De vogeltjes fluiten uit volle borst terwijl de zon met haar eerste krachtige stralen mijn huid streelt. Witte bloesems aan de kerselaar doen de lente haar eer aan maar diep in me kriebelt het nog meer. Het is de honger naar de zomer die begint te komen, het seizoen vol activiteiten waar ik weer omringd word door de zoemende mensenmassa. Dan klinken de glazen op de terrasjes en hoor ik het bulderend gelach van het licht aangeschoten publiek, dat ik vanuit een ooghoek aanschouw. Muzikale hoogtepunten die extases veroorzaken bij jong en oud, het joelend publiek. De geur van het gras op de eerste festivaldag maar net zo goed het moment waarop je weet dat het erop zit en de weide een zurige biergeur afgeeft. Het blijde terugzien van vele mensen die traditiegetrouw weer op post zijn. Elkaar in de armen vallen, blij dat we er weer bij zijn.

Ik hunker ernaar om gezellig met vrienden mosselen te eten of ze te gaan eten aan zee. Ja, de zee daar wil ik heen! Niet de volgebouwde Belgische kust maar naar de idyllische plekjes die we elk jaar ontdekken bij de noorderburen. Ongerepte duinen en plankenstroken die het zand doorbreken. Waar ik over kan rollen, kilometerslang. Met in mijn kielzog Moeke, die me amper kan volgen als ik mijn vleugels uitspreid. Om dan over een hoopje zand te blijven hangen en achterover te slaan met mijn toch-niet-zó-robuuste 4x4. Al hoop ik eigenlijk dat scenario niet meer te herhalen.

De avondzon die onder gaat terwijl we huiswaarts keren, moe en voldaan, met op de achterbank een zak polderaardappelen. Verse oogst, recht van bij de boer. Ik hunker naar onze noorderburen. Nee, ik hunker vooral naar de grenzeloze vrijheid. Zoals het vroeger was. Maar tot dan gelden de woorden:

"Weldra kunnen we onze vleugels weer spreiden,verkennen we de wereld weer in andere tijden.We kijken allen uit naar het moment dat snel zal komen,maar tot dan kunnen we er alleen van dromen.Dus hou moed,alles komt weer goed."