In een hoofd vol zorgen is geen plaats voor nieuwe leerstof

Beste meneer Weyts,

Met veel interesse beluisterde en las ik de interviews over hoe nieuwe leerstof aan te bieden aan leerlingen na de paasvakantie. Ik bekijk de situatie vanuit mijn verschillende rollen. Als mama, als voorzitter van de ouderraad in de school van de kinderen, maar ook als professional die in een CLB werkt.

Ik ben bezorgd, erg bezorgd. Niet zozeer over het behalen van leerplandoelstellingen en leerinhouden. Nee, ik ben enorm bezorgd over de druk die op gezinnen wordt gelegd. 

Wij hebben een gezin met 3 kinderen in de lagere school. Mijn man en ik werken beiden voor het ministerie van Onderwijs. We hebben dus geen financiële zorgen. We werken beiden hard, meestal telewerk, soms permanentie op de dienst. We hebben flexibele directies die toelaten om werkuren te spreiden. We zijn zeker dat we na deze coronacrisis onze job zullen behouden en hebben in de tussentijd geen loonverlies. We hebben een groot netwerk, veel sociale contacten, veel mensen die we kunnen contacteren als het even wat lastiger gaat.

We hebben een dagschema vanaf dag één van de opschorting van de lessen. We hebben voor elk kind en voor onszelf een laptop met goed internet ter beschikking. We krijgen herhalingsleerstof van de juffen en begrijpen dit zelf en kunnen dit uitleggen aan onze kinderen indien ze iets niet begrijpen.

We hebben een logopediste die therapie geeft via Skype. We hebben een tuin waar de kinderen zoveel als ze willen in kunnen spelen. We hebben toegang tot correcte informatie over het coronavirus en kunnen deze op een kindvriendelijke manier aan onze kinderen uitleggen. We hebben familie en vrienden die gezond zijn.

We hebben… veel.

We beseffen zeer goed in welke grote luxe we leven. En toch zijn we op het einde van de dag uitgeteld. Toch kunnen we af en toe wat minder van elkaar verdragen. Wordt er af en toe eens geroepen tegen elkaar. Zijn we blij dat we even kunnen bellen naar een vriend, collega, familielid om even te ventileren.

Maar elke dag, meneer de minister, word ik geconfronteerd met gezinnen die deze luxe niet hebben. Die zichzelf op dit moment amper staande kunnen houden. Waar schoolwerk achteraan de lijst komt en overleven op plaats 1 staat.

U leest het goed, overleven.

Gezinnen die zich grote zorgen maken over financiële zaken. Die zich zorgen maken niet over wát ze gaan eten, maar óf ze gaan eten. Gezinnen die niet functioneerden in normale tijden en nu bijna 24 uur op 24 tot elkaar veroordeeld zijn. Die zich zorgen maken over een partner die of kind dat zijn woedeaanvallen niet onder controle krijgt, zichzelf pijn doet of een ander in het gezin pijn doet. Gezinnen waar basisveiligheid geen evidentie is.

Maar ook gezinnen die voorheen wel functioneerden en die nu geconfronteerd worden met angst. Die geen toegang hebben tot correcte informatie of deze niet kunnen onderscheiden van de minder correcte bronnen. Gezinnen die een ouder of grootouder hebben die besmet is met het virus. Gezinnen die een ouder, grootouder, klasgenoot verloren aan het virus.

Deze gezinnen staan op springen. Als CLB-medewerker probeer ik contact te houden met ‘mijn gezinnen’. Ik bel, stuur mailtjes, gebruik verschillende technologische hulpmiddelen om te chatten of om op welke manier dan ook contact te houden.

Er komen ook heel wat nieuwe vragen en bezorgdheden boven water. En ook daar proberen mijn collega’s en ik een passend antwoord te vinden in tijden waar heel wat van onze normale en gekende hulpverlening niet uitgevoerd kan worden.

Deze gezinnen hebben niet de luxe die mijn gezin heeft.

Begrijp me niet verkeerd: ook ik vind het belangrijk dat er nieuwe leerstof aangebracht kan worden. Vergeet echter alsjeblieft niet om ook het welbevinden van leerlingen en hun ouders zeer goed in de gaten te houden. Ook hier zijn er handvatten nodig. Handvatten voor scholen, ouders,… Voor iedereen die met deze gezinnen in contact komt.

Maak er een en-en-verhaal van. En op een goede manier nieuwe leerstof aanbieden. En voldoende aandacht voor het sociaal-emotionele en het psychische welzijn. Ook leerkrachten kunnen hierin een belangrijke rol spelen. Alleen al een telefoontje kan soms erg deugd doen.

Weet dat in een hoofd vol zorgen echt geen plaats is om leerstof te planten. Onderschat vooral niet het aantal leerlingen met zorgen. Zorg alsjeblieft ook voor hen. Zorg dat zij niet het kind van de rekening worden en met een nog grotere achterstand moeten starten als de scholen weer opengaan.

Een warme oproep naar sociaal-emotionele zorg en zorg voor psychisch welzijn in onderwijs, ook in deze moeilijke tijden.

Ielke De Prycker,
mama en CLB-medewerker