Lieve Blancquaert maakte foto’s op corona-afdeling van UZ Gent: “Ik weiger na de crisis kussen en knuffelen te laten”
Fotografe Lieve Blancquaert kreeg toestemming om een week lang foto’s te nemen in de corona-afdeling van het Gentse universitair ziekenhuis. Ze portretteerde er de bijzondere sfeer en was onder de indruk van de inzet van het team, maar ook van het leed van de patiënten.
Lieve Blancquaert was aan het werk in het buitenland, toen ze op 14 maart terug naar België moest komen door de corona-crisis. Meteen viel alles stil: de drukke agenda met opnames en lezingen werd helemaal geannuleerd. “Toch jeukten mijn vingers als journalist”, vertelt de fotografe bij Radio 2 Oost-Vlaanderen. “Je hebt het gevoel dat je geschiedenis meemaakt. Daarom vroeg ik toestemming aan het UZ om er een week lang foto’s te maken.”
De foto's verschenen het voorbije weekend in de krant De Morgen.
Lees verder onder de foto
Blancquaert fotografeerde niet alleen op de corona-afdeling, maar ook de weg daarnaartoe: eerst in de spoed, daarna op de verdiepingen waar de Covid-19-patiënten verzorgd worden.
Die teams zijn in crisis, maar tegelijk beseffen ze hoe belangrijk het is om nu geen steken te laten vallen.
Strenge maatregelen
De voorschriften waren heel streng: ze moest een beschermend pak aantrekken, een mondmasker, maar ook een veiligheidsbril. Niet handig voor een fotografe, omdat je niet goed door de zoeker kunt kijken.
Ook op gebied van privacy moest ze zich aan regels houden: “Er lagen heel wat mensen die zelf niet meer konden beslissen of ze op een foto wilden staan of niet. Uit respect heb ik van hen geen foto’s gemaakt.”
De teamgeest op de afdeling maakte een bijzondere indruk: “Die teams zijn in crisis, maar tegelijk beseffen ze hoe belangrijk het is om nu geen steken te laten vallen. Ze zorgen ook voor elkaar en houden elkaar in het oog. Dat vond ik heel ontroerend.”
Lees verder onder de foto
Machteloosheid
Wanneer patiënten overlijden, is dat telkens een opdoffer voor de zorgverleners. “Ze zijn ook maar mensen, ik heb gezien wat zo’n overlijden doet. Zeker wanneer het jonge mensen zijn. Maar evengoed bij oudere patiënten. Het komt altijd op een moment dat de mensen er nog niet klaar voor zijn, omdat het zo onverwacht gebeurt.” Ook het feit dat er geen fatsoenlijk afscheid kan genomen worden, kwam hard aan bij Blancquaert.
“De machteloosheid heeft me ook aangegrepen. De medische wereld is dat niet gewoon. Normaal kunnen ze oplossingen bieden of tenminste wat uitstel, maar plots krijgen ze te maken met een ziekte die onvoorspelbaar is.”
Na corona moeten we elkaar weer leren kussen, knuffelen en vastpakken. Dat maakt ons mensen, we hebben daar nood aan.
Lieve Blancquaert zit zelf met angsten: “Het virus slaat bij iedereen toe op een andere manier. Dat is het griezelige, dat je niet weet hoe je erop zult reageren.” Toch stelde ze zich bewust open voor emoties: “Heel wat patiënten liggen daar heel eenzaam. Ze kunnen soms wel bellen of videochatten, maar ze missen wel een knuffel, een fysieke aanraking waar wij als mens zoveel nood aan hebben.”
Volgens Blancquaert mag de menselijke omgang na het coronavirus niet veranderen: “Vele mensen zeggen dat we ons na corona anders zullen moeten gedragen, maar dat wil ik niet. We moeten elkaar weer leren kussen, knuffelen en vastpakken. Dat maakt ons mensen, we hebben daar nood aan.”
