Erika Vlieghe, voorzitster expertengroep: “Op reis naar buitenland deze zomer zal er wellicht niet inzitten”

“Ik begrijp dat. Iedereen heeft dat soort vragen. Er zijn een aantal zaken die we niet goed weten. Over een aantal andere zaken kunnen we zeggen dat het om een lange termijnplanning gaat. Ik vrees dat de grenzen nog een lange tijd gesloten zullen zijn. Dat hangt niet alleen van België af trouwens, maar ook van andere landen. Veel landen zijn nog volop bezig met hun epidemie, net zoals wij. We zitten hopelijk net voorbij de piek. Er zijn veel manieren waarop je je zomervakantie kan invullen. Niemand vindt dit leuk. We moeten oplossingen vinden zodat het voor iedereen draaglijk blijft.”

“Dat is een vraag voor economen. Ik ben arts. We begrijpen dat veel sectoren veel vragen hebben. Daar wordt zorgvuldig over nagedacht. Alles zal gefaseerd moeten gebeuren. Dit is het huiswerk dat we behandelen binnen onze werkgroep. Daar denken we over verschillende dingen na. Het is een uitdaging om een evenwicht te zoeken tussen enerzijds gezondheid en anderzijds economie. We leggen vanalles lam voor onze gezondheid. Niemand van ons is het gewoon om zo lang een dergelijk leven te leiden. We gaan met de hele maatschappij manieren moeten vinden om een aangepast leven draaglijk te houden zonder grote risico’s te nemen.”

“School is een van de onderwerpen waarover we het hebben. Daarnaast hebben we nog een heleboel onderwerpen. Voor elk van die onderwerpen bekijken we zorgvuldig - en in dialoog met de betrokken partners- wat mogelijk en haalbaar is. We moeten bekijken wat voor effect dat zal geven voor zo’n befaamde tweede golf van het coronavirus.”

“Ik denk dat we de emoties niet langer mogen laten spreken. Ik begrijp alle emoties van mensen over hun kinderen. Maar eigenlijk moeten we in alle nuchterheid en objectiviteit kijken wat het minst onveilig is. Wat is veilig vanuit een epidemiologisch standpunt? En wat hebben we nodig in de maatschappij? Wat geeft te veel druk?”

“Dat is een triest cijfer. Het frustreert ons allemaal en maakt ons ook droevig. Voor corona liep er ook vanalles mis. Het is een gevarieerde sector. Er zijn woonzorgcentra die goed georganiseerd zijn, andere hinken achterop qua bestaffing, opleidingsniveau en kwaliteitsnormen. De sector is anders georganiseerd en gestructureerd. Bij zo’n epidemie komen op een pijnlijke manier een heleboel zaken naar boven. Los van het feit dat het niet makkelijk is om het virus onder controle te houden, zelfs als je goed georganiseerd bent. Natuurlijk wonen in woonzorgcentra ook oude kwetsbare mensen. Het is heel complex, en er is niet één ding dat specifiek misloopt. Heel veel mensen doen erg hun best, en die mogen we niet met de vinger wijzen. Wat we nu kunnen doen, moet nu gebeuren.”

“Er zijn een aantal urgente zaken waar aandacht aan gegeven moet worden: opleiding, bestaffing, het beschikbaar maken van goed kwalitatief materiaal, uitleg geven hoe het personeel dat veilig kan aan- en uitdoen. Dat is helemaal anders dan in een ziekenhuis, waar mensen erin getraind zijn om dat te doen. Er zijn ook woonzorgcentra waar heel wat personeel ziek is uitgevallen. Er moet daar noodbestaffing komen, zodat mensen de verzorging krijgen die ze nodig hebben. Waar nodig, moet ook medische bijstand verleend worden. Dat kan eventueel vanuit ziekenhuizen waarmee WZC’s samenwerken.”

“Er zijn modellen die vrij realistisch zijn. De wetenschappelijke wereld houdt daarmee rekening. We zeggen dat niet om iedereen in een depressie te storten. We willen dat mensen samen met ons hierin hoopvol verdergaan. Dit is een kwestie van maanden en de ene maand zal de andere niet zijn. Na verloop van tijd gaan we kijken welke maatregelen we op welke manier kunnen terugdraaien.”