Lokeren-legende Lubanski treurt: “Mijn club failliet, hoe is dit mogelijk...”

Lokeren Wlodek Lubanski (73), volgens velen de beste voetballer die de club ooit gekend heeft, treurt. “Ik had nooit gedacht dat ik zoiets zou meemaken.”

Voor de wat jongere voetballiefhebbers is het misschien moeilijk te beseffen, maar met Sporting Lokeren verdwijnt een traditieclub. Neen, kampioen werd het nooit. Maar het won recent twee bekers, speelde drie keer Play-off 1, en eind jaren zeventig/begin jaren tachtig behoorde het tot de Belgische top. Met veel dank aan de drie L-en voorin: (Preben) Larsen, (Grzegorz) Lato en (Wlodek) Lubanski. Vooral Lubanski wordt genoemd als men het heeft over de beste Lokeren-voetballer aller tijden. De intussen 73-jarige Poolse oud-spits, in zeven seizoenen bij de Waaslanders goed voor 82 goals in 196 duels, woont ook nog altijd in Lokeren en vernam het slechte nieuws vlak voor we hem aan de lijn kregen.

“Ja ja, ik weet waarom je belt”, zegt Lubanski. “Lokeren is failliet. (zucht) Dramatisch nieuws hè… Ik had nooit gedacht dat ik zoiets zou moeten meemaken. Ik ben er niet goed van, dit doet echt pijn. Straks gaan ook mijn vrienden vanuit Polen ongetwijfeld bellen: Wlodek, wat is er in godsnaam gebeurd? Maar wat moet ik antwoorden? Voor mij is dit totaal onbegrijpelijk. Ik snap niet dat de mensen aan de macht het zo ver hebben laten komen.”

Nu, Lubanski heeft wel zijn visie op het verval van de laatste jaren – meervoud. “Een gebrek aan ambitie: dat was volgens mij een van de grote problemen. Van zodra ze een goeie speler hadden, werd die direct verkocht. Toen ik assistent-coach was (2006-2010, nvdr.), was dat al het geval, en het is nooit meer veranderd. Het ging niet meer over de ploeg versterken, het ging om zaakjes doen. Het voorbije seizoen ben ik nog wel een paar keer komen zien, maar jongens: het niveau was catastrofaal!”

Zege tegen Barcelona

Wat een verschil met zijn hoogdagen in Lokeren. Het is een schrale troost, die geweldige herinneringen. “Ik denk spontaan aan onze bekermatch tegen Standard, waarin we 0-3 achter kwamen maar die we toch nog met 5-3 wonnen. Fantastisch was dat, daar spreken ze nu nog van. En natuurlijk die vele Europese avonden. Aan onze zege tegen het grote Barcelona bijvoorbeeld. Ongelofelijk. En dan nu dit… Ik leef echt mee met de fans, die de club zijn blijven steunen, tot op de dag van vandaag. Een fusie kan misschien nog redding brengen voor de jeugd, maar dat is afwachten. Of ik dan nog op Daknam zou komen kijken? Pff, dat weet ik nu nog niet.”

Doelman Davino Verhulst: “ Eén van de dieptepunten uit mijn carrière”

Het hing al een tijdje in de lucht, maar toch sloeg het nieuws bij doelman Davino Verhulst in als een bom. “Het komt verschrikkelijk hard aan”, reageert Verhulst aangeslagen. “Ergens leef je toch nog altijd op hoop. Helaas. Ik heb er geen woorden voor. Dit is echt pijnlijk. Ik heb voorzitter Louis de Vries altijd gesteund. Heel normaal, als iemand met beloftes en een mooi project komt. Maar wat zijn die woorden nu nog waard? Ik ben geen persoon die gaat schieten op mensen, maar als je een club op zeven maanden kapot maakt. Tja. Mijn woede is groot. Maar niet alleen bij mij.”

