Wat als vandaag de nationale veiligheidsraad beslist dat we vanaf morgen opnieuw naar het ‘normale’ leven zouden kunnen terugkeren? Dan zouden we morgenmiddag niet meer online hoeven af te spreken, maar zouden we Café Hasbania opnieuw écht op zijn kop kunnen zetten en dan zou ‘Patje’ mij echt nog eens op mijn ‘pens’ kunnen kappen. Dan zou ik Johan eindelijk nog eens kunnen plat knuffelen, ook al is hij veel groter en sterker dan ik. “Marijn. Goit do ins een posse werm hapkes ein en breng os nog iet om te dreinke: ne Westmalle veur doktoor, een kabouterbirke veur de jonge, ne mazout veur Eric, ne Duvel veur Patje en Johan en brenk Frank, Maurice en mich gewoon een pintje met. En Dirk ne kaffie. O ja, brenk oek nog aach stukke van nen euro met. Dan koene fie beginnen pikke.” Ik hoor het Jean-Paul zo zeggen.

Helaas, driewerf helaas. Het zal niet het geval zijn. Toch hoop ik dat we vandaag ergens een perspectief krijgen: iets om naar toe te leven. Hoe klein dan ook, het zou fijn zijn. Als ‘sociaal beest’ mis ik die knuffels van mijn vrienden en vriendinnen, al zal het ook nog wel even duren vooraleer we elkaar durven kussen en knuffelen. Straks zal het anders zijn dan het gisteren was, maar ook dat zal wennen. Morgen wordt nooit meer als vandaag, ook dat is een feit. Maar laat ons ook aub een beetje leven en proberen te genieten van elkaar, ook al is dat al dan niet op een andere manier.

Een dergelijke crisis als die we vandaag meemaken, heb ik nooit eerder gekend. Ja, die keer dat ik met mijn geel geverfde crossfiets zonder spatlappen in de modder was gevallen en niet van het toilet durfde te komen uit angst voor mijn mama, dat was ook een apart moment. Of die keer dat ik in mijn rijkswachtsuniform ladderzat bij Sies vertrok om via het steegje te voet naar huis te gaan, haalt ook wel de top drie. Om over die witte broek en de kerktrappen nog maar te zwijgen. Maar dat we anno 2020 collectief in ons kot zouden moeten blijven en toch wat angsten moeten doorstaan? Neen, dat had ik nooit durven denken.

Sociaal contact is niet of nauwelijks mogelijk. En toch heeft deze crisis ons dichter bij elkaar gebracht. Ik heb de indruk dat we minder gejaagd zijn en dat we meer ‘tijd maken’ voor elkaar. Het respect voor de zorgverleners is terecht nog nooit zo groot geweest. Tieneke zingt vanavond voor de 34ste avond op rij You’ll never walk alone vanuit haar kot terwijl Dottore het optreden streamt via Facebook. Mooi en hartverwarmend.

Niet alleen de horecabazen gaan straks goede zaken doen. Ook en vooral de kappers. Te beginnen met mezelf. Ik denk dat Geert en Eline straks hun scharen gewoon opzij kunnen leggen, een bosmaaier kunnen huren om dan over te gaan naar de orde van de dag. Ofwel kan ik ook altijd langsgaan bij Patje die me nu al weken zit te plagen met mijn weelderige haardos. Wat als dat zou gebeuren…?