Corona door de ogen van 5 bewoners van woonzorgcentra: "We mogen niet buiten, dat maakt me wel bang, maar ik pas me aan"

Julia Breurs is heel tevreden met haar plekje in het woon- en zorgcentrum Annutiaten in Heverlee. Ze hoort wat er allemaal speelt en maakt zich geen zorgen. "Ik ben niet bang. Ik hoop alleen dat als het virus iemand van de familie te grazen neemt, dat ik het mag zijn. Ik heb een heel mooi leven gehad en mijn kinderen zijn gelukkig. Voor de rest trek ik het me niet veel aan."

Lees verder onder de video:

De deuren van het centrum mogen dan wel gesloten zijn, toch ziet Julia haar familie nog regelmatig. "Mijn familie is gelukkig omdat ik dat ook ben. Als ik nu alleen thuis zou zitten, zouden ze zich veel meer zorgen maken. Ik krijg nog veel telefoontjes, minimum tien per dag (lacht). Als mijn kleinkinderen niet weten wat te doen, dan maken ze mooie tekeningen en sturen ze die op."

Wat verderop in het woon -en zorgcentrum Annutiaten zit Liesbeth Vervloesem. "Ik heb er wel schrik van", vertelt ze aan VRT NWS. "Zelfs wanneer iemand met een koekje komt, eet ik dat niet op. Normaal zou ik dat niet weigeren, maar met dat virus in gedachten laat ik het liever liggen. Misschien overdreven, maar toch."

Lees verder onder de video:

Liesbeth praat ook met niemand over het virus. "Met wie kan je erover praten? Zo nu en dan hoor ik mijn familie nog, maar die mogen ook niet meer binnen. Ze kunnen nog wel een mailtje sturen, maar wat kan je zeggen? Ik vind het heel vervelend dat ik niets kan doen, behalve de situatie ondergaan."

Ook Margriet Raschaert, een van de bewoners van woonzorgcentrum Ramen en Poel in Gent is niet gerust in de situatie. "We mogen niet buiten en zitten hier opgesloten, dat maakt me wel bang. Maar ik pas me aan, ik wil daar niet moeilijk over doen. Daarom zijn mijn kinderen ook zo fier op mij. Soms heb ik wel verdriet, maar daar probeer ik me boven te stellen. Je moet de goede kanten van het verhaal bekijken."

Lees verder onder de video:

Als een van de jongste bewoners praat Margriet vooral met het personeel. Ze maakt zich ook zorgen om de oudere bewoners. "Ik kan nog in de gang wandelen, maar bij de rest zijn vaak de deuren dicht of ze slapen. Op televisie hoor je veel over de rusthuizen, daarom maak ik me ook soms zorgen. Tegelijkertijd bewonder ik het personeel ook ontzettend. Chapeau voor het risico dat ze elke dag nemen."

Jeanne Holemans verblijft in woonzorgcentrum De Lisdodde in Mechelen. Ook zij maakt zich zorgen, maar praten helpt. "Ik praat veel over het virus met een vriendin in het centrum. Dat maakt het allemaal wat aangenamer. We praten vooral over de politiek, want die doen niets voor ons. Verder proberen we ermee te lachen. Dat is alvast een stuk beter dan constant te piekeren, niet?"

Lees verder onder de video:

Ook met haar familie heeft Jeanne nog veel contact. "Ik bel nog regelmatig met mijn kleindochter en kleinzoon. Ze zeggen dat ik de moed er moet inhouden. Als ze me horen lachen, zeggen ze "je bent toch nog goed, je kan nog lachen". Dat is altijd fijn om te horen.  Ze maken zich wel veel zorgen, want op onze leeftijd moeten we extra voorzichtig zijn."

In woonzorgcentrum Dijlehof in Leuven gaat het leven van Hilde Vandoren rustig verder. Ze voelt zich op haar gemak dankzij alle verzorgers. "Het is ongelofelijk wat ze voor ons allemaal doen. Het is niet gemakkelijk, maar de verzorgers doen veel moeite. We turnen buiten samen en daarna drinken we fruitsap. Ik hoop wel dat het snel achter de rug is, zodat we ons normaal leven weer kunnen oppikken. Al ben ik wel tevreden, want we mogen nog steeds buiten (red. in de tuin van het woonzorgcentrum)."

Lees verder onder de video:

Met haar 101 jaar is Hilde de oudste van de bende. Maar ook haar krijgt de coronacrisis niet klein. "Ik heb geen schrik. Ik ga er altijd vanuit dat ik het virus niet zal krijgen. Een vriendin vertelde me dat haar kleinzoon het had. Die is nu genezen en opnieuw gaan werken. Zo zie je maar, er genezen er ook veel. Ik vind dat ze te veel over de doden spreken en te weinig over dat er ook mensen van genezen."

Met het project "Instagrannies" probeert de Bond Zonder Naam al langer de levenswijsheden van 80-plussers naar jongeren te brengen. Normaal gaan schrijfster Anneleen Van Offel  en fotografe Liesbeth Gavriilakis op bezoek bij die mensen voor een lange babbel. De wijsheid en de foto’s belanden dan op de Instagram-pagina "Instagrannies". Nadien krijgen de 80-plussers een doosje met daarin alle reacties op hun foto’s.

"Met het coronavirus kunnen we natuurlijk niet meer fysiek bij die mensen langsgaan", zegt Van Offel. "We bellen daarom nu naar de ouderen waar we de laatste jaren bezochten om te vragen hoe ze nu omgaan met de coronamaatregelen en met afzondering. We merken dat er vaak over mensen van hun leeftijd wordt gesproken, maar niet met hen. Meestal worden ze dan nog als slachtoffer opgevoerd, terwijl we eigenlijk veel van hen kunnen leren."

Veel van de mensen die Van Offel spreekt zijn al ver in de 90. "Die hebben nog bewust een oorlog meegemaakt", zegt Van Offel. "En daarom gaan ze vaak heel rustig om met de maatregelen. Heel de coronacrisis is een oefening in acceptatie", zegt ze. "Oudere mensen worden vaak al geconfronteerd met een falende gezondheid en kunnen daarom net iets beter om met die acceptatie."

Dit is de meest recente post van "Instagrannies":

Bekijk hieronder de reportage uit "Het journaal":