“Ik heb zeven seizoenen voor deze club mogen spelen. Hier heb ik het grootste deel van mijn carrière doorgebracht. Doodjammer dat het op zo’n manier moet eindigen. Dit is één van de dieptepunten uit mijn carrière. Tegelijkertijd ben ik nu ook opgelucht dat er eindelijk duidelijkheid is. De spelers, de medewerkers en de supporters leefden de voorbije maanden in onwetendheid, werden niet betaald en moesten alles via de pers vernemen. Het waren helse maanden. En voor velen zullen het nog donkere maanden blijven. Kijk, voor de spelers is dit pijnlijk, maar wij zijn maar passanten. De supporters zijn het grootste slachtoffer. Voorn hen blijft de tijd nu even stilstaan. Zij zijn er altijd en zullen er altijd zijn. Mijn band met de supporters was altijd zwart of wit. Toch heb ik met bepaalde supporters een nauwe band opgebouwd. Mijn hart bloedt als ik hen hoor.”

“Lokeren zal altijd een speciaal plaatsje in mijn hart hebben. Ik heb er goede en slechte momenten beleefd, maar de goede nemen de bovenhand: de bekerfinales, onze Europese campagne, onze deelnames aan Play-off 1, … Ik heb door de jaren heen fantastische collega’s leren kennen. Maar een moment dat ik nooit zal vergeten, is het overlijden van Gregory Mertens. Minuut vier zal altijd speciaal blijven, waar ik ook speel. Op het veld applaudisseerde ik altijd. Ik moest hem een signaal geven. Hij zal altijd in mijn hart en dat van heel Lokeren zitten.”

Jelle Van Damme: “Degoutant”

“Degoutant. Woede. Kwaad.” Dat zijn de eerste woorden van Jelle Van Damme als we vragen naar zijn reactie op het faillissement van jeugdclub Lokeren. Maar verrast? Neen, dat is de 36-jarige verdediger allerminst. “In december wist ik al hoe laat het was, maar je leeft op hoop. Die hoop is nu volledig weg. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen.”

“Van mijn advocaten mag ik geen emotionele reactie geven, maar ik voel heel veel woede naar een aantal personen. Ik heb advocaat Omar Souidi de opdracht heeft gegeven om het dossier te analyseren en na te gaan of er een strafrechtelijke dan wel burgerrechtelijke procedure dient opgestart te worden. Ik kan dit ook niet zomaar laten passeren. Ik heb sinds december al een advocaat onder de arm genomen. Het gaat ook niet over een paar duizend euro, hé. Ik weet heel veel. Ik kan heel veel vertellen. De club was misschien al langer ziek, maar dan nog. Als er geen geld is of je hebt geen businessplan, moet je geen club kopen of overnemen. Zo simpel is het.”

Nachtmerrie

Jelle Van Damme zag de bui de voorbije maanden al hangen. “Sinds december worden we al aan het lijntje gehouden. De hoop werd telkens aangewakkerd, maar ik was de eerste die er niks van geloofde. Het was altijd hetzelfde verhaal. Op de duur geloof je er niks meer van. En dat is ook zo gebleken, spijtig genoeg. Ik hoopte dat het nog goed ging komen. Niet alleen voor mij persoonlijk, maar voor de club, de medewerkers en de supporters. Maar wij als spelers hebben ook een verantwoordelijkheid, puur sportief. Maar de omstandigheden waarin wij hebben moeten werken, waren frustrerend. Je verzuipt gewoon mee. De spelersgroep is eigenlijk nog braaf geweest, vind ik. De club, de supporters en de jeugd zijn altijd onze drijfveer geweest. We hebben onze verantwoordelijkheid altijd opgenomen. Er is gewoon met veel levens, gezinnen en carrières gespeeld. Dat maakt me kwaad.”

