Het levensverhaal van Liesbeth List (deel 1): atypische adoptie maakte een eind aan ellendige jeugd

Liesbeth List overleed op 25 maart op 78-jarige leeftijd in Soest, drie jaar nadat ze zich wegens dementie uit de openbaarheid had teruggetrokken. Het icoon van het Nederlandstalige chanson mag ons dan onder meer Pastorale en het vertaalde oeuvre van Jacques Brel hebben nagelaten, zelf relativeerde ze haar succes. “Ramses Shaffy heeft mij beroemd gemaakt. Mikis Theodorakis vroeg mij om zijn liederen te zingen en Jacques Brel kwam mijn eerste gouden elpee uitreiken. Frank Boeijen kwam op mijn pad. Het zijn allemaal hoogtepunten die mij zijn overkomen. Ik heb zelf nooit iets hoeven te organiseren.” Maar ze legde wel haar hart en ziel in wat ze opnam: “Ik ben iemand voor wie de tekst het allerbelangrijkst is. Die tekst komt in mijn lichaam en dat breng ik over naar de zaal. Ik zing niet zomaar een lied. En ik zing alleen maar liederen die met mij te maken hebben.” Naar inlevingsvermogen voor haar repertoire hoefde ze heus niet ver te zoeken. Haar jeugd overtreft alle fictie, met een moeder die voortdurend door soldaten verkracht werd en de wil om te leven verloor, en een stiefmoeder die haar zwaar mishandelde en haar voor adoptie achterliet op de Waddeneilanden.