Innige deelneming, Killian. Het doek is gevallen, maar dit had toch zien aankomen?

“Ik wist al lang dat het niet meer zou goedkomen. Maar hoe nuchter ik ook ben – geloof me, ik ben een realist – toch hoopte ik altijd dat het nog goed zou komen. Tegen beter weten in. Je weet nooit dat er zich nog een wonder zou voltrekken, ook al wist ik dat de kans kleiner dan 1 procent was dat er nog een miraculeuze overnemer op de proppen zou komen. Ik was er dus op voorbereid. Tot ik las dat de stekker er definitief uit ging, in een bericht van een supporter dan nog. Wij werden als spelers niet eens als eerste op de hoogte gebracht. Toen kreeg ik toch meteen weer ik een krop in de keel en een klopken. Mijn zoontjes vragen me ook al lang wanneer Lokeren nu failliet zou gaan. Vandaag heb ik het hen verteld. Onze tweede zoon, Odil, speelt in de jeugd van Lokeren. Ik moest hem nu zeggen dat we nu wellicht naar een andere club moeten zoeken. En dat wil hij niet.”

Dan breekt jouw hart toch?

“En het was al gebroken. Die club vertegenwoordigt meer dan 25 jaar van mijn leven. Het is mijn tweede thuis. Ik heb mijn hart en ziel gegeven voor die club en dat wordt me nu afgepakt. Dat is heel zwaar om te dragen.”

Vermoedelijk heb je het voorbije jaar al een emmer vol tranen geplengd?

“Het heeft er al op ingehakt, ja. Het begon vorig seizoen met de degradatie. Dat was al enorm zwaar. Net wanneer je denkt dat je niet dieper kan vallen, moet het ergste eigenlijk nog komen. Emtioneel was het ergste wel al achter de rug is. In die laatste thuiswedstrijd tegen Beerschot had ik in mijn hoofd afscheid genomen. Ik ging ervan uit dat het mijn laatste match op Daknam zou worden, dus heb ik dat heel bewust meegemaakt. Van het ontbijt ’s ochtends tot ’s avonds met de supporters, ik kan alles zo weer voor de geest halen. De supporters waren toen ook murw, huilden mee. Het klinkt raar maar doordat ik alles zo bewust beleefde, heb ik er ergens ook van genoten. Na die match was ik wel compleet leeg geperst. Helemaal gebroken. Mijn vrouw heeft afgezien met mij. Ik ben eigenlijk kwaad op mezelf dat ik de slechte signalen – en die waren er al vrij snel - heb genegeerd.”

Je hebt spijt dat je gebleven bent?

“Moeilijke vraag. Met wat ik nu weet, zou ik vorige zomer andere opties meer hebben overwogen, ja. Het probleem was dat ik te hard wou geloven in dat nieuwe verhaal.”

Welke signalen bedoel je?

“Het begon al bij de contractbesprekingen begin dit seizoen. De maandlonen moesten naar beneden, maar de tekengelden gingen omhoog. Lees: de maandelijkse aflossing mocht niet te hoog zijn en die tekengelden zien ze dan wel. Het zat hem ook in eenvoudige dingen. Er werd nieuw kinemateriaal beloofd. Maar de levering van nieuwe kinetafels liep vertraging op. Week na week werd dat uitgesteld. Tja. Idem met de transfers. Het begon heel straf met de komst van Jelle Van Damme. Ik dacht dat ze het meenden. Maar al snel kwam er een ander soort spelers. Ik hoor De Vries nog zeggen dat hij slechts 200.000 euro had uitgegeven aan transfers. Sorry, voor een ambitieuze club is dat te weinig. Dat klopt gewoonweg niet. In een zware competitie als 1B heb je spelers nodig die het klappen van de zweep kennen, geen jongens die nog niets bewezen hebben.”

Ben je boos op Louis de Vries?

“Ja. Ik ben heel kwaad. Er is heel veel gebeurd het voorbije jaar en ik zou dat hier allemaal kunnen vertellen. Zaken die absoluut niet door de beugel kunnen. Maar natrappen heeft geen zin. Hoe kwaad ik ook ben, het brengt Lokeren niet terug. Maar laten we wel wezen: mijn bloed kookt dat je zo’n mooie traditieclub kapot kan krijgen. Ik kan niet begrijpen dat je zes maanden na een overname al geen geld meer hebt. Maar het ergste vond ik de manier van communiceren. Deals kunnen afspringen, geen probleem. Lokeren zat niet in de beste papieren, dus dat kan. Maar hoe drie, vier keer altijd weer datzelfde verhaal werd opgedist aan spelers en supporters. ‘Maandag kom ik met een oplossing’, klonk het dan. Sorry, dat is spelen met de emoties van iedereen met een hart voor Lokeren. Na drie keer weet je dat het fabeltjes zijn maar je blijft ergens wel hopen. Dat is het moeilijkste om te slikken.”

Heb jij al je geld gekregen?

“Neen, ik ben een slachtoffer, net als alle andere spelers. Sinds januari kregen we niets meer. Sommigen hebben zelfs nog geld van voordien te goed. Op een bepaald moment hebben we groepsgesprekken gehad waarbij sommige jongens echt zaten te wenen omdat ze financieel in de problemen kwamen. Als kapitein voelde ik me machteloos. Je klopt op tafel, je wil hen helpen, maar je kan het niet. Elke week opnieuw maak je beloftes aan die jongens die niet nagekomen worden, omdat mij hetzelfde op de mouw werd gespeld.”

Is De Vries een naïeve fantast of een doortrapte praatjesmaker?

“Ik weet niet wat ik over die man moet denken. Feit is dat hij ook niet goed omringd werd.”

En Roger Lambrecht, moet je hem iets kwalijk nemen dat hij Lokeren in de handen van De Vries gaf?

“Had Lambrecht dit op voorhand geweten, hij zou het nooit aan hem verkocht hebben. Maar ik kan me perfect voorstellen hoe die allereerste gesprekken met Roger liepen. De Vries kan het zo goed uitleggen dat je in het begin denkt: ‘Wow, in dit project stap ik mee.’”

In het begin, daar zeg je het.

“En dan is het te laat.”

Is dit het einde van jouw voetbalcarrière?

“Dat hoop ik niet. Ik heb het gevoel dat ik nog wel een jaar, maximaal twee seizoenen profvoetbal in mij heb. Het is jammer dat ik mijn carrière niet kan beëindigen bij Lokeren. Let wel, ik weet ook dat de coronacrisis vandaag veel erger is en dat wij in dat licht geen reden om te klagen hebben. Maar dat wil niet zeggen dat hier geen duizenden mensen door geraakt zijn.”

Welke momenten zal je koesteren?

“Wel, ik heb de laatste weken foto’s en beelden herbekeken en ik moest steeds weer op mijn tanden bijten. Want er zijn zoveel mooie momenten ook, zoals de twee bekerzeges. Maar als ik er aan denk, krijg ik nog een krop in de keel en staan de tranen me zo weer in de ogen.”

Ben je recent nog op Daknam geweest?

“Het is even geleden want onze badges om binnen te kunnen, zijn al een tijdje gedeactiveerd. Mijn shirts, mijn bekertjes: de belangrijke zaken heb ik hier thuis. Maar er slingeren vast nog dingen rond van mij. Eens de lockdown voorbij is, rijd ik naar Daknam. Ik ken de weg ernaartoe met mijn ogen dicht. Dan ga ik in mijn eentje nog eens een kijkje nemen, alles in me opnemen en definitief afscheid nemen…”