Direct naar artikelinhoud
InterviewLust en liefde

‘Nu nog denk ik: ik was 30, wat als ik het gewoon niet had verteld tegen mijn familie?’

‘Nu nog denk ik: ik was 30, wat als ik het gewoon niet had verteld tegen mijn familie?’
Beeld Photo News

Na meer dan dertig jaar kan Brechtje (52) er nog steeds niet aan uit waarom ze destijds niet gekozen heeft voor die knappe Engelsman. Of toch ook weer wel: ze was bang en onzeker. Maar waarom eigenlijk? Nu is er alleen maar spijt.

“Ik las dat spijt in de psychologie een unieke emotie wordt genoemd, omdat het een gevoel betreft dat je zelf hebt veroorzaakt. Je neemt een besluit, op basis van de kennis van dat moment. En achteraf betreur je dat. En wat is dan erger, spijt van iets wat je niet hebt gedaan, of spijt van iets wat je wél hebt gedaan?

“Zelf verbaas ik me erover hoe het kan dat ik na bijna 25 jaar nog steeds op zoek ben naar het evenbeeld van de Engelse militair die ik ontmoette in Londen. Niet langer dan vier maanden duurde onze verhouding en toen hij mij ten huwelijk vroeg en ik aarzelde, was het op een of andere manier voorbij. Ik wist meteen bij de eerste afspraak dat hij een grote liefde was. Hij was vriendelijk, met een sexy distantie. Een hoffelijke man aan wie ik mijn nummer gaf en die vervolgens vier dagen wachtte om me te bellen.

“Het was september 1997, ik was 30 en net terug van een lang verblijf in Turkije en zocht in Londen een Somalische vriendin op. We waren vrije vrouwen, en trokken de aandacht. Nick zat aan de bar, een gespierde man met een mooi open gezicht en opvallende jukbeenderen. Hij was tien jaar ouder dan ik. Ik danste die avond vrijmoedig op de toog, of iets wat daarop leek, een plank bevestigd tegen de muur. Ik zocht zijn aandacht, maar hij leek wat schuw. En ik was zo blij toen het een paar dagen later toch tot een afspraak kwam. We dansten en dronken. Ik vond hem steeds leuker worden, maar hij bleef gedistantieerd. En toch zei hij precies wat hij dacht en ik geloof niet dat iemand mij eerder zo opwond. Die aantrekkingskracht bevestigde wat mijn hoofd al zei: dit is hem. Zijn schuwheid bleek een reden te hebben. Hij had in het leger tegen de IRA gestreden en was nog altijd bang voor Ierse represailles. Ik moest mijn rijbewijs laten zien en hem uitleggen hoe je mijn naam uitspreekt, pas toen ontspande hij een beetje.

“Waren we twee gewonden? Was dat wat we vanaf het allereerste moment in elkaar herkenden? Lotgenoten, gemaltraiteerd door omstandigheden in het verleden waar we zelf niet voor gekozen hadden? Of, om het perverser te ­zeggen, zagen we in elkaar onmiddellijk dat we geen van beiden in staat waren tot een gezonde liefdesrelatie en kozen we daarom voor elkaar? Of zochten we gewoon warmte bij elkaar, zoals miljoenen anderen. Ik vind het altijd wat slapjes om de schuld van je eigen misgrijpen in de liefde en het eeuwige verlangen buiten jezelf te leggen. Maar toch kan ik niet anders dan de rol die mijn vader speelde betekenis geven. Hij was de tiran die al in mijn puberteit riep dat mijn zus en ik mannenhaters waren en nooit een man zouden vinden. Hij heeft zelden affectie getoond of me gecomplimenteerd met iets wat ik deed, en als je vader niet laat zien hoe bijzonder je bent, van wie zou je het dan aannemen?

Abortus

“Ook later, na Nick, leerde ik mannen kennen en met geen van hen duurde het langer dan tien jaar. Op een of andere manier heb ik me altijd onzeker gevoeld. Als een ander iets zei over een man, bijvoorbeeld ‘die is leuk’, dan nam ik dat al snel aan. Ik had een slecht ­werkend eigen kompas. Nog steeds. Ik hoef maar iemand tegen te komen die een beetje op Nick lijkt en ik ben geraakt. Na Londen is hij nog een paar keer naar hier gekomen, ik herinner me dat we in een tram zaten en hij als een riet begon te beven, zo getraumatiseerd was hij. En tegelijk zo attent, ik hoefde maar een ongemakkelijke beweging te maken of hij vroeg, are you alright?

“Toen ik snel zwanger bleek, blafte mijn vader ‘dat moet weg’. En mijn zus liet weten dat zij zich toch echt gerechtigd achtte het eerste kleinkind te baren. Nu nog denk ik: ik was 30, wat als ik het gewoon niet had verteld tegen mijn familie? Nick zelf reageerde uiterst kalm, ook al kende hij me nog maar kort. Hij kwam meteen uit Engeland naar me toe en liet me weten dat hij me zou steunen, welke beslissing ik ook nam. Ik liet het weghalen. Ook al was ik dol op hem en wilde ik al jaren een baby. En toen hij mij twee maanden later ten huwelijk vroeg, zag ik dat niet als de ultieme kans op geluk en een vlucht van mijn familie, maar wees ik hem af. Als ik verder met hem zou gaan, dacht ik, zou dat betekenen dat ik die abortus voor niks zou hebben ondergaan. Stom, ik had gewoon moeten trouwen, en dan maar afwachten hoe het zou gaan. Maar kennelijk is het met liefde zo gesteld, dat je die alleen kan ontvangen als je ze op een andere manier al hebt. Zo worden de gevoelsrijken rijker en blijven de armen arm.

“Ik heb veel gereisd maar woon nu alweer een tijdje in de buurt van mijn familie. Ook ik kan mijn verleden niet ­ontlopen. En Nick, die is niet meer te traceren, onzichtbaar op sociale media, vermoedelijk nog altijd bang om door de verkeerden te worden gevonden.

“Vijf jaar na onze breuk was ik in Londen met een man. We hadden samen een baby, voeren over de Theems en ik kon alleen maar denken: hier had ik met Nick willen zijn. Maar ik was bang. Zijn paranoïde gedrag en mijn vrijheidsdrang gebruikte ik als excuus met hem te ­breken, maar eigenlijk durfde ik gewoon niet.­ Want hoe ongelooflijk veel vertrouwen is er wel niet nodig om je over te geven aan de liefde.” Zoveel bezat ik niet.”