Voor de derde keer in quarantaine: dit keer is de deur van onze China-correspondent verzegeld

Na je eerste Wuhan-reis werd je geëvacueerd en moest je in België in quarantaine. Later, bij terugkeer in Peking, volgde een tweede. Maar dit is nieuw: verzegeling van je huisdeur.

“Ja, met een strook papier. Toen ik gisteren in Peking aankwam, werd ik door mijn wijkcomité naar mijn appartement begeleid. Daarna werd de voordeur verzegeld. Dat ze dat zouden doen, hadden ze niet verteld. Andere collega’s hebben een sensor op hun deur, of een camera.”

“Als ik boodschappen wil laten bezorgen of het vuil wil buitenzetten, moet ik het wijkcomité bellen en vragen of ze de deur willen openen. Terwijl ik in Wuhan, voor mijn vertrek naar Peking, nog negatief werd getest in het ziekenhuis. Maar wie uit Wuhan komt, wordt als een dreiging gezien. Het geeft aan hoe bang ze in China zijn voor een nieuwe uitbraak.”

“De quarantaineregels in de hoofdstad zijn nu strenger dan vorige keer. Mogelijk komt dat omdat sommigen de regels overtraden. Zo is een Chinees-Australische vrouw het land uitgezet, omdat ze tijdens haar quarantaineperiode ging joggen. Ik wist dat een nieuwe quarantaine de prijs zou zijn die ik moest betalen als ik op reportage zou gaan naar Wuhan. Maar ik wilde er graag bij zijn als de stad die als eerste ter wereld in lockdown ging, weer zou opengaan. Ach, als dit de regels zijn, dan moet je die accepteren. Ik zou toch niet naar buiten zijn gegaan.”

Ik begrijp dat het wijkcomité zelfs wilde dat je in een hotel in quarantaine ging, omdat je buurt je als een bedreiging zag? Zijn de buren bang voor je geworden?

“Vanwege ‘onrust in mijn wijk’, zo noemden ze het, wilden ze dat ik twee weken in een hotelkamer ging zitten. Er was onrust ontstaan over mijn aanwezigheid. Buitenlanders worden in China nu gewantrouwd omdat de epidemie in het buitenland erger is. Ik heb lang gediscussieerd met het wijkcomité, voor mijn vertrek uit Wuhan, en ze erop gewezen dat ik volgens de regels thuis in quarantaine mocht. Het was mij enige discussie waard, want twee weken in een hotelkamer opgesloten zitten, voelt toch anders dan in je eigen huis. Een kwartier voor aankomst in Peking, kreeg ik gelukkig te horen dat ik naar huis mocht.”

Voor de derde keer in meer dan twee maanden zit je gedwongen opgesloten in je flat van 50 vierkante meter. De vorige keer had je het wel even moeilijk.

“Ja, op het einde wel. Ik raakte sneller geïrriteerd. Ik had het toen erg druk. Ik moest diverse verhalen afmaken en er was veel nieuws. De tijd ging daardoor snel voorbij, maar tegen het einde van die twee weken kreeg ik het lastig. De les die ik heb geleerd is dat ik mij meer moet ontspannen, meer moet sporten en vaker mijn vrienden moet bellen. Ik mis een balkon, dat je toch even buiten kan zijn. Maar ik wil zeker niet klagen, want het kan nog véél erger. Ik ben net terug uit een stad waar de bevolking elf weken gedwongen thuis moest zitten.”

Was je niet bang om in Wuhan besmet te raken? In België zijn mensen bezorgd dat ze in de supermarkt het virus oplopen.

‘Ik was het meest zenuwachtig om naar het ziekenhuis te gaan waar ik mij moest laten testen. Zo’n test was verplicht om Peking weer binnen te komen. Ik had handschoenen en een veiligheidsbril aan en ik lette erop dat ik daar niets aanraakte. In de stad ging ik niet met anderen in de lift. Een keer lukte dat niet en zat ik samen met een man in de lift. Ik had er meteen spijt van toen hij niesde. Het is niet rationeel, ik weet het. Hij droeg ook nog een mondkapje. Maar je blijft alert op elke nies die je hoort.”

“In Wuhan wordt de 1,5 meter-samenleving al in de praktijk gebracht. Iedereen houdt netjes afstand van elkaar, ze hebben allemaal een mondkapje op, overal zijn er desinfecteermiddelen, je temperatuur wordt gemeten en de mensen blijven zoveel mogelijk binnen. De stad is nog niet helemaal open, dat verschilt per wijk. Maar zelfs waar iedereen naar buiten mag, gaan de bewoners niet zo gauw hun huis uit. Ze vinden het nog altijd riskant.”

Had je geen problemen om Wuhan weer uit te komen? Behalve Peking staan ook andere steden, neem ik aan, niet te trappelen om bewoners van de stad te ontvangen.

“Sinds de opheffing van de lockdown is het niet zo moeilijk om Wuhan uit te komen, als je een geldige reden hebt. Het is moeilijker om Peking weer ín te komen. Als hoofdstad zijn alle ogen op Peking gericht, en dus wil men daar geen enkel risico lopen. De stad heeft nu een app ontwikkeld, waarin je moet opgeven waar je bent, hoe je terug wil reizen en wat voor risico je eventueel vormt. Je moet een negatieve coronatest en een groene QR-code kunnen laten zien. Pas nadat ze alles hebben gecontroleerd, kun je via de app een treinkaartje kopen.”

“Bij mij duurde het zes dagen voordat ik een kaartje kon kopen. Dat was redelijk snel in vergelijking met anderen. Omdat veel mensen zich op de app aanmeldden en er bugs waren, verliep het niet altijd even goed. Maar verder is het Chinese systeem, het post-coronasysteem om mensen die mogelijk een risico vormen te controleren en in quarantaine te houden, helemaal gestroomlijnd. “

“Natuurlijk kan je hierbij vraagtekens stellen, zoals over de schending van de privacy. Wat wel interessant is, is dat de maatregelen niet langer voor iedereen gelijk zijn, maar toegespitst zijn op iemands risicoprofiel. Zo kan de maatschappij als geheel toch weer wat op gang komen.”

Hoe is het contact eigenlijk met de Chinese autoriteiten? Zien ze je niet als een lastpost?

“In het persoonlijke contact zijn ze best vriendelijk en behulpzaam. Zij hebben er ook geen enkel belang bij dat ik als journalist langer dan nodig in Wuhan blijf. Als je in een groep door een controle moet, gaat het er wel eens bot aan toe. Toen ik bijvoorbeeld met de trein op het station in Peking aankwam, samen met honderden anderen, stond daar enorm veel politie, die ons door megafoons aanmaande om haast te maken.”

“We werden in een hal geleid vol mannen in maanpakken, die iedereen per wijk indeelden en controleerden. Je moest dit formulier laten zien, die vraag beantwoorden, en het moest allemaal snel. Dat was best intimiderend. Het grappigste was dat ze op het einde toch nog een schijn van normaliteit wilden creëren. Ze plakten toen een sticker op mijn arm – ik was goedgekeurd – en ineens klonk het ‘Welkom terug in Peking!’.”