En toen lag de workaholic op intensieve: steeds meer zorgen om Boris Johnson

Terwijl het Palace of Westminster er verlaten bij ligt, is een veel moderner gebouw aan de andere kant van de Theems het tafereel van politieke hoogspanning. Daar, in het ziekenhuis van St Thomas, ligt sinds zondagavond Boris Johnson. Het coronavirus dat twaalf dagen geleden bij de Britse premier werd aangetroffen, weigert te verdwijnen. De vrees bestaat dat hij, geïnspireerd door zijn held Winston Churchill, te hard is blijven doorwerken in deze ongekende crisistijd. 

De wegen rond het ziekenhuis zijn stil. Alleen bij de ambulance-ingang, om de hoek van het Florence Nightingale Museum, staan fotografen en cameraploegen, social distancing negerend. Agenten manen passanten door te lopen. Geen pottenkijkers, please. 

“Het zal allemaal goed komen”, zegt een man in een geel hesje van M&O Group, een bedrijf dat nu overuren maakt met het leveren van CT-scans en andere medische apparatuur. “Boris is hier voor het ondergaan van testen, heb ik gehoord. Ik hoop dat hij snel weer naar Downing Street kan. We hebben hem nodig.”

Het ondergaan van testen. Dat was de uitleg van regeringswoordvoerders toen zondagavond bekend werd dat de 55-jarige premier in het ziekenhuis was opgenomen. Dat gebeurde net na de even korte als inspirerende toespraak van koningin Elizabeth, die er een stuk beter uitzag dan haar 40 jaar jongere premier. 

Downing Street benadrukte dat Johnson niet met de ambulance maar met de dienstauto naar St Thomas was gereden. Het is een rit van hooguit vijf minuten: Whitehall afrijden, bij Big Ben linksaf en Westminster Bridge oversteken.

Toch leefden er zorgen. Een opname op zondagavond is nooit goed en Johnson kampt met overgewicht, een risicofactor. Op maandag wist The Times te melden dat hij aan het zuurstof was gelegd. Het woordgebruik van Downing Street veranderde. Niet langer waren de symptomen ‘mild’ maar ‘aanhoudend’. 

Johnson heeft de afgelopen dagen veel gehoest en de koorts bleef onverminderd hoog. De Britten zagen eind vorige week, op televisie en op het computerscherm, een bleke, vermoeid ogende premier. Collega’s begonnen zich zorgen te maken.

Extra belastend is dat ook zijn zwangere verloofde het virus onder de leden heeft.

Olijk levensteken

Maandagmiddag kwam er een olijk levensteken. Johnson tweette dat hij opgewekt was en met zijn team contact had. Het was niet, zoals voorgaande keren, een videoboodschap. Ministers benadrukten dat hij nog steeds leiding heeft, maar het crisisberaad op maandagochtend vond plaats onder leiding van Dominic Raab, de minister van Buitenlandse Zaken die fungeert als plaatsvervangend premier. 

Tegenover de Britse pers zei een anoniem Kamerlid dat Johnson te hard heeft gewerkt, en Churchill heeft proberen na te ijveren als redder des vaderlands.

Van de ambitieuze en optimistische Johnson is bekend dat hij, wanneer het erom gaat, een workaholic is die niet zo snel een sickie zal nemen. Die houding kwam ook naar voren bij het begin van de crisis, toen hij de ernst van het gevaarlijke virus leek te onderschatten en zijn gehoor zorgeloos liet weten dat hij tijdens een ziekenhuisbezoek de handen van coronapatiënten had geschud. 

Zijn topadviseur Dominic Cummings, inmiddels ook besmet, pleitte voor de omstreden tactiek van groepsimmuniteit, met het doel de economie te beschermen. Van dat plan stapte de regering-Johnson af en de positie van Cummings is verzwakt, zo meldde The Sunday Times. 

Johnson kwam afgelopen weken onder zware druk te staan. De coronacrisis heeft niet alleen de kracht van het Britse zorgstelsel aangetoond – zo is er in elf dagen een noodziekenhuis met 4.000 bedden neergezet – maar ook de zwakte: te centralistisch en te bureaucratisch om snel beslissingen te nemen. Dat laatste heeft geleid tot een tekort aan testfaciliteiten. Ziekenhuispersoneel kampt met een gebrek aan beschermende kledij.

Zelfs de regeringsgezinde Daily Telegraph kwam met venijnige kritiek op Johnson en de zijnen. Een massaal testbeleid is geboden omdat het uitweg kan zijn uit de lockdown. Na twee weken huisarrest beginnen de vrijheidslievende eilandbewoners hun geduld te verliezen, en hun vertrouwen in de competentie van de overheid. 

Johnson, echter, heeft sinds zijn opname van vriend, vijand en Donald Trump steunbetuigingen ontvangen. Een van zijn kwaliteiten is het opbeuren van de bevolking, maar nu zijn de rollen omgedraaid.