar olympisch zilver op de 100 meter vrije slag. Individueel en als motor van het aflossingsteam zit hij aan tien medailles op internationale kampioenschappen, maar de coronacrisis deed hem vrezen voor een ‘lullig afscheid’.

• Dirk Van Tichelt (35 jaar) ‘Ik word er niet jonger op‘

Judoka Dirk Van Tichelt streefde nog naar een ticket voor Tokio 2020, maar zag de meeste kwalificatietoernooien van de kalender verdwijnen. Uitstel naar 2021 zou hem meer selectiekansen bieden, maar kan zijn lichaam die slopende trainingen nog aan? ‘Ik blijf alleszins gewoon doortrainen. Pas bij een officieel uitstel zal ik beslissen of ik al dan niet voortdoe, maar ik ontken niet dat het moeilijk zou worden. Ik word er ook niet jonger op. En de manier waarop ik momenteel trainingen moet combineren met mijn twee kleine kinderen, is ver van evident. ’s Morgens maak ik van mijn fitnessruimte een soort speeltuintje voor hen, terwijl ik mijn oefeningen doe. In de namiddag trekken we dan naar buiten. Misschien krijg ik een van de volgende weken weleens een dipje. Maar goed, er zijn momenteel belangrijker kwesties.’