“De psychische druk is zwaar”, vertelt Simoens aan Knack. “Ik ben helemaal afgesloten van de wereld. Zelfs mijn krant krijg ik pas na drie dagen, want ook die moet eerst in quarantaine.” Ook dat ze haar kinderen en kleinkinderen moet missen, valt haar zwaar. Het personeel helpt haar om ze regelmatig via Skype te bellen. “Maar dat is toch niet hetzelfde. Ik ben een grote knuffelaar, ik zou hen zo graag willen vastpakken.”

Volgens Simoens is voorlopig geen enkele bewoner in haar woon-zorgcentrum ziek geworden. Maar de testkits zijn er nog niet aangekomen. Wel is ze naar eigen zeggen niet bang om het virus te krijgen. Ze zegt dat haar leven “voltooid” is en dat ze “alles heeft gehad”.

“Als ik morgen besmet raak, mogen ze mijn beademingsapparaat aan een jongere mens geven. Natuurlijk zou ik het liefst nog iets meemaken van de tijd na corona, want ik ben ervan overtuigd dat niets nog hetzelfde zal zijn.”