Deze zomer keerde Jelle Van Damme terug naar Lokeren, de club van zijn jeugd. Maar wat een sprookje moest worden, eindigde in een nachtmerrie. “Het was puur een emotionele beslissing”, vertelt hij aangeslagen. “Een keuze met het hart. Maar misschien heb ik nu mijn lesje geleerd? Ik mag me niet laten leiden door emoties. De enige persoon die me gewaarschuwd heeft, was mijn manager. Uiteindelijk ben ik toch in het verhaal gestapt. Het leek allemaal zo mooi. Zo veelbelovend. Ik hoor het mij nog vertellen: ‘ik kom niet om uit te bollen of aan te modderen’. En kijk. Ik dacht dat ik alles had meegemaakt in mijn carrière. Het was een rollercoaster. En haat rollercoasters. Het is moeilijk te geloven dat het over is met Lokeren. Zo’n traditieclub. In Lokeren heb ik het grootste deel van mijn jeugd meegemaakt. Heel mijn familie woont in Lokeren, al mijn jeugdvrienden. Ik ken veel mensen die begaan zijn met de club.”

Arnar Vidarsson: “Louis de Vries is een Antwerpse cowboy”

Nu het faillissement van Sporting Lokeren is uitgesproken, wordt Louis de Vries nadrukkelijk met de vinger gewezen. Onder andere door oud-speler Arnar Vidarsson.

“Ik speelde zowat 350 matchen voor wit-zwart-geel en die club is altijd wel in mijn hart blijven zitten”, meldde de IJslander. “Met Lokeren verdwijnt nu een echt icoon uit het Belgische voetbal. Het is onvoorstelbaar dat iemand een dergelijke club op een half jaar zo naar de verdoemenis kan helpen. Ik noemde hem (Louis de Vries) een Antwerpse cowboy, wel dat blijf ik doen. Die man is naar Lokeren gekomen zonder geld en/of businessplan. Door zijn toedoen is Sporting op de fles gegaan. Ook de jeugdspelers zijn slachtoffer van zijn excessen. Enkele honderden voetballertjes zitten zonder club dankzij Louis de Vries.”

Bij tal van supporters van Sporting Lokeren heeft bij het faillissement ook oud-voorzitter Roger Lambrecht boter op het hoofd. Die zou de intenties van Louis de Vries beter moeten doorgrond hebben.

Ex-coach Aimé Anthuenis: “Ik wil niet iemand met de vinger wijzen”

Oud-bondscoach Aimé Anthuenis was speler van Racing Lokeren toen zijn team in 1970 opging, na de fusie met Standaard Lokeren, in Sporting Lokeren. De broer van oud-burgemeester Georges en oom van huidig burgemeester Filip Anthuenis bleef er tot 1974 aan de slag als speler. Hij startte bij Sporting ook zijn trainerscarrière op. In 1985 stootte hij door van de jeugd naar de eerste ploeg als oefenmeester. Aimé zou nog eens terugkeren naar Lokeren maar maakte vooral furore als trainer bij Anderlecht, Racing Genk en de nationale ploeg.

“Het faillissement is heel spijtig voor Lokeren in het algemeen. Den denk ik direct aan de ploeg, de fans, het stadsbestuur en noem maar op. Naar ik vernam zou er dit jaar een boek verschijnen over 50 jaar Sporting Lokeren. Het is jammer dat je zo’n periode moet afsluiten op deze manier. Dat doet pijn ja”, reageert Anthuenis op het maandag aangekondigde faillissement van stamnummer 282.

“Je zag de malaise bij Sporting elk jaar aandikken. Ik wil niet iemand met de vinger wijzen maar Lokeren heeft het de laatste jaren altijd moeilijk gehad. Ze bouwden destijds een Europese topploeg uit. Zeker met Lubanski, Larsen en Lato. Wat later wonnen zij tweemaal de Beker van België. Het spijtige van Lokeren was dat het toeschouwersaantal steeds te laag was. In die optiek kon je niet concurreren met de grote ploegen”, meent Anthuenis.

Sporting Lokeren gaf Anthuenis de kans om zijn trainerscarrière op te starten. “Dat zal ik nooit of te nimmer vergeten. Het was niet evident om als Lokeraar, destijds wonende op 200 meter van het stadion, aan het roer te staan van die club in eerste nationale. Ik was nauw verbonden met Sporting. Ik ben de club daarvoor heel dankbaar. Wat betreft Sporting was het duidelijk dat de kwaliteit, qua spelers, elk seizoen minder en minder werd. Ik hoop dat er nog een nieuw verhaal kan gebreid worden aan Sporting. Deze club is te mooi om zomaar te verdwijnen. Misschien biedt een fusie met VW Hamme soelaas, dat zal de toekomst uitwijzen.”

Burgemeester Anthuenis: “Gitzwarte dag voor de stad”

Burgemeester Filip Anthuenis (Open VLD) reageert aangeslagen op het faillissement van Sporting Lokeren. Hij noemt het verdwijnen van stamnummer 282 “een gitzwarte dag” voor de stad, maar hoopt tegelijk dat er een vorm van doorstart kan komen voor de tweevoudige bekerwinnaar.

“Dit is een gitzwarte dag voor de stad Lokeren. Het is een zeer bizarre periode die we kennen met de coronacrisis”, zegt Filip Anthuenis, neef van voormalig bondscoach Aimé Anthuenis. “Het nieuws komt niet helemaal uit de lucht vallen, noem het eerder een kroniek van een aangekondigde dood. Toch komt het als burgemeester en vooral als supporter bijzonder hard aan. Er heerst een ietwat algemene malaise in het voetbal. Overal snakt men naar kapitaal en financiële steun. Dat was ook de reden waarom Sporting Lokeren in de problemen kwam na de overname door Louis de Vries.”

De burgemeester wil samen met het stadsbestuur er alles aan doen om de jeugdwerking van Sporting te ondersteunen “Ik hoor en lees ook dat er pogingen zijn om Sporting Lokeren nieuw leven in te pompen. Ik hoop dat we uit één van de vele pistes iets constructiefs kunnen opbouwen. Op korte termijn zou ik heel graag hebben dat de jeugd zo snel mogelijk een onderkomen kent en in een volgende fase dat er iets voor de eerste ploeg van Sporting uit de bus komt. Ik hoop dat mijn club zo snel mogelijk uit zijn as herrijst. Het is de bedoeling dat er op de site van het Daknamstadion spoedig weer gevoetbald wordt. Ik wacht ook af welke initiatieven er genomen worden. Wij zullen met het stadsbestuur er alles aan doen om Sporting, of wat er van over blijft, te steunen”, besluit burgemeester Filip Anthuenis.

“Het is verschrikkelijk. Je voelt het aankomen, maar eens het moment er effectief is, blijft het schrikken. Er werden ons al een tijdje dingen beloofd maar als die niet worden nagekomen, begin je de hoop te verliezen. Akkoord, sportief konden wij dit seizoen veel beter presteren, maar de omstandigheden waarin we op het einde moesten trainen waren moeilijk. Ik kan er bij wijze van spreken een boek over schrijven. Heel frustrerend. Maar ik leef vooral mee met de supporters en de 400-500 jeugdspelers die nu hun club kwijt zijn. Lokeren was net als Lierse en Mechelen een echte traditieclub, waar de families naar het voetbal kwamen kijken. Een mooie club met een rijke traditie. Heel jammer dat zo’n club nu moeten verdwijnen. Onbewust voel ik mij wel een beetje schuldig. Dat wringt. Je voelt je verbonden, zeker met de supporters. Vooral omdat er een bepaald respect was.”

“Het is heel jammer dat een club als Lokeren verdwijnt. Dit is ook een spijtige zaak voor het Belgische voetbal”, reageerde voormalig bondscoach Georges Leekens op het faillissement van zijn ex-club. Drie keer stond Leekens aan het roer bij Lokeren (1999-2001, 2007-2009 en 2015-2016). “Ze hadden zich vorig jaar in eerste klasse moeten handhaven, maar dat gebeurde dus niet. Ik ben de ploeg altijd blijven volgen en zag hen de laatste tijd duidelijk in een neerwaartse spiraal terechtkomen. Dit seizoen zag ik ze nog aan het werk tegen Westerlo, maar toen was er al geen beleving meer. Vandaag is het verhaal dus over. Ik hoop nu maar dat er niet veel andere ploegen dit slechte voorbeeld gaan volgen.”

