Tweede 'Dark Pictures'-game zoekt de horror in hekserij

Aan het einde van de zeventiende eeuw werden er in het noordoosten van de latere V.S., in stadjes als Salem en Andover, tientallen heksenprocessen gehouden. Onschuldige burgers, meestal vrouwen, werden daarop berecht en geëxecuteerd omdat ze een pact zouden hebben gesloten met de duivel. De angst voor het onbekende onder de kersverse Britse kolonisten, die zich vestigden in de streek, vertaalde zich in een forse opflakkering van bijgeloof dat ze hadden meegebracht van hun oude thuis. Die heksenjacht vormde het thema van tal van horrorfilms en -boeken, en vanaf deze zomer kan er ook een game worden toegevoegd aan dat rijtje: Little Hope, de tweede aflevering uit de Dark Pictures Anthology-reeks.

De game begint met een busongeval, waardoor een groep studenten gestrand geraakt in het fictieve dorpje Little Hope, ergens in die New England-regio. Ze komen er al snel bovennatuurlijke gruwelen tegen die te maken hebben met die heksenprocessen van meer dan driehonderd jaar eerder. Maar er zijn nog andere verschrikkingen in het spel: een aantal van de studenten lijken wel héél erg op leden van een gezin uit de streek dat op een gruwelijke manier door een tragedie werd getroffen. Waarvan andere telgen dan weer een griezelige fysieke gelijkenis vertonen met mensen die in die noodlottige jaren 1690 in de streek woonden.

“Het overkoepelende idee achter de Dark Pictures Anthology is dat we bij iedere aflevering een mengelmoes maken van verschillende subgenres in horror”, zegt producer Dan McDonald. “Dat zijn er altijd meerdere die door elkaar heen lopen. Doppelgängers, bijvoorbeeld, zijn een deel van het hele mysterie in de game. Dat komt bovenop het centrale horrormotief: hekserij. Bij iedere nieuwe aflevering zoeken we nieuwe thema’s en nieuwe emoties op. Het thema ‘familie’ is belangrijk in het verhaal van Little Hope, en dus hoorde een familietragedie er een beetje vanzelfsprekend bij. Tragedie hoort bij horror. Horror gaat niet alleen maar om afgerukte ledematen en gutsend bloed: het gaat om mensen, vriendengroepen, families die in een vreselijke situatie worden geplaatst, en om het zien hoe ze daarop reageren.”

Net als in Man of Medan draait het in Little Hope weer om spelerkeuze: beslissingen van de speler stuwen het verhaal verder. Opnieuw kunnen meerdere spelers meerdere personages spelen, en kunnen de beslissingen die ze nemen tegen elkaar ingaan. Het zet de traditie van interactief drama verder die die eerste game vorige zomer heeft neergezet. Of toch een beetje, want de wereldwijde recensiescores waren ook weer niet denderend. Maar er is, naast het nieuwe verhaal, ook gesleuteld aan een paar gameplay-elementen.

“We hebben de ervaring wat strakker gemaakt”, zegt McDonald. “Little Hope draait op dezelfde kernwaarden als Man of Medan: exploratie, keuzes, quicktimestuff. Maar daar hebben we onder meer een vrij bestuurbare camera aan toegevoegd, zodat je meer vrijheid hebt om de omgeving te verkennen en het dramatische effect tegelijkertijd groter is: je zit meer in de game. Er komt ook meer informatie die je nodig hebt om beslissingen te nemen, zodat er meer oorzaak en gevolg is. Ook is er meer variatie in wandelsnelheid: Man of Medan speelde zich voor het grootste stuk af op boten, waar je bewegingsvrijheid sowieso wat bekneld was. Hier hadden we meer vrijheid om de snelheid van je personages aan te passen aan het drama.”

Zelf spelen? Bekijk ‘The Dark Pictures Anthology: Man of Medan’ op Tweakers.be