Corona slaat genadeloos hard toe in familie van Danny (51): vader verloren, moeder op intensieve en zelf in herstel
Danny met zijn vriendin Katrien. Hoewel ze samenwonen, heeft Katrien niet afgezien van corona zoals Danny. — © ldn
Danny Robijn (51) uit Puurs stapte enkele dagen geleden de Sint-Jozefkliniek in Bornem buiten, genezen verklaard van het coronavirus. “Met een dubbel gevoel. Godzijdank heb ik het gehaald, maar ik heb mijn papa helaas moeten afgeven. En mijn mama vecht voor haar leven. Ik wens deze nachtmerrie niemand toe”, zegt Danny. “Hoed af voor de hulpverleners.”
Het begon in maart, met een vakantietrip met een groep vrienden naar Noord-Italië. “Ik heb er veel lol gehad”, zegt Danny. “Maar ik was nog maar een paar dagen thuis toen ik hoofdpijn begon te krijgen. Ik ben nog gaan werken, maar het werd almaar erger. Ik geraakte uitgeput. Toen de pijn ondraaglijk werd, heeft mijn vriendin Katrien, met wie ik al jaren samenwoon, mij naar de spoedafdeling van het Bornemse ziekenhuis gebracht.”
“De symptomen waren duidelijk: kuchen, hoesten, kortademigheid. Ik was helemaal op. Het is een sluipend gif dat langzaam je keel dichtknijpt. Ondertussen had ik van mijn vriend Jacques uit Overijse, met wie ik samen twaalf uur in de auto op weg naar huis had gezeten, een WhatsAppbericht gekregen dat hij positief op corona had getest. Toen wist ik hoe laat het was.”
In het ziekenhuis toonde een CT-scan vlekken op zijn longen. Danny kreeg zuurstof toegediend. “Het werd een gevecht op leven en dood. Ik had nog nooit koorts en nu wees de thermometer 41 graden aan. Wat later kreeg ik de bevestiging dat het virus mij ook te pakken had gekregen. Je gaat helemaal door de knieën. Het is alsof ze je bij de keel pakken. Door de zuurstof voelde ik beterschap.”
© rr
De zwaarste klap volgde de dag nadien. “Toen kreeg ik te horen dat mijn vader een paar kamers verder was opgenomen en dat ook bij hem Covid-19 was vastgesteld. Een verpleegster bracht mij in een rolwagen met zuurstoffles tot bij hem. We hebben nog een hele tijd gepraat. Hij kneep mij in mijn hand alsof hij die niet meer wou loslaten. ‘Ik zal blijven vechten, voor u en ons ma, maar het zal moeilijk zijn, jongen’, klonk het stilletjes uit zijn mond. Maar als je maar een halve long hebt waar je al je zuurstof moet uithalen, dan verlies je de strijd. ’s Anderendaags heb ik mijn vader nog zien sterven. Hartverscheurend. Hij was een intelligent iemand. Heel zijn leven werkte hij bij een Waaslands transportbedrijf. Na zijn pensioen is hij met een busje met schoolkinderen gaan rijden. Dat heeft hij gedaan tot de schoolpoorten door de coronamaatregelen zijn dichtgegaan.”
Gecremeerd en nieuw drama
Willy Robijn (75), de papa van Danny, werd daags na zijn overlijden gecremeerd. Het werd een afscheid tussen de kille muren van een begrafenisondernemer. Niemand bij hem. “Maar we gaan, na corona, mijn pa op een menselijker manier herdenken.”
De ellende voor Puursenaar was nog niet voorbij. 48 uur later werd zijn mama Julienne (70) opgenomen. Ook met het coronavirus. Zij levert in de Bornemse kliniek nog elke dag strijd om te overleven.
Met Danny zelf gaat het nu goed. Hij heeft tijdens het paasweekend met zijn vriendin Katrien onder meer genoten van een wandeling bij het Fort van Liezele. “Wij hebben altijd in hetzelfde bed geslapen, maar ik ben nooit ziek geweest”, zegt Katrien. “Dat denk ik toch. Ik heb vier keer gevraagd om getest te worden, maar dat is nooit toegestaan omdat ik geen symptomen van het virus had. Ik zal het nooit weten. Mijn broodjeszaak blijft door de coronamaatregelen voorlopig gesloten.”
Danny werkt al bijna twintig jaar op de luchthaven in Zaventem. Zijn werkgever staat in voor het onderhoud en de uitbouw van technisch materiaal. Al zijn collega’s zijn door corona tijdelijk werkloos. Hij kan in alle rust in de Klein-Brabantse buitenlucht weer zuurstof vergaren. Het koppel maakt ook al nieuwe plannen om in het najaar met vakantie te gaan.
Nooit vergeten
De vijftiger heeft zich intussen bij Rode Kruis-Vlaanderen gemeld voor het geven van plasma. “Het is het enige wat ik voor die fantastische hulpverleners kan terugdoen. Het is mijn grootste wens dat ik hiermee iemand zou kunnen redden die door corona tijdens haar werk is besmet geraakt. Het ergst van al is dat ik niet eens weet wie mij, en mijn vader, heeft bijgestaan in de kliniek, want ze zijn allemaal ingepakt als marsmannetjes. Dat zijn geen helden, maar superhelden. Die mensen lopen in de ziekenhuizen de benen van onder hun lijf. Laten we dat ook na corona nooit vergeten.”