“Ik heb het altijd naar mijn zin gehad op Lokeren. Altijd in moeilijke omstandigheden, dat wel. Ik was er coach en crisismanager. De boel redden was niet altijd gemakkelijk, maar het lukte me telkens weer.”

KV Kortrijk en Excelsior Moeskroen, ook twee ex-clubs van Leekens, kwamen de afgelopen dagen in de actualiteit met fusieplannen. “Bij Moeskroen heeft dat te maken met licentieproblemen. Kortrijk wil een fusie overwegen, maar stuit op wat tegenkanting van de supporters. Voetbal is nu eenmaal emotie. Daarom ook lag een fusie tussen Lokeren en Beveren zo moeilijk. Ook op politiek vlak liep het toen mis. Veel teams blijven aanmodderen in een te klein hinterland en vissen in dezelfde vijver qua sponsors en geldschieters. Dat maakt het er allemaal niet makkelijker op.”

“Dat een club als Lokeren verdwijnt uit het profvoetbal is bijna niet te vatten. Een club met zo’n historie. Het is een trieste dag voor het Belgische voetbal”, zegt coach Stijn Vreven. In tegenstelling tot enkele spelers is Vreven veel milder voor voorzitter Louis de Vries. “Hij zal de zwartepiet krijgen toegeschoven, dat is ook zo voor een stuk. Daar moeten we niet rond de pot draaien. Hij heeft veel verschillende pistes gehad, maar geen enkele is concreet geworden. Pijnlijk, voor hem in de eerste plaats. De voorzitter weet ook dat hij niet gebracht heeft wat hij beloofd heeft. Ik weet dat hij nu mentaal aan de grond zit, maar het is makkelijk om nu met modder te gooien. Akkoord, hij heeft zijn verantwoordelijkheden, maar er zijn ook andere mensen die hun woord niet zijn nagekomen bij de overname. Het is topsport op en naast het veld. Als je de doelen niet bereikt, heb je gefaald. Maar ik weet dat hij er alles aan gedaan heeft.”

Vreven nam eind november het roer over van Glen De Boeck. De Limburger kon door verschillende omstandigheden het tij niet keren, maar werd vanaf dag één op handen gedragen in het Waasland omwille van zijn open en directe communicatie. “Ik zat er nog niet lang, maar ik heb wel gevoeld en beleefd wat Lokeren is. Die club ademt voetbal, en heeft een trouwe achterban. Ik heb me er altijd gerespecteerd gevoeld. Op korte termijn heb ik enorm veel meegemaakt. En bijna allemaal negatief. Ik had mijn handtekening nog niet gezet of Filipovic was out voor de rest van het seizoen. Dan kwam er het transferverbod, de financiële perikelen, spelers die vertrokken, nog meer financiële problemen, stakingen. Dat was een beetje te veel van het goede. Het was de eerste keer in mijn carrière dat het sportieve niet primeerde. Ik doe wel mijn petje af voor de spelers. Hoe die zijn blijven werken, blijven trainen. Chapeau. Ik had er goede hoop in dat we ons sportief zouden redden.”

Over zijn toekomst heeft hij naar eigen zeggen nog niet nagedacht, maar meestappen in een eventuele fusie met VW Hamme in derde amateurklasse ziet hij niet zitten. “Ik ben ooit op dat niveau begonnen”, besluit hij. “Ik heb ongelofelijk hard gewerkt om tot komen waar ik nu sta. Niemand zal mij kwalijk nemen dat ik niet in dit verhaal zal meestappen. Vandaag ben ik trouwens niet belangrijk. De volgende weken zal ik alles rustig overschouwen en net als alle vrije trainers in de wachtzaal zitten.”