Tom De Sutter (34) kijkt in 13 flashbacks terug op 13 seizoenen profvoetbal: “Preud’homme was de beste trainer”

 “Voor 70.000 zotte Turken met Club Brugge Besiktas uitschakelen in de Europa League. En dan drie dagen later Anderlecht verslaan in de bekerfinale. Op het moment zelf geniet je daar te weinig van, maar hoe zót was dat.”

“De tijd onder John van den Brom bij Anderlecht was echt wel fantastisch. We deden alles met de bal, maakten veel plezier. Iedereen voelde zich goed in zijn vel. Echt supertof. Maar de beste... dat was Michel Preud’homme. Zonder twijfel. Hij wist alles, van a tot z. Kwaliteiten, het tactische, mentaliteit, voetbaltechnisch,... Hij was de allerbeste. Van hem heb ik het meeste geleerd. Als je met hem meedacht, snapte je waar hij naartoe wou, waarom hij iets deed of zei. Hij had vaak dezelfde visie als mij over hoe dingen aanpakken.”

“Ik weet niet of ik dat wel mag zeggen, maar ik kies dan voor Sébastien Delferière. Daar kon je altijd iets tegen zeggen, die floot altijd goed, was een heel normale gast.”

“Sommige mannen hadden het perfect onder de knie hoe ze moesten verdedigen tegen een targetspits als ik. En als je er dan zo twee had... Ik herinner me Onyewu en Sarr bij Standard. Man, dat waren twee beesten. Twee monsters. Dat was boksen tegen een muur. Had ik elke week tegen die twee moeten spelen, ik had het bijlange geen 13 jaar volgehouden (lacht). Nee, dat was niet plezierig.”

“Bij Anderlecht. Ik sukkelde er van de ene blessure in de andere en heb er nooit echt iets kunnen opbouwen, nooit beter kunnen worden. Ik heb er heel veel afgezien en hard getraind. Mentaal waren dat wel de moeilijkste jaren. Ariël Jacobs had het niet zo voor mij. Al eindigde ik er wél in schoonheid onder Van den Brom. Samen met Mbokani speelde ik een goed seizoen in de spits, we werden ook kampioen. Lokeren? Dat was ook niet mijn beste periode, dat klopt. Maar ook de omstandigheden waren er verre van ideaal. Je merkte toen al dat het qua organisatie en clubleiding de verkeerde kant uitging.”

 “Goh... Ik heb er zoveel gehad en had met veel jongens een goede band. Veel kameraden hou ik er zeker aan over, maar een vriend voor het leven? Ik weet het niet. Misschien wel.”

 “San Siro. Ga ik nooit vergeten, door de historie. En Man United natuurlijk. Die sfeer... En ook het nieuwe stadion van Besiktas was fantastisch. In België? Euh...”

“We hadden ooit een Europese verplaatsing met Club naar Finland. HJK Helsinki. Die speelden op kunstgras uit ‘de jaren stillekes’. Niet te doen. Maar ik scoorde er wél.”

 (blaast) “Eens denken. Tegen KV Mechelen maakte ik een héél mooie. Bal op de borst, dan met de bil, in de draai op de volley. Maar naar gevoel was die met Club tegen Anderlecht in de bekerfinale de mooiste. Een volley van voorbij de tweede paal, overhoeks. Mijn mooiste moment ooit, ja.”

“De ploegen waartegen ik makkelijk scoorde. Zulte Waregem. KV Mechelen ook. En Gent niet te vergeten. Tegen hen maakte ik ook veel goals.”

 “Mijn ouders. Zij hebben de grootste rol in mijn verhaal gespeeld. Ik kan over geen enkele trainer of ploegmaat iets kwaad zeggen, maar dé rode draad in mijn carrière zijn de mensen die van in het begin zeer veel opgeofferd hebben. Ze legden de lat heel hoog, en dat vind ik als ouder een goede insteek. Tegenwoordig wordt er veel te veel gepamperd. Sommige kinderen krijgen enkel schouderklopjes, terwijl je als ouder ook wel eens mag zeggen waarop het staat. Dat deden mijn ouders altijd. Ze legden de lat altijd heel hoog. En terecht.”

“Die van Bursaspor. (lacht) Die stonden ons wel een paar keer op te wachten na een nederlaag... Nee, op deze vraag ga ik passen.”

“Heb ik niet, toch niet figuurlijk (lacht). Ik heb eruit gehaald wat erin zat. Dertien jaar profvoetbal is niet superlang, maar ook niet kort. Ik ben heel gelukkig met hoe het gelopen is. Ik had een paar mooie jaren bij Cercle, bij Anderlecht eigenlijk ook wel, bij Club... Ik mag zeker niet klagen. Ik heb ook van het buitenland geproefd. ‘t Is mooi geweest.”

“Stoppen is allesbehalve een impulsieve beslissing geweest, ik ben er al een maand over bezig met vrouw en vrienden. Voor mij was de beslissing misschien al eerder gemaakt. Mijn vrouw zat er niet zo mee in mocht ik nog een jaartje doorgaan. Zij is het zo gewoon, hé. (lacht) Ik had trouwens nog een jaar contract bij Knokke. Maar weer meer gaan trainen... Ik had er niet zo’n zin meer in. Dan neem ik liever de vlucht vooruit dan halfweg het jaar te veel te moeten afhaken. Dit was het moment. Kampioen spelen, zonder thuisnederlaag. Ideaal. En op dat kunstgras kregen mijn oude knieën het ook al wat lastiger, jij weet goed hoe dat voelt, toch?” (lacht) 

“Nu komt er meer tijd voor het gezinsleven. Het weekend. Hobby’s. Eens wat gaan lopen, fietsen. En padellen natuurlijk. Ik ga me niet vervelen, nee. Of je me ooit nog terugziet in het voetbal? Op dit moment wil ik me vooral toeleggen op het padel, en daar het beste van proberen maken. Ik heb trouwens ook niet de ambitie om hoofdtrainer te worden in 1A. En als je met een trainerscursus begint, vind ik dat dat de ambitie moet zijn. Dus nee, ik denk het niet. Tijd voor het échte leven (lacht